Heimilisritið - 01.07.1956, Page 44

herberginu, þar sem Barbara lá.
Líkamar þeirra voru þétt saman,
líkamarnir, sem einu sinni höíðu
sameinazt í ást og gefið Barböru
litlu líf og tilveru. Þau fóru inn til
hennar og ég sá þau krjúpa við
lífvana líkama hennar, tengd
henni og hvort öðru, hluti aí hvort
öðru, öll þrjú að eilífu.
Barbara var dáin og ég óskaði
þess, að ég væri einnig dáin, en
þess í stað var ég lifandi, og þjök-
uð af' sektartilfinningu og harmi,
sneri ég með þungum skrefum til
dyra.
Ég sá einhverja veru standa í
rökkvuðu herberginu. Hve lengi
hafði þessi manneskja staðið
þarna, horft á og hlustað? Ég steig
fram og stóð andspænis henni
móðir mín, óvinur minn.
Hún var svo stíf, svo teinrétt;
rödd hennar var svo djúp. ,,Ég
kom hingað eins fljótt og mér var
auðið, þegar ég heyrði, að það
hafði orðið slys. Komdu. Hér er
ekkert meira að gera."
Þegar ég var komin heim, stóð
ég í setustofunni of langt leidd til
þess að hafa áhyggjur af, hvernig
hún myndi refsa mér, hvernig hún
myndi úthúða mér, hvernig hatur
hennar myndi bitna á mér.
Hún stóð hjá mér, hávaxin með
hendurnar krosslagðar á brjóst-
inu og horfði beint í gegnum mig.
,,Jean." Rödd hennar var mjúk.
Þetta var ekki nöldrunartónmnn,
eða ,,yndislega" röddin. Þetta var
ný rödd — ekta rödd, sem hljóm-
aði eins og hún kæmi frá hjart-
anu, sem hljómaði eins og henni
þætti vænt um mig, hvað sem ég
var, hvað sem ég hafði gert. Hún
greip mig þegar ég ætlaði að
hníga niður, dró mig niður á kjöltu
sína og lofaði mér að gráta.
„Mamma, Barbara var svo
indæl. Ég man hvernig hún hall-
aði undir flatt, hvernig hún kyssti
mig hvað hún treysti mér. Hún
var svo falleg. Nú er það allt horf-
ið. Hvernig getur það verið?
Mamma, get ég nokkurn tíma
gleymt henni? Varir hennar voru
svo bláar. O, litli líkaminn var svo
kaldur og blcrr!"
Mamma ruggaði mér. „Reyndu
að gleyma. Reyndu að muna að-
eins það góða og fallega, sem hún
hafði til að bera."
„Þú veizt ekki . .. þú veizt ekki
hvernig ég varð þess valdandi að
Barbara drukknaði!"
„Jú," sagði hún. „Ég veit. Ég
heyrði nóg. Ég heyrði til Ellenar
og Roy."
„Mamma, ég lét hana deyja .."
„Nei," sagði hún sársauka-
blandinni röddu og tárin komu
fram í augu hennar. ,,Ég er jafn
sek og þú, Jean. Ég hefði aldrei
átt að krefjast þess, að þú tækir
þér svo mikla ábyrgð á herðar.
42
HEIMILISRITIÐ