Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 12

8
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
ur hafði setið við gluggann, og sneri sjer að
hurðinni. Hiín leit fast á komumann með ó-
róiegum, kvíðafuilum svip.
»Hr. Ahrnell er eigi heima,« mæiti Ström-
berg, »og þess vegna vildi jeg taia við konu
hans, er mjer að lokurn tókst að finna bústað
hans, sem reynst hefir mjer erfitt.«
Sjúkiingurinn reyndi að setjast upp. Litia
stúlkan fiýtti sjer til hennar og gat hún setst
upp með hennar aðstoð.
»Ef þjer eigið erindi við manninn minn, þá
skal jeg segja honum frá því,« mælti hún veikri,
stamandi röddu.
»Ekki beinlínis, en ef þjer vilduð veita mjer
stundarkorn viðtal í einrúmi, gæti jeg máske
unnið honum eitthvað í hag.«
»Gerða., farðu snöggvast ofan í garðinn,«
sagði móðirin við dóttur sína. Hún gekk burt
án þess að mæia orð frá vörum, en ieit tor-
trygnislega tii komumanns.
Er Strömberg var orðinn einn hjá veiku
konunni, sagði hann henni, að Ahrnell hefði
leitað sig uppi um morguninn, til að beiðast
hjálpar, þar eð hann, eftir eigin sögusögn,
væri nær hungurmorða. Strömberg sagði enn-
fremur, að hann hefði ráðið honum að láta
til skarar skríða og fara úr Svíþjóð og leita
hamingjunnar í annari heimsálfu. Hann hafði
boðið honum að fara með skipi sínu til Vest-
ur-Indlands og ljetf hann Marianne hjer með
vita, að maður hennar hefði gengið að boð-
inu, og legði þegar sama kvöld af stað, en
að hann (Strömberg) hefði sett það skilyrði,
að hann kveddi hvorki konu sína nje dóttur,
en Strömberg hafði tekist á hendur að til-
kynna henni ákvörðun og burtför manns henn-
ar. Strömberg var svo vingjarniegur og vægur
f ræðu sinni við sjúklinginn, að breytni Ahr-
nelis virðist ait annað en miskunnariaus eigin-
girni. Marianne hlýddi á hann með starandi
augnaráði og auðmýkt örvæntingarinnar. Er
hann iauk máli sínu tautaði hún:
»Hvað verður um Gerðu? Jeg mun deyja
og hún slendur ein uppi.«
»Hún er alveg eins einmana og enn meiri
einstæðingur meðan faðir hennar gatur eigi
sjeð neitt fyrir framtíð hennar,« svaraði Slröm-
berg. »Skeð getur, að Ahrnell komi aftur vel
fjáður, og þá mun dóttir yðar hafa hag af auð-
æfum föður síns,«
Pví næst spurði Strömberg hvort nokkur
væri, er gæti liðsiní þeim og hjálpað úr neyð-
inni, ef hann fengi þeim fje í hendör. Mari-
anne kvaðst eigi þekkja neinn annan en hinn
áreiðanlega og góðgjarna skósmið Gástavson,
sem byggi í sama húsagarði. Sjálf væri hún
eigi fær um neitt. Geðshræring sú, sem hún
hafði komist í, hafði dregið svo mjög úr mætti
hennar, áð hún gat eigi lengur setið uppi.
Strömberg gerði sem skjótast enda á heim-
sókninni og sagðist skyldi útkljá mállð við
Gúsjavson; einnig bað hann hana að stilla
sig og hugga sig við, að spor það, sem Ahr-
nell nú stigi, væri hið eina, sem hann ætti
úrkosta.
Klukkustund eftir komu sfna til litia hússins
í Stóru Bændagötu ók Strömberg skipstjóri
þaðan til bryggjunnar. Hann heimsótti eiganda
skipsins til þess að láta hann vita, að hann
tæki með sjer gamlan vin sinn, sem sokkinn
væri í örbirgð og skuldir og Ijeki hugur á, að
byrja nýtt líf í Vestur-Indlandi. Skipseigand-
inn, sem var vel til skipstjóra síns, leyfði þetta
fúslega; síðan útvegaði Strömberg Ahrnell vega-
brjef og undirbjó þannig burtför hans, að eigi
sýndist sem um flótta væri að ræða.
Hinn kæni Strömberg gætti þess vandlega,
að taka engan ókunnan á skip án þess að Iáta
yfirmann sinn vita. Hann vildi eigi, ef hinn
fyrithugaði þjófnaður kæmist upp, að svo virt-
ist sem hann ætli nokkur Ieynimök við þann,
er handtekinn yrði, en hann vildi hreinsa af
sjer allan grun.
III.
Meðan Strömberg undirbjó burtförina að
fullu, hafði Gústavson skósmiður einnig margs
að gæta. Hann, sem var svo önnum kafinn