Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 14

10
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
son, tók af sjer grænu vinnusvuntuna, fór í
gamla yfirhöfn, setti húfu á höfuð sjer og hjelt
Ieiðar sinnar.
Karl tautaði fyrir munni sjer:
»Ha, Stínu-tetur! Pessu sinni bar ræða þín
lítinn árangur. Pað er eigi svo auðvelt að
koma Níelsi í svartholið. Ef hann hefði hleypt
masi hennar inn um annað eyrað, skyldi jeg
hafa sjeð um, að það hefði farið út um hitt,
því að jeg hlustaði við dyrnar og sá gegnum
skráargatið að ókunni maðurinn fjekk honum
peningana og hvernig alt fór fram.«
»Hví sítur þú auðum höndum og talar við
sjálfan sig, húðarselurinn þinn?« hrópaði skræk
kvenrödd og Stína snaraðist inn í herbergið.
»Ert það þú, Stina?* mælti Karl. »En hvað
þú ert rjóð í framan. Pú hefir áreiðanlega
verið að steikja fisk handa okkur í dag, 1. maí.
rað hefir kona klæðskerans, nágranna okkar,
einnig gert. Hún hefir búið til Ijúffengan mat
handa manni sínum og lærisveini. Peir fá
steiktan fisk og pönnukökur. Máske þú ætlir
að gæða okkur á slíkum krásum?«
»Jeg ætla að gæða þjer á duglegri refsingu
sakir forvitni þinnar; svo að þú gleymir því
eigi fljótlega.®
Stína þreif spennireim bróður síns til að
framkvæma hótun sína; en Karl sat hinn kyr-
Iátasti og mælti um leið og hann festi skóinn
á knje sjer.
»Vertu ekki að lemja mig; annars tefurðu
fyrir mjer, að Ijúka við skóinn og þá fær
Níels enga peninga. í kvöld, þegar verkinu er
lokið, er nógu snemt að gæða mjer á slíku
hnossgæti.*
Stína þeytti reiminni frá sjer, og lofaði, að
Karl skyldi um kvöldið fá ósvikna ofanígjöf;
síðan gekk hún inn í annað herbergi. Er hún
hafði lokað á eftir sjer, gaf Karl henni »!angt
nef« og tók síðan til vinnu sinnar. —
Gústavson hafði farið til Katrínarkirkju,
gekk upp að prestsetrinu og bað um að fá
að tala við síra Z. Hann sagði prestinum frá
fátækt nágranna síns; frá því, hve Marianne
væri mikill einstæðingur eftir að maður henn-
ar hafði ákveðið brottför sína; hann mintist á
fjárupphæð þá, sem Strömberg skipstjóri hafði
fengið honum handa Marianne, svo að hún
færi eigi hins nauðsynlegasta á mis. Pví næst
bað hann klerkinn að taka við þessum 150
ríkisdölum og sjá um, að veslings konunni
væri hjálpað eftir því, sem henni kæmi best.
Tíu ríkisdölum hjelt hann eftir, til þess,
þegar í stað, að útvega þeim mæðgum ýmis-
legt óhjákvæmilegt. —
»Pað er eigi gott, prestur minn, að fátækur
verkamaður sem jeg, hafi fje annara með hönd-
um, því að það er að freista hans, og þess
vegna hefi jeg flýtt mjer hingað til að koma
því frá mjer, áður en hið illa næði valdi á
samvisku minni. Pað er eigi ætíð auðvelt að
vera ráðvandur, sje maður fátækur, og nú er
mjer aftur rótt í skapi, er jeg er laus við fje
þetta, sem eigi er mín eign.«
Síra Z., sanntrúaður og dyggur Drottins
þjónn, sem of fátt er af, leit á Gústavson með
aivörusvip og mælti:
»Pjer eruð valmenni, Gústavson, og mjer
væri Ijúft að gera yður greiða. Hafið þjer
vinnu?«
»Að vísu hefi jeg vinnu, og mig hefir enn
eigi skort lífsviðurværi, en betri gæti hagur
minn verið en nú er. En ait mun sjálfsagt
vel fara. Jeg er hraustur og nægjusamur, sjer-
staklega ef veslings konunni verður Iiðsint, svo
jeg þurfi eigi um hana að annast. Presturinn
ætlar að sjá um hana?«
Presturinn lofaði að útvega henni læknis-
hjálp og gott rúm samdægurs. Gústavson
kvaddi því næst prestinn, og er hann hjelt
aftur heimleiðis, færði hann Gerðu mat og
nokkurn fatnað. Hann fór með það upp til
veslinganna, sem neyðin hafði svo mjög þrengt
að, að hin minsta bót á kjörum þeirra var
þeim ósegjanleg blessun. —