Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 19

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
15
gat varla sjeð sjer farborða með því. Eigi
leið á lðngu að hún legðist rúmföst, og er
hún dó, áttuð þið Stína engan að nema mig.
Akvað jeg, að reyna að gera úr þjer nýtan
handiðnamann. F*ú hefn* að vísu eigi verið
næmur á skósmíðið, en samt máttu eigi hyggja
á, að fara sömu leið sem pabbi. Pá mun þjer
illa farnast. Sagt get jeg þjer með sanni, að
ekkert er verra en þeir menn, sem hvorki eru
eitt eða neitt, en telja sig öllum fremri. Skylt
er að velja sjer starf, sem getur sjeð manni
farborða. Skófatnaðar og klæða þurfa allir
við, en skrautgripi á borðum og bekkjum hafa
auðmenn einir. Mikla hæfileikamenn þarf til
allra listamannsstarfa og því segi jeg: Haltu
þig þar þig hentar best.«
»Vera má, að þú hafir rjett að mæla, en
eigi heid jeg, að jeg sje borinn til skósmíða.«
»Pegi þú, drengur minn, og ver eigi að
neinu heimskuþvaðri,* mælti Níels ákafur venju
fremur.
Eftir stundarþögn mælfi Karl:
»Heyrðu, Níels, hví sagðirðu, að eigi mætti
lengur við svo búið standa?«
»Af því að þú nemur eigi neitt að ráði hjá
mjer. í N.-kaupangi eigum við frænda, sem
er skósmiður. Hann á stóra vinnustofu og
hefir marga nemerdur. Hann hefir boðið mjer
að koma til sín. Alít jeg, að við ættum að
leggja mal á bak og halda af stað. Hann er
dugnaðarinaður og mundi verða þjer góður
lærimeistari og yfirboðari. Pá þyrftirðu eigi
heldur að hrekjast frá mjer til vandalausra.«
Karl komst allur á loft af kæti.
Pá var barið að dyrum. »Kom inn,« kali-
aði Karl, og Iagleg, ung vinnustúlka gekk inn
og spurði:
»Býr Gústavson skósmiður hjer?«
»Svo er víst, ungfrú góð,« mælti Karl.
Níels horfði þögull á tneyna.
»Síra Z. hefir sagt heldra fólki því, sem jeg
er hjá, að þjer væruð svo vandvirkur, og því
átti jeg að biðja yður að koma. heim til okkar
seinna í dag og »taka mál« af börnunum. Pau
eiga að fá nýja skó.«
!
»Hvar búa húsbændur ungfreyjunnar?« spurði
Níels.
»í Tollhliðsgötu 60, fyrsíu hæð. Spyrjið að
eins um H. bankastjóra.«
»Jeg kem,« svaraði Níels og starði óaflátan-
lega á hina fögru mey.
»Jeg mætti kanske um leið biðja yður að
gera við þessa skó,« mælti stúlkan. »fá á
jeg sjálf og vildi gjarnan fá þá sem fyrst.«
»Peir verða tilbúnir síðdegis í dag,« mælti
Gústavson.
Stúlkan hneigði sig og fór.
Er hún var farin, mælti Karl:
»Pá er ungfrúin nefndi síra Z., fór jeg að
hugsa um Ahrneli og morðið.«
»Hvað kemur það Ahrnell við?« spurði Ní-
els, »og hvers vegna fórstu samhliða að hugsa
um hann og morðið?«
»Sökum þess, að því máli er kynlega var-
ið,« mælti Karl og lagði alinn frá sjer. »Manstu,
Níels, að jeg fór 1. maí með stígvjelin til varð-
stjórans. Hann bauð mjer öl og brauð, og
jeg hafði eigi hraðann á, svo að liðið var orð-
ið á kvöldið, þegar jeg lagði á stað heimleiðis.
Er jeg fór fram hjá húsi Hengels, voru dyr
þess opnaðar og sjómaður kom út. Jeg sá
framan í manninn og mjer fanst það endilega
vera Ahrnell.«
»Ertu genginn af göfiunum, drengurl* hróp-
aði Níels. »Þú sjerð eflaust, að þjer hefir
skjátlast. Anderson þessi er ef til vill líkur
honum.«
»Að klæðaburði, en eigi í andliti. Jeg sá
Anderson, joá er hann var tekinn höndum.
Hann var klæddur eins og sá, sem kom út úr
húsi Hengels, en það var eigi sá sami. Mað-
urinn, sem jeg sá, var afarlíkur Ahrnell. Jeg
hefi mikið hugsað um það, hvort rangt væri
eigi að þegja um þetta. Kanske jeg ætti að
skýra yfirvöldunum frá því?«
»Nei. Kveld var komið, þá er þú sást mann-
inn, og trú mjer, að þjer hefir vissulega skjátl-
ast. Pú hefir ef til vill verið að hugsa um
Ahrnell og þess vegna sýnst þú sjá hann. Auk
þess var hann farinn, er þetta gerðist.«
í