Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 21

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
17
sRií ert óvenjulega raiklum hæfileikum gædd-
nr,« hjelt komumaður áfram, »og þú ættir að
geta orðið eitthvað meira en skósmiður.«
»Hví ætti hann að verða það?« spurði Ní-
els. sSkósmiður getur haft ofan af fyrir sjer,
ef hann er reglusamur.c
»Hægt er að hafa ofan af fyrir sjer með sjer-
hverri vinnu, sje maður að eins dugandi í iðn
sinni. Viltu selja mjer þennan hest, þegar hann
er búinn? Jeg skal borga hann vel.«
»Jeg skyldi hafa seit yður hann, hefði jeg
eigi verið búinn að lofa Eiríki að hann skyldi
fá hann.«
»Pú getur búið til annan hést handa hon-
um. Komdu til mín á morgun með hestinn
og dúfurnar. Hjer er heimilisfang mitt.«
Síðan tók hann upp nafnspjald, ritaði með
ritblýi heimilisnafn sitt á það, rjetti það að
Karli og fór.
Vagnskrölt skýrði frá, að komumaður hefði
ekið til þessa afskekta hluta höfuðborgarinnar.
Eftir langa mæðu komust þeir Karl og Ní-
els að raun um, að á nafnspjaldinu stóð:
»Móritz Schneider háskólakennari,
Rauðubúðum*.
»HáskóIakennari!« mælti Karl. »Pað hlýtur
að vera tiginn maður.«
»Ef eigi tiginn, þá framúrskarandi lærður,
en jeg held, að þú ættir ekki að fara þangað,
Karl.«
Níels þagnaði og Karl varð hugsi. Brátt
tóku báðir til starfa, en Níels^ söng eigi ieng-
ur; nú var það Karl, sem hóf sönginn.
Vikum saman hafði Níels eigi heyrt hann
syngja. Hann varð því forviða og tautaði:
»Hvað mun kæta drenginn? Kanske vonin
um að selja hestinn.*
Karl hugsaði, er hann söng:
»Nú hætti jeg öllum heilabrotum. Jeg get
komist hjá að verða skósmiður, ef jeg get
unnið fyrir mjer með trjeskurði,*
VII.
Móritz Schneider háskólakennari var frægur
listamaður. Ágætur myndhöggvari og málari;
auk þess kunnur sem fjölmentaður maður og
gáfaður. Allir mátu hann mikils sem lista-
mann; annars var honum ýmislegt fundið til
foráttu, sem eigi var þó haft í hámælum.
Mjög hafði það stutt að því, að halda
Schneider í tignarsessi sínum, að honum hafði
tekist að verða vel efnum búinn.
Hann þurfti því eigi að gera list sína að
iðn og láta verðsetja hana sem hvern annan
varning. —
Hann hafði gætt þess vel, að íþyngja eigi
vinum sínum og vandamönnum með lánbeiðn-
um. Snillingur, sem iifir á lánsfje, verður
hversdagslegur í augum lánveitenda.
Snillingur, sem vinnur í þakherbergi við
þröngan kost, vékur eigi undrun eða samúð,
eins og sá, sem býr í skrauthýsi. —
Schneider háskólakennari var nú um fimtugt,
ekkjumaður og tveggja barna faðir. Hafði
eignast son í fyrra hjónabandi, én dóttur með
síðari konu sinni.
Heimilislífið hafði eigi verið mikils virði í
augum þessa vanstiita, gáfaða manns. Hann
hafði að vísu kvænst tvisvar sinnum, en eigi
af innri þrá hjartans. Konur hans höfðu báð-
ar verið fríðar sýnum; þær höfðu laðað að
sjer athygli listamannsins og svalað feguiðar-
þrá hans, og því hafði hann gengið að eiga
þær. Pær unnu honum báðar af hjarta, og
álitu hann gæddan öllum þeim hæfileikum,
andlegum og líkamlegum, sem hrifið geta hjarta
konunnar; en er þær komust að raun um, að
hann hirti eigi um þær sökum ofurástar sinnar
á listinni, urðu þær að sjálfsögðu raunamædd-
ar. Hin síðari þurfti þó eigi lengi að bergja
af þessum beiska bikar. Hún dó úr kóleru
eftir þriggja ára hjúskap.
Mágkona háskólakennarans, Editli Hjort að
nafni, var nú ráðskona hans. Hún kom til
Stokkhólms til þess að heimsækja systur sína,
og er hún dó, meðan á heimsókn Edithar stóð,
3