Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
27
Níels sagði nú alla söguna og lýsti raunum
sínum og áhyggjum. Lovísa hlýddi á Níels
og kendi mjög í brjósti um hann, en gat eigi
fyllilega gert sjer grein fyrir kvíða hans. Hún
reyndi að gera honum skiljanlegt, að þetta
væri Karli fyrir bestu.
»Mjer finst, að þjer þurfið ekki að hryggj-
ast,« mælti hún, »alt mun fara vel. Jeg verð
nú að fara. Regar skórnir eru tilbúnir, sæki
jeg þá. Verið nú sælir, herra Qústavson, og
herðið upp hugann.*
»Jeg ætla að reyna að vera glaður fyrst ung-
frúin vill svo vera láta, en hve skelfing verður
tómlegt í kvöld og guð veit hvernig fer, ef.. .*
»Því talið þjer ekki út?« mælti Lovísa í
hvatningarróm.
»Ef þjer hefðuð ekki rætt við mig stundar-
kom og sagt, að jeg skyldi ekki vera hugsjúk-
ur vegna piltsins.*
»Hamingjan besta! Klukkatt slær 7!« hróp-
aði Lovísa. »Jeg verð að fara. Ef gott veð-
ur verður á sunnudaginn, þá , . .« Lovísa
hneigði sig og ætlaði að fara.
»Jeg kem með stígvjelin á laugardagskvöid-
ið,« flýtti Níels sjer að segja.
»Þá getum við talast við. Verið sælir, Gúst-
avson,« mælti Lovísa, hneigði sig og flýtti sjer
burt, fram hjá herbergisglugganum, þar sem
Stína sat og verpti skó.
Hin ófríða, kryppuvaxna Stína hafði óbeit á
öllum, sem ekki voru ófríðir. Hún leit haturs-
augum eftir Lovísu og tautaði:
»Þú ert ekki þess verð, að leita ásta við Ní-
els, því þú færð þar ekki neitt; það skal jeg
sjá um.« —
Níels var kominn í mjög gott skap.» Orð
Lovísu voru svo huggunarrík og hún hafði
verið svo fögur og brost svo vingjarnlega til
hans. Auk þess var Gústavson að hugsa um
næsta sunnudag, og að hann mundi þá hitta
Lovísu og máske ganga með henni til Haga.
Hann mundi þá fá tækifæri til að segja henni
margt, sem sjer lægi á hjarta, og gæti fengið
að vita, hvort hún hefði nokkra ást á 6jer.
Koma Lovísu hafði verið sem Ijósgeisli, er
beint hafði lífi hans á nýja braut. —
Karl hafði til þessa verið sá eini, sem ástúð
Níelsar hafði komið fram við, og fyrir hann
hafði hann unnið og stritað og hann hafði
verið honum alt.
Eftir að hann hafði kynst Lovísu, hafði þó
komið fyrir, að hugsanir um eigin hamingju
höfðu skotiit inn í huga hans, en Karl var þó
sífelt hans þékkasta umhugsunarefni.
Hver maður, sem hefir helgað líf sitt starfi,
hlýtur að eiga eitthvað, sem hann keppir að,
— eitthvert takmark viðleitni sinnar. Stundum
er það að eins hugarburður einn, en hvað
gerir það til, ef það er oss sem lýsandi stjarna,
sem gefur oss fyrirheit um laun fyrirhafnar
vorrar.
Ungmennið væntir eftir hamingju ástarinnar,
maðurinn eftir fullnægjing metnaðargirndar sinn-
ar og öldungurinn eftir ró grafarinnar. Mær-
ina dreymir um heimilishamingjuna, húsfreyj-
una um móðurgleðina og gömlu konurnar um
sæluvist himnaríkis.
X.
Sumarið var liðið. —
Snjór og regn hafði allan daginn bulið á
rúðunum og gert götur Stokkhólms að slikri
ófæru, að allir urðu fegnir að vera heima.
f stofu Schneiders logaði eldur glatt á arni
og hið skrautlega herbergi var enn vistlegra
en ella. —
Það var skömmu eftir hádegi og dimt var
orðið í fyrra lagi þennan dag.
Edith sat í hægindastól fyrir framan arninn
og Sylvía litla lá á knjám fyrir framan hana og
lagði handleggina í kjöltu hennar og hlýddi
með eftirtekt á söguna, sem hún var að segja
henni. Þrr frænkur voru svo töfrandi á að
líta í hálfrökkrinu.
Richard virtist einnig staðnæmast á þrösk-
uldinum til að virða þær fyrir sjer, er hann
ætlaði inn f herbergið. — Edith og Sylvía
4*