Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 37

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
33
»Jeg kem nákvæmlega á hinum ákveðna tíma
til ungfrú Edithar.*
Gerða bjó síðan um nýsaumuðu kragana í
pappírsblaði.
Stuttu síðar var hún komin í mjög iátlausa
sumaryfirhöfn og með hatt á höfði.
Hún kysti mömmu sína, flýtti sjer niður
gangriðið og hjelt á ieið heim til Schneiders
háskólakennara.
Meðan Gerða sat við gluggann, hafði mað-
ur nokkur, rúmlega fertugur, verið á gangi
niðri á Mýrarhæð og horft upp eftir til henn-
ar. Af augnaráði því, sem hann sendi henni,
mátti marka, að fegurð hennar hreif hann.
Rá er Gerða kom út úr húsinu, stóð áður-
nefndur maður á horninu á móti, og er hún
fór fram hjá, án þess að gefa honum frekari
gaum, gekk hann inn í hús það, sem hún
bjó í.
í garðinum mætti hanu aldraðri konu og
spurði hana, hver ætti heima á þriðja lofti.
»Frú nokkur, Ahrnell að nafni,« mælti
konan.
»Ahrnell?« endurtók maðurinn.
»Hún hefir búið þar einu ári skemur en jeg,
í átta ár. Jeg man eins og það hefði skeð í
gær,« mælli konan, »þegar presturinn leigði
herbergið handa henni og hún kom hingað af
sjúkrahúsinu. Jeg hefi alt af þjónað þeim
mæðgum.*
Maðurinn hlustaði hugsandi.
»Getur það átt sjer stað, að það sje konan
hans?« tautaði hann og spurði nokkurra fleiri
spurninga. Konan sagði honum alt af Ijetta
um hagi þeirra mæðgna. Pegar hann hafði
fengið að vita nægju sína, gekk hann upp í
íbúð frú Ahrnell*.
Hann nam staðar við dyrnar.
»Kynleg tilhögun forsjónarinnar, að jeg skuli
finna hjer þá konu, sem jeg skildi við nær
dauða en lífi fyrir 8 árum. Jæja, hún á það
sjálfsagt mjer að þakka, að hún er enn í tölu
iifenda. Hvílíkar sjónhverfingar er Iífið eigi
og hve miklir leikarar erum vjer ekki!«
Hann barði að dyrum. Kallað var þýðum
rómi:
»Kom inn!«
Marianne Ahrnell sat í hægindastól við borð,
alþakið ýmsu saumadóli. Hún leit upp frá
vinnu sinni, þá er komumaður gekk inn.
•Fyrirgefið, býr frú Ahrnell hjer?« spurði
hann.
Marianne kvað svo vera. Hún virti mann-
inn fyrir sjer og var auðsjeð á aúgnaráði henn-
ar, að hún var að reyna að rifja upp fyrir sjer
endurminningu kynlegs atviks.
aÞjer þekkið mig líklega ekki?« spurði komu-
maður.
»Jeg reyndi árangurslaust að muna, hvenær
við sáumst seinast,* svaraði Marianne, »en þó
finst mjer, að jeg hafi sjeð yður áður.«
»Svo er víst. Jeg heiti Strömberg. Með
mjer var það, sem . . .«
»Maðurinn minn fór,« kallaði Marianne upp
yfir sig og dökkur roði hljóp fram í bleiku
kinnarnar. »Rjer færið kveðjur frá honum?
Ó, jeg dró mig ekki á tálar með því, að vona
að hatin kæmi. Hann hefir eigi gleymt konu
sinni og barni.«
Strömberg var samviskulaus, tiifinninpsljór
maður, en þá er hann sá gleði veslings kon-
unnar, varð honum mjög órótt innan brjósts.
Og á þessari stundu vildi hann mikið til þess
gefa, að hann gæti fært henni kveðju frá eig-
inmanni hennar.*
»Pví miður, frú mín góð, get jeg eigi fært
yður neinar fregnir af manni yðar,« svaraði
hann.
»Ekki? Guð minn góður! Er hann dá-
inn?« hrópaði Marianne og lá við að hníga
niður við þá tilhugsun.
»Að öllum líkindum er hann lifandi. Leiðir
okkar Ahrneils skildu, þá er við komum til
Vestur-Indlands. Hann varð kyr. Jeg hjelt
til Englands. Síðan hefi jeg ekici frjett af hon-
um; jeg veit það eitt, að hann var lifandi fyrir
ári síðan og leið þá vel.«
»Leið þá vel?« endurtók Marianne, »og þó
5