Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 38

34
NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
hefir hann ekkert látið frjettast um sig,« bætti
hún við og andvarpaði.
»F*jer voruð svo veikar, þá er hann fór,
að . . .«
»Hann vonaði, að jeg mundi vera dáin,«
tók Marianne fram í fyrir honuin og brosti
beisklega. »En hugsaði hann þá ekki um barnið
okkar? Eða er hann máske að vinna fyrir það?
Jeg sje á yður, að þjer eruð á sama máli.«
Strömberg, sem var friðsemdarmaður, við-
urkendi þetta óðar. Marianne hlustaði á hann
og var auðsjeð á svip hennar, að hún sætti
sig við ummæli hans, og Strömberg hóf þá
máls á því, sem vaidið hafði, að hann ieitaði
hana uppi.
Hann var, eftir eigin sögusögn, auðugur,
kvæntur enskri konu og átti eina dóttur. Eftir
sex mánaða dvöl í Svíþjóð hafði honum tekist
að fá fregnir af konu vinar síns, og vildi nú
afla sjer vitneskju um efnahag hennar, því að
hann æskti einkis fremur, en að verða henui
að liði.
Hann hagaði orðum sínum þannig, að þau
hlutu að hrífa hina lítt reyndu konu og vekja
hjá henni velvild á honum. Marianne varð
hrærð vegna samúðar hans og endurminning-
arinnar um forna aðstoð hans. Hún fann, hve
mikið þakklæti hún átti honum að gjalda og
reyndi til að færa tilfinningar sínar í orðabún-
ing, en Strömberg tók fram í fyrir henni og
spurði hana um ýmislegt viðvíkjandi dóttur
hennar, um uppeldi hennar o. s. frv.
Marianne andvarpaði og viðurkendi, að því
væri mjög ábótavant. Strömberg vildi því næst
vita, hvort Gerða væri gædd nokkurri sjerstakri
gáfu, en Marianne gat að eins sagt það um
hana, að hún væri mjög iðin og ánægð með
hlutskifti sitt.
Samræður þessar höfðu staðið margar klukku-
stundir og Marianne og Strömberg sátu enn á
tali, þá er Gerða kom heim. Hún virtist verða
forviða á, að sjá aðkomumann hjá móður sinni,
Strömberg gat aftur á móti ekki horft af hinu
aðlaðandi andliti Gerðu.
Strömberg, sem frá fornu fari var kunnur
að því, að vera dugandi sjómaður, nýtur versl-
unarmaður og áreiðanlegur, var vel tekið af
stórlöxunum í kauphöllinni, þá er hann sneri
heim til Svíþjóðar sem námueigandi og stór-
eignamaður. Þeir vissu, að hann hafði fengið
auðugt kvonfang. Hann var orðinn stórríkur,
en »líkur sækir líkan heim«, og því tóku allir
ríkismenn honum tveim höndum og hann naut
hinnar mestu virðingar, enda gerði hann alt
til þess að auka veg sinn í augum manna.
Skömmu eftir heimsóknina til Marianne stað-
næmdist skrautvagn hans úti fyrir bústað síra
Z. Strömberg gekk inn til prestsins.
Hann kvaðst kominn til þess að heyra um
hagi Gerðu, því .að hann æskti eftir, að ann-
ast um hana.
Sfra Z. furðaði mjög á hinni göfugmannlegu
framkomu Strömbergs og inti honum alt af
Ijetta um meyjuna.
»Gerða er,« mælti prestur, »ein af hinum
afbragðs gáfuðu, sem sýnast fæddir til einhvers
mikils, en stritið iamar þá þúsundum saman,
svo að úr þeim verður ekki neilt. Hún hefir
fagra rödd, skarpan skilning, auðugt ímyndun-
arafl og er gædd svo mikilli skynsemi, að
stundum sætir furðu. Hún er sem ófágaður
gimsteinn; menn vita um hinn frábæra Ijóma
hans, en til þess að hann komi greinilega í
ljós, þarf að fága hann.«
Strömberg Ijet nú á sjer skiija, að hann ætl-
aði að leggja þeim mæðgum ákveðna fjárupp-
hæð árlega, með því skilyrði, að dóttirin legði
alt kapp á að afla sjer mentunar. Presturinn
tókst á hendur að tala við frú Ahrnell um
þetta og var honum það Ijúft,
Daginn eftir heimsókn Strömbergs til síra Z.
var laugardagur. Voru þá haldnir hljómleikar
í borginni.
Gluggar frú Ahrnell stóðu opnir og Gerða
sat við einn þeirra og hlýddi á hljóðfæraslátt-
inn. Hún var mjög hugsi.
»Veistu rnamrna,* mælti hún loks, »að jeg
vildi að jeg gæti skilið sál mína við líkamann
og látið hana svífa langt á braut á vængjum
hljómanna.*