Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 47

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
43
Pá er Richard hafði um nokkurt skeið látið
sjer nægja stundarhamingjuna, tóku tilfinningar
hans að breytast. Hann tók eftir því, að ýmsir
aðrir, sem heimsóttu yngri Smith og konu
hans, rendu auga til hinnar fríðu meyjar við
hlið Elísu.
Hann fann til afbrýði og gremju, er þessir
menn nálguðust Gerðu til þess að ávarpa hgna
með nokkurskonar lítillæti. Ef einhver talaði
meira við Gerðu en aðra, vildi Richard helst
bana honum þegar í stað.
Gerða var blíð og bljúg í lund, eins og
flestar göfugar konur. Hún skildi Richard eigi,
þá er hann svipþungur kvartaði um, að menn
sýndu henni eigi þá virðingu, sem hann æskti
eftir, að henni væri sýnd. Hann hafði samt
til þessa haft taumhald á afbrýði sinni og óá-
nægju, en þá er ungur maður nokkur, fríður
sýnum, tók að koma hvað eftir annað og gefa
sig meira að Gerðu, varð afbrýði hans svo
mögnuð, að hún varð eigi bæld niður.
Kvöld eitt, þá er nefndur ungpr maður kom
að Lislehæð, ræddi hann því nær eingöngu
við Gerðu.
Richard sat þögull og þungbúinn úti í horni
í herberginu og gaf gætur að hverjum drætti
í andliti Gerðu. Á þessum kvalastundum brut-
ust sárar hugsanir fram í huga hans.
Þá er hann sá Geiðu brosa, hugsaði hann:
»Alveg ^ins brosir hún til mín.«
Síðan sökti hann sjer niður í hugsanir.
Hann hafði alveg gleymt, að hún sagðist elska
annan. Hann hafði verið of sæll til að minn-
ast þess. Hann hafði treyst svo mjög á al-
mætti ástar sinnar, að hann gat eigi annað vit-
að, en að Gerða bæri sama hug til hans. En
þetta kvöld kom endurminningin eins og böð-
ull til þess að láta sál hans sæta sárustu
kvölum.
Loks fóru þær Gerða og Elísa litla út úr
herberginu.
Richard varð hughægra, en gat eigi hlotið
þá ró, sem undanfarið hafði ríkt í brjósti
hans.
»Jeg verð að fá að vita vissu mína,« hugs-
aði hann.
111.
Daginn eftir var þungbúið veður og þoku-
drungað; enskur vordagur, sólarlaus og svalur.
Gerða var að greiða hár Elísu litlu, þá er
vinnukonan færði henni brjef frá hr. Schneider.
Gerða opnaði það eigi strax, en lauk við að
klæða barnið. I5á er Elísa var farin niður til
afa síns, gekk Gerða til herbergis síns til þess
að lesa eftirfarandi brjef í næði:
»Gerða!
Jeg skrifa þjer af því, að jeg er of hrærð-
ur til þess að greina frá því, sem mjer býr
í brjósti. Pú munt fá að heyra játningu,
sem kemur máske hjarta þínu til að slá
hraðar og hleypir roða í kinnar þínar, eða
bakar þjer gremju og óánægju. En jeg legg
alt í hættu. Jeg hefi alt að vinna, en engu
að tapa.
Einu sinni — fyrir mörgum mánuðum —
sagði jeg við þig: Leiðir okkar verða að
skiljast; jeg vil eigi elska þig. Manstu hverju
þú svaraðir? Vertu kyr; jeg verð þjer eigi
hættuleg, því að jeg elska annan.
í dag segi jeg: Enda þótt hjarta mitt
gæti hætt að elska þig, þá vildi jeg það
eigi. Pú ert líf mitt; án þín er líf mitt
dauði. Nú spyr jeg: Sagðirðu satt, þá er
þú sagðist vera búin að lofasl öðrum? Pað
getur eigi verið; hjarta mitt mundi eigi unna
þjer eins og raun ber vitni, ef að hjarta
þitt væri þrungið af ást til annars.
Og þó er jeg fullur kvíða. Sár efi knýr
mig í dag til þess að heimta svar við hinni
einföldu spurningu: Elskar þú mig?
Pegar á bernskuárum varð jeg þess var,
að örlög mín mundu hvíla í þínum hönd-
um. Jeg sá þig á ný, og jeg ætlaði eigi
að láta buga mig.
Jeg hefi aldrei elskað nokkra konu. Pú
ert hin fyrsta og verður hin eina; framtíðar-
fi*