Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Síða 53

NÝJAR KVÓLDÖVKUR.
49
er ráðvandur og áreiðanlegur maður. Vildir
þú ekki vinna hjá honum?«
íQjarnan, en jeg er nýráðinn hjá hr. D.«
»Rað var leitt. Rekkirðu- engan dugandi
litarasvein?*
»Nei.«
»En jeg þekki einn,« sagði jeg og gekk til
þeirra. »Jeg vil fá stöðu í litgerðarvinnustofu.«
Maðurinn leit efasemdaraugum á mig. Spurði
því næst, hvort jeg væri Rjóðverji, hvort jeg
hefði skjöl, sem sýndu dugnað minn.
Jeg kvað svo vera, og eftir stundarkorns
samræðu fjekk hann mjer heimilisfang hr. D.
Hann bað mig um að fara þangað undir eins
og heilsa frá Jean Redin og segja, að hann
hefði vísað mjer á hr. D.
Jeg frestaði að selja úrið.
Daginn eftir var jeg ráðinn sveinn hjá hr.
D. Litgerðarverksmiðjan var lítil utan til í út-
borginni. Hann vann sjálfur og hafði fáa verka-
menn. Að viku liðinni hrósaði hann mjer
mjög og að 3 vikum liðnum hækkaði hann
laun mín um helming. Jeg var að hans áliti
betur að mjer í iðngrein minni en sjálfur hann.
Eftir tvo mánuði varð hann að auka vinnulið-
ið um tvo sveina, Ástæðan til þess var sú,
að jeg hafði endurbætt litunaraðferðina með
hinni miklu efnafræðisþekkingu minni; við
fengum hreinni og skýrari liti á efninu en
aðrir starfsbræður okkar og löðuðum þess
vegna að okkur marga nýja viðskiftamenn.
Uppgangur hins fátæka litara var mjer að
þakka, og þá er jeg hafði verið hjá honum ár,
fjekk jeg mjög hagkvæm tilboð frá öðrum lit-
urum, en sinti þeim eigi, því að jeg ætlaði
nú að reyna að selja uppgötvun mína og það
tókst mjer.
Jeg hafði haft góð laun hjá hr. D. og fyrir
uppgötvunina fjekk jeg 20,000 franka. Jeg var
því að mínum dómi orðinn auðugur; fór frá
hr. D. til þess að halda til Lundúna.
Eftirspurn var orðin eftir bláa litnum og
mjer veittist ljett að selja hann í Englandi.
Jeg tók að stunda efnafræði og lauk námi á
tveim árum.
Pegar jeg kom aftur til Englands eftir nokk-
urra mánaða ferð um Frakkland og Þýskaland,
fjekk jeg tilboð frá Schneider & Son um, að
verða stjórnandi hinnar stóru efnaverksmiðju
þeirra og meðeigandf að nokkrum árum liðn-
um. Jeg gekk að tilboðinu, og þá er jeg kom
til Lislehæðar, hitti jeg þig. Endurminningin
um Gerðu litlu var horfin úr hug mjer, þar
til þú mintir mig á hana, Pá er jeg hafði
verið nokkurn tíma í návist þinni, sá jeg, hve
hættulegt það var, að sjá þig daglega. Jeg
vildi eigi festa hug minn á neinni konu og
ákvað því að fara. Ástin er venjulega óvinur
sjálfræðis og tíðast sá fjötur, sem gerir oss
ófrjálsa. Þannig hugsaði jeg þá, en geri það
eigi nú. Nú verður ást mín á þjer orkugjafi,
sem lyftir mjer upp á sigurtindinn. Pú ert
laun viðleitni minnar, takmarkið, sem jeg stefni
að og hamingja sú, sem hjarta mitt þráir.
Frjáls og sjálfstæður vil jeg leiða þig að alt-
arinu.<
»Já, ef þú elskar mig þangað til,« hvíslaði
Gerða. »Tíminn breytir máske tiifinningum
þínum og hamingja þín nefnist máske öðru
nafni en Gerða.«
»Aldrei!« hrópaði Richard. »Jeg get hætt
að lifa, en ei að elska þig. Jafnvel hinumegin
grafar skal ást mín vera söm, ef hjarta þitt er
mitt og það bregst eigi.«
»Nei, Richard, það svíkur þig eigi. Gerða
er þín og einkis annars.«
Richard þrýsti kossi á hinar blómlegu varir
og fanst á þessari stundu hamingja sín og
framtíð vera á sínu valdi.
V.
Tímans hjól rann með sama hraða og vor-
ið færðist nær.
Strömberg skrifaði, að hann kæmi bráðlega
til Englands til þess að sækja dóítur sína.
Pessi fregn var elskendunum sorgarfrétt;
hún leiddi til skilnaðar, sem ef til vill varð
mjög langvinnur.
Pá er Gerða og Richard höfðu látið hrygð