Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 54

50 NYJAR KVÖLDVÖKUR.
sína í ljósi, fór hann að gera framtíðar-fyrir-
ætlanir.
Að tveim árum liðnum var líklegt, að hann
yrði orðinn svo efnum búinn, að þau gætu
gift sig. Qerða átti þá að verða hans fyrir
guði og mönnum.
Stuttu síðar en brjefið kom frá Strömberg,
sat Gerða kveld eitt við gluggann á herbergi
sínu. Glugginn stóð opinn og Gerða leit
dreymandi augum út í vorhúmið, svo að auð-
sætt var, að hugur hennar var á reiki.
Hún vaknaði skyndilega af draumum sínum
við raddir, sem töluðu í skemtigarðinum tungu-
má! henni kært. Rað var sænska. Önnur
mælti:
»Rað hvílir þá enginn grunur á mjer?«
j>Nei, alls eigi. Hásetinn er alment álitinn
sekur.«
»Gekst hann við morðinu?*
»Nei. Hann neitaði að sjálfsögðu og varð
elgi dæmdur, þar eð nægar sannanir voru eigi
fyrir hendi.«
»Þá hefir alt gengið að óskum.«
»Talaðu ekki svona hátt. Hjer eru fleiri
Svíar en við.«
Raddirnar fjarlægðust.
Gerða lokaði glugganum og hugsaði með
hryllingi um orðið morð. Ungu stúlkunni leið
illa, hún lagðist til svefns í æstu skapi og slæmir
draumar ásóttu hana.
Morguninn eftir sagði vinnukonan henni frá,
að hr. Strömberg hefði komið seint kvöldið
áður og lagt svo fyrir, að Elísa skyldi koma
til hans undir eins og hún kæmi á fætur.
Gerða átti að hitta auðmanninn við morg-
unverðarborðið.
Elísa var alt árdegið hjá föður sínum, og
þá er Gerða gekk inn í borðsalinn, var bú-
stýran þar ein að breiða á borðið. Strömberg
kom litlu síðar inn og leiddi Elísu. Hann bar
sig eigi eins drembilega og áður. Hann var
f alla staði hæst ánægður með dóttur sína.
Gerða gladdist yfir hrósi Strömbergs og var
honum þakklát. Hann bar henni kveðju frá
móður hennar; sagði að henni liði vel og væri
ánægð yfir dvöl dóttur sinnar í Englandi. En
nú færi hún að taka enda. Strömberg ætlaði
eigi að vera nema 3 vikur eða máske skemur.
Hann vildi því, að Gerða hefði ah undirbúíð
til fararinnar, hvenær sem vera skyldi.
Strömberg hafði nýlokið við að segja Gerðu
þetta, þá er hitt heimilisfólkið kom inn í borð-
salinn og tveir ókunnir menn á hælum þess.
Sá, sem fyr kom inn, var hár maður vexti,
geðþekkur og bar sig fyrirmannlega. Svipur-
inn var harður og ennið hrukkótt.
Strömberg kynti hann fólkinu. Hann hét hr.
Bernhard. Förunautur hans hét hr. Simson.
Pá er Bernhard kom inn í borðstofuna starði
Gerða undrandi á hann, eins og hún sæi gaml-
an kunningja, en tryði þó vart augum sínum.
Rödd hans minti hana á málrómínn, sem hún
hafði heyrt í skemtigarðinum kveldið áður.
Gerða hlýddi eftirvæntingarfull á alt, sem
hann sagð;, og heyrði á samtali hans við hr.
Smith, að hann hafði lengstum dvalið á Vest-
ur-Ind!andi, að hann hefði eignast offjár þar
og ætlaði nú að setjast að í Englandi ásamt
ungri konu sinni.
Gerða gat eigi horft af honum.
Hún hafði sjeð þessa andlitsdrætti fyr; hún
þekti þá vel. Hún hafði elskað þá frá barn-
æsku og eigi getað gleymt þeim, þótt mörg
ár væru liðin síðan hún sá þá síðast. Pá var
þetta andlit fölt og magurt vegna fátæktar og
neyðar.
Pað hafði eigi verið svona hart og tilfinn-
ingalaust á svip, en verið ritað rúnum þrauta
og þrenginga. En þrátt fyrir alt var það sama
andlitið. Já, það gátu ekki verið misgrip;
það hlaut að vera hann og þó — gat það
eigi verið eiginmaður móður hennar, sem tal-
aði um ungu konuna frá Vestur-Indlandi.
Hjarta Gerðu hafði aldrei verið í slíkum
kvölum eins og nú.
Hún hugsaði um móður sína, sem hafði svo
mörg ár vonast eftir, að faðir hennar kæmi
heim. Ef þessi Bernhard væri faðir hennar,
hverjtiig gat hann þá verið kvæntur?
Loksins var morgunverðinum lokið.