Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 57

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
53
Einlægni og velvild skein nú sem áður úr
andliti Strömbergs, svo að Gerða varð með
öllu grunlaus.
sJeg þigg þakklátlega hvert ráð, sem hr.
Strömberg lætur mjer í tje,« mælti Gerða.
»Enda þótt það valdi yður sársauka?«
»Einnig þá. Jeg mun telja mjer trú um,
að það sje mjer fyrir bestu.«
»Jeg þakka yður og mun nú tala afdráttar-
laust. Mjer hefir verið sagt, að þið Schneider
unnið hvort öðru hugástum. Pið eruð bæði
ung og fríð sýnum og ást og hamingja virð-
ist brosa við ykkur. En hafið þið hugsað um
framtíðina? Jeg krefst eigi svars við þessari
spurningu; hefi eigi rjett til þess, en bið yður
að hugsa yður vel um og eigi að bindast hon-
um fyr en hann er orðinn sjálfstæður efnalega.
Vinna hans er nú hin eina eign hans. Nú sem
stendur fær hann að vísu mikið fje í hendun
en hann er rjett að byrja Iffsferil sinn, og
hann á fagra framtíð í vændum, ef hann skil-
ur, hvað honum er heilladrýgst.
En það getur orðið honum algerð tortým-
ing, ef bann kvongast og þarf fyrir fjölskyldu
að sjá. Honum er bráðnauðsynlegt að vera
fullkomlega frjáls; annars er heill hans og vel-
ferð í veði. Schneider er drambsamur að eðl-
isfari; hann verður að skara fram úr í iðn
sinni; hann mun eigi láta sjer nægja að hrúga
saman fje og gera þekkingu sína að auðlind;
hann verður einnig með henni að afla sjer
frægðar og frama. Jeg er hræddur um, að
þessir draumar hans muni eigi rætast, ef hann
kvongast. Jeg þarf eigi að minna yður á, hví-
líkt ógæfuspor það er, að ganga út í hvatvís-
Iegt hjónaband; hjúskapur foreldra yðar er
glögg sönnun þess. En þjer vitið eigi til
hvers fátæktin getur knúð drambsaman mann,
sem orðið hefir að kenna á allri þeirri niður-
lægingu, sem henni er samfara.
Pví ríkari sem framtíðarvonir hans hafa ver-
ið, því auðveldlegar lætur hann bugast fyrir
freistingum neyðarinnar og eitt augnablik getur
gert hann að glæpamanni, þótt hann áður hafi
vc:rið ráðvandur fátæklingur. Hugsið yður þess
vegna vel um áður en þjer ráðið til lykta ör-
lögum ykkar beggja og minnist þess, að iðr-
unin yfir því að hafa verið sök í ógæfu og
böli þess manns, sem maður elskar, er sárasta
þrautin, sem særir konuhjartað. Jeg hefi nú
engu við að bæta; skynsemi yðar mun segja
yður, hvernig þjer eigið að breyta.«
Strömberg færði sig aftur nær dyrunum.
Gerða flýtti sjer á eftir honum, þreif með titr-
andi hendi í handlegg hans og stamaði með
nábleikum vörum:
»Segið mjer í drottins nafni: Hefir pabbi
framið nokkurt — nokkurt — verk — sem
hefir gert hann að — að glæpamanni?*
»Hann hefir gert sig sekan um tvíkvæni. Er
það eigi glæpur?*
• Mikill glæpur,« hvíslaði Gerða, fól andlitið
í höndum sjer og bætti við í veikum rómi:
»Er það hið eina sinni, sem hann hefir vilst
af hinni rjettu braut?«
Strömberg brosti.
Pá er hann svaraði eigi, hrópaði Gerða
kvíðafullum rómi:
»Svarið spurningu minni í nafni drottins og
allra heilagra. Hræðilegur grunuf hefir vakn-
að í sál minni og hvíslar mjer í eyra, að enn
stærri glæpur 'nafi flekkað líf hans.«
»Ungfrú Ahrnell,* mælti Strömberg með
nokkurri áherslu, »rannsakið eigi hið liðna;
það stenst eigi rannsókn. Pví miður er grun-
ur yðar eigi ástæðulaus.*
Strömberg opnaði dyrnar og fór. Gerða
fjell á knje.
Samræðan í skemtigarðinum endurómaði fyrir
eyrum hennar, og það var sem hjarta hennar
hætti að slá. Hún gat vart dregið andann.
»Mamma, elsku ógæfusama mamma!« taut-
aði hún.
Tárastraumur brautst fram og Ijetti byrði þá,
sem hvíldi á herðum hennar.
VI.
Það var kvöld. Hlýtt og blítt í veðri. Gerða
hafði eigi farið út úr herbergi sínu allan dag-