Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 63

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
59
brjósti sjer og mælti við sjálfa sig: »Broit
með allar hugsanir um það, hvað jeg hefi
mist, hve lítið jeg er og hefi verið honum,
hve mikið jeg get hræðst þann mann, sem
hefir boðið mjer hönd sína — en nú til starfa.
Jeg verð að afla mjer einhverra starfa, sem
svala þrá minni og gera mjer jafnframt fært,
að sjá mömmu farborða. Jeg verð að breyta
lífskjörum mínum, en gleyma og sætta mig við
missi minn. O, Richard, Richard, hve heitt
heft jeg eigi elskað þig!«• -
Hún teygði úr handleggjunum, gekk inn til
að kveðja þær frú Hólm og Elísu. Hún mátti
eigi vera lengur, en varð að halda heim.
Gerða svaf ekkert um nóttina. Morguninn
eftir, þá er hún var klædd og komin á fætur,
sagði hún við mömmu sína:
»Jeg ætla að fara til síra Z. og finna hann
að máli.«
Gerða reyndi til að brosa, en brosið varð
angurblítt og svipurinn raunalegur. Marianne
klappaði dóttur sinni og andvarpaði.
Óvanalegur þunglyndisblær hvildi einnig yfir
andliti hennar þennan dag; augnaráðið var
sljóft og hún var kinnfiskasogin.
Gerða gekk hægum skrefum þar til hún kom
að Katrínar-kirkjugarði. Par settist hún stund-
arkorn niður., Hún hugsaði margt og hjarta
hennar var þrungið kvíða, sorg og söknuði.
Henni fanst dauðinn hafa rænt sig einhverju,
sem aukið hafði giidi lífsins. Meðan hún sat
þannig og var að reyna að átta sig, kom ung-
menni gangandi eftir kirkjugarðinum. Hann
var látlaust, en hreinlega klæddur. Hann var
svo blátt áfram og þó svo einkennilegur, að
hann virtist knýja menn til að hoifa á fríða,
gáfulega og hreinskilnislega andlitið. Hann
kom auga á Gerðu þar sem hún sat, og er
hann kom til hennar, tók hann oían og mælti:
»Góðan daginn, ungfrú Ahrnell. Pjer þekkið
mig víst eigi?«
Gerða leit upp og horfði á unglingirm, en
auðsjeð var, að hún þekti hann eigi.
»Jeg heiti Gústavson, en áður var jeg að
eins nefndur Karl. Nú munið þjer máske
eftir mjer?«
Gerða hýrnaði á svip. Hún rjetti unglingn-
um hendina og mælti:
»Jeg man vissulega vel hinn duglega og
vingjarnlega Karl, sem var svo hjálpfús og
greiðvikinn við okkur mömmu. Pökk fyrir
alla vináttuna á þeim raunatímum.*
Petta þakklæti hrærði hjarta Karls, en hann
varð vandræðalegur á svip.
Gerða spurði, hvernig hann hefði þekt hana
eftir svona mörg ár. Karl sagðist oft hafa
sjeð hana koma til ungfrú Edith. Gerða spurði
hann þá, hvernig hann hefði orðið lærisveinn
Schneiders háskólakennara. Karl skýrði henni
frá því í fám orðum og því með, að hann
vonaðist til, að verða listamaður síðar. Gerða
hlýddi hugsandi á hann.
Pá er hann hafði vakið hana af þeim hugs-
unum, sem hún var sokkin niður í, hafði hún
spurt sjálfa sig, hvort hún væri eigi gædd
neinni þeirri gáfu, sem rutt gæti henni braut
til sjálfstæðis. Frammi fyrir henni stóð nú
rjettur' og ^sljettur skósmíðasveinn, sem virtist
eiga glæsilega framtíð fyrir höndum vegna
hæflleika sinna.
Níu ár voru liðin síðan þau höfðu talast við.
Pá hljóp Karl um berfættur eins og aðrir náms-
sveinar og líkur þeim að ásýnd og talshætti.
Nú var hann orðinn ungur maður, sem færði
hugsanir sínar í fögur, vel valin orð, og var
þess fullviss, að starf hans mundi síðar skipa
honum í tignarsess í þjóðfélaginu.
»Er karlmanninum einum að eins unt þess,
að breyta þannig kjörum sínum og afla sjer
sjálfstæðis með starfi sínu?« hugsaði Gerða og
andvarpaði.
Klukkan á Katrínarkirkju sló 10. Gerða
mundi þá eftir, að hún var búin að tefja of
lengi hjá Karli. Hún stóð strax á fætur og
kvaddi hann. Karl kvaddi, en stóð kyr, og þá
8’