Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 64

60
nyiar kvöldvökur.
er Gerða var komin nokkur skref, flýtti hann
sjer á eftir henni og mælti:
»Mig langar til að biðja yður bónar, ung-
frú Ahrneli, en jeg þori það varia.«
»Yður er það víst óhætt,« mælti Gerða og
brostHhughreystandi.
»Haldið þjer að móðir yðar leyfi að jeg
heimsæki ykkur?*
Karl horfði biðjandi á Gerðu og hún full-
vissaði hann um, að það mundi móður sinni
gleðiefni að sjá hann.
Gerða hjelt síðan tif sira Z. Þar fjekk hún
þá sorgarfregn, að hann hefði legið veikur í
tvo daga. Hún gat því eigi fundið hann að
máli.
Hún hafði farið erindisleysu og hjelt því
heim til þess að vinna upp tímann, sem hún
hafði mist.
Nokkrir dagar liðu og ekkert bar til tíð-
inda. Mæðgurnar unnu" af kappi, en alt af
ððru hvoru varð Marianne veik; nú var farið
að hausta að og þá var hún ætíð heilsulin.
Gerða var svo hrygg í hjarta, að hún gat
eigi sungið og hlegið, þótt hún reyndi til að
vera glöð. Hún gat eigi leitað sjer þeirrar
huggunar, að skýra neinum frá hörmum sín-
um. Átti hún að auka raunabyrði móður sinn-
ar með sorg sinni? Nei, þúsund sinnum nei.
Átti hún að segja við hana:
»Maðurinn þinn var glæpamaður, tilfinninga-
laus, samviskulaus bófi. Faðir barns þíns er
illvirki; meðvitundin um þetta hefir svift dótt-
ur þína hamingju hennar.«
Gerða varð því að leyna sorgum sínum í
djúpi hjaita síns. Hún gat eigi heldur sagt:
»Dóttir þín hefir elskað, elskar og mun elska
mann, sem búinn er að gleyma henni, mann,
sem hún þorði eigi að ganga að eiga til þess
að búa honum eigi sömu raunaforlögin, sem
ást þín bjó föður mínutn.*
Gerða varð einnig að leyna þessu í hjarta
sínu og gæta sín að hryggja eigi móður sína
með því. Hún vildi heldur eigi raska ró henn-
ar með því að segja henni, að Strömberg hefði
beðið sín; hún var einnig hrædd um, að móðir^
hennar mundi vilja breyta ákvörðun hennar í
þeim efnum. Hún varð því að halda öllum
raunum sínum í þagnargildi.-
Hálfum mánuði eftir að síra Z. hafði lagst
veikur fengu þær mæðgur þá sorgarfregn, að
hann væri látinn — einkavinurinn þeirra og
verndarinn. Mæðgunum varð þetta þungbært.
Þær fundu vel, að þær höfðu mist einu stoð
sína.
Marianne varð svo mikið um lát prestsins,
að hún lá nokkra daga veik.
Henni batnaði samt aftur og kveld eitt sátu
þær mæðgur að vinnu. Stormur var úti og
regn. Gerða saumaði af svo miklu kappi, að
hún leit eigi upp. Marianne lagði saumaskap-
inn skyndilega frá sjer og mælti:
»Nei, Gerða mín, það má eigi lengur svo
til ganga, að við segjum eigi hvor annari leynd-
armál okkar. Jeg hefi þjáðst svo mikið und-
anfarna daga, að jeg verð að segja það, sem
mjer býr í brjósti. Betur að við gætum enn
ráðfært okkur við blessaðan prestinn.*
»Leyndarmál?« endurtók Gerða og stökk upp
af stólnum, eins og hún hefði verið stungin
með nál. Hún fór þégar í stað að hugsa um
föður sinn.
»Þú ætlar þó eigi að neita því, að þú leynir
mig einhverju?*
»Hvað ætti það að vera?« spurði Gerða og
Iaut niður að saumunum.
»Gerða, horfðu á mig og svaraðu mjer.
Hvað fór ykkur Strömberg á milli um daginn?«
Marianne tók undir höku dóttur sinnar og
lyfti höfði hennar. Hún var nábleik í andliti.
Gerða leit á móður' sína og svaraði föstum
rómi:
»Strömberg bað dóttur þinnar.*
»Af hverju hefirðu leynt mig þessu?« spurði
Marianne.
»Af því að jeg vildi ein ráða örlögum mín-
um, kæra, elsku mamma mín.«
Gerða bar hðnd móður sinnar að vörum
sjer og bætti við: »Jeg var hrædd um, að
þú, sem ert áhyggjufull út af framtíð minni,
mundir vilja . , ,«