Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 68

64
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
sem flestum öðrum. Meðan þung sorg eða
mikil hætta ógnar eigi, lætur maður sársauk-
ann, sem þær valda,»ná tökum á sjer, en mæti
sannarlegt böl, vakna hinir blundandi sálarkraft-
ar og maður varpar at sjer öllum veikleika.«
»Hvað áttu við með því?« spurði Marianne
kvíðafull.
»Að jeg get framvegis álitið Strömberg óvin
minn. Hann er ríkur og í mildum metum, jeg
fátæk, lítt merk stúlka. Baráttan milli okkar
verður ójöfn, ef til hennar kemur. Hann get-
ur unnið mjer tjón, en jeg eigi honum. Jeg
verð því að vera hugrökk og styrk, ef hætta
ógnar mjer. Guð hjálpar þeim, sem hjálpar
sjer sjálfur. Og tökum nú til vinnu okkar.«
Marianne fanst huggun lýsa sjer í róm og
svip Gerðu, en samt var hún hálf kvíðafull.
Dagurinn leið tfðindalaust. í rökkrinu sat
Gerða á skemli við hliðina á Marianne og var
að segja henni frá framtíðarfyrirætlunum sínum.
Af launum sínum hjá Strömberg hafði hún
dregið saman 150 dali og sett á sparisjóð.
Hún ætlaði að nota þessa peninga til þess að
læra eitthvað, sem henni mætti að gagni verða.
Henni hafði komið til hugar, að fá tilsögn í
dráttiist, og því vildi hún fullkomna sig í
þeirri iðngrein, sem væri vel Iaunuð.
Fyrir sauma og útsaum fjekk hún eigi meir
en kr. 1,60 á dag og stundum minna. Fengi
hún eigi annað starf hefði hún aldrei neitt af-
löguin af daglegum gjöldúm. Pegar elli og
veikindi bæri að höndum, væru þær allslausar.
Hún sá að móðir hennar varð hrumari með
hverju ári sem leið, og húu kveið þeim tíma,
þá er hún yrði ein að sjá þeim báðum far-
borða. Saumarnir yrðu þá alveg ónógir og
þess vegna varð hún að afla sjer þeirrar þekk-
ingar, séin gerði henni fært að vinna þeim
nægilegt inn sjer til viðurværis.
Mæðgurnar voru einmitt búnar að koma
sjer saman um, að Gerða skyldi nota sparifje
sitt í þessu skyni, þá er Karl Oústavson
gekk inn.
Gerða sagði að hann kæmi á heillastund,
því að hún hefði verið að hugsa um hann all-
an daginn. Karl brosti og roðnaði við að
heyra þessa fríðu, elskulegu stúlku segja þetta.
Honum fanst Gerða fegurri en nokkru sinni
áður. Kynlegur glampi skein úr augum henn-
ar. Karl spurði því að hún hefði verið að
hugsa um hann; kvaðst Gerða hafa gert það
af tómri eigingirni.
Rá er búið var að kveikja og þær mæðgur
sestar að vinnu, sagðist Gerða hafa verið á
leið til síra Z. til þess að leita ráða hjá hon-
um dag þann, sem hún mætti Karli í kirkju-
garðinum. Hún vildi Iæra eitlhvað, sem gæti
orðið henni arðmeira en saumarnir. Dauðinn
hafði svift hana ráðlegging síra Z., en þá
höfðu forlögin hagað því svo, að Karl varð á
vegi iiennar. Hún bað hann nú að segja sjer,
hvar hún ætti að fá tilsögn í dráttlist, svo að
hún gæti fengið vinnu hjá einhverjum mynd-
skera. Gerða sagði að sjer hefði komið þetta
í hug eftir að Karl hefði heimsótt þær síðast.
Hún sagði honum fyrirætian sína og kvaðst
vera viss um, að hún hefði dráttlistar-hæfileika.
Niðurstaðan af íhugunum ungmennanna varð
sú, að Karl yrði bráðabirgða kennari Gerðu í
dráttlistinni. Seinna átti hún að njóta tilsagn-
ar færari kennara, sagði Karl, sem Ijet lítið
yfir sjer.
Pá er Karl fór skildi hann eftir fagrar fram-
tíðarvonir í hjarta Gerðu. Hún sofnaði með
bæn til guðs á vörum; hún bað hann að
vernda sig, bað einnig fyrir ástvini sínum og
ógæfusama föður.
Hefði Gerða verið veikgerðari og eigi bor-
ið eins ríkt traust til forsjónarinnar, mundi hún
daginn eftir hafa farið að efast um gæsku guðs.
En guðsást hennar og traust var óbifanlegt,
hve þungar raunir sem bar að höndum.
Allsnemma morguninn eftir kom Strömberg
til þeirra mæðgna. Gerða varð kvíðafull, er
hún sá hann, en það hvarf undir eins, því að
hún hjelt, að hann kæmi tíl að borga þeim
síðustu vinnu þeirra. Hann var samur í við-
móti og áður. Hann greiddi skuld sína, spurði
síðan um Iíðan frú Ahrnell og Ijet henni ýms-
ar ráðleggingar í tje við taugaveiklun hennar.