Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Qupperneq 77

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
73
í að bæta fyrir þennan brest. Hafði lifin því
mörgum sinnum fengið Stínu allmiklar fjár-
upphæðir,. sem hún hafði dregið saman og
ætlað frú Ahrneli. Lovísa hafði sjálf iátið pen-
ingana í umslag, ritað heimilisfangið utan á
og fylgt Stínu að húsi frú Ahrnell.
Karl hlustaði hryggur á jj'essa sögu, sem
miðaði að því, að hindra hjúskap Níelsar og
Lovísu og gramdist vonska Stínu. Hann sagði
hið sauna og rjeð hénni til að fara áður en
Níels kæmi; lofaði hann að færa alt í lag.
Hann óttaðist einnig, að Stína hefði sagt
Níels einhverja sögu um Lovísu.
Pá er hún var farin, fór Karl inn tii Stínu
til þess að reyna að koma vitinu fyrir hana.
Hún neyddist tii að hlýða á hann. Hann
heimtaði, að hún skilaði Lovísu peningunum
og játaði allan rógburð sinn; annars segði
hann Níels alt háttalag hennar og mundi hann
þá eigi láta sjer ant um hana framar. Yrði
hún þá að leita til sveitarinnar, eða sjá sjer
farborða sem 'best hún gæti.
Stína þekti Níels og vissi að hann var góð-
menni, en fastur fyrir og enginn flysjungur.
Hún neyddist því til að gera alt, sem Karl
heimtaði, með því skilyrði, að Níels fengi eigi
að vita ummæli hennar við Lovísu. Óvild sú,
sem Stfna hafði haft á Karli, varð nú að liatri.
Eftir gifting Nielsar var eina ósk hennar sú,
að hefna sín á Karli.
Þá er Níels kom úr kirkjunni, höfðu þau
Stína og Karl nylokið við sáttagerð sína. Fór
Karl þegar til hans. Var auðsætt á svip skó-
smiðsins, að særandi hugsanir og geðshræring-
ar brutust um í brjósti hans.
»Gott er að þú ert kominn, Karl,« mælti
hann. »Jeg var að hugsa um, að það væri
svo Inngt síðan að jeg hefði sjeð þig.«
Karl kvaðst hafa verið störfum bundinn und-
anfarið, en sneri svo talinu að Lovísu.
Hann sagðist hafa talað við hana og reyndi
af fremsta megni að skýra hegöan hennar.
Hann mintist á, að Stína hefði játað, að húnr
hefði farið ósannindaorðum um hana. Karl
sá sjer til mikillar svölunar, að eftir að þeir
höfðu ræðst við í klukkustund, þá tók svipur
bróður hans að Ijettast og gleðiblær að leika
um andlit hans. Níels æskti nú einkis fremur
en að hitta Lovísu, og mundi hafa þotið til
hennar, ef Karl hefði eigi sagt honum þá fregn,
að hún kæml síðdegis.
Karl þurfti einnig að ræða ýmislegt við bróð-
ur sinn.
Karl sagði honum, að hann hefði endur-
nýjað kunningsskapinn við frú Ahrnell og dótt-
ur hennar. Hann mintist á veikindi Marianne
og ráðagerðir þær, sem hann og Gerða hefðu
rætt um viðvíkjandi framtíð hennar, ef hún
gæti fengið tækifæri til dráttlistarnáms. Hann
gat því næst um tilboð háskólakennarans og
uppástungu sína um það, að hfin kendi ensku.
Hann leitaði nú úrskurðar Níelsar um það,
hvað hentast mundi mærinni.
Níeis áleit í alia staði rjett, að hún tæki til-
boði náskólakennarans. Hann leit svo á, að
hann mundi mæla með henni, ef honum fjelli
vel við hana. Hann gæii einnig útvegað henni
nemendur í enskunni, en þeir bræður gætu
það eigi. — Með því V2r ráðið fram úr þess-
um vandamálum.
Rá er bræðurnir skildust og Lovísa kom
aftur, var útkljáð, að Gerða skyldi taka boði
háskólakennarans. Einnig hafði þeim Karli og
Níels komið saman um, að Stína yrði eigi
framvegis heima, en að Níels sæi henni fyrir
húsnæði eftir að hann væri giftur.
Karl fór frá Níels í glöðum hug, því að þau
Níels og Lovísa höfðu sætst heilum sáttum.
Lovísa hafði heitið að giftast honum um vor-
ið. Hún ætlaði að eins að enda vistartíma
sinn.
(Framh.).
10