Læknablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 26

52
LÆKNABLAÐIi)
lega. Hann var fæddur að Hvanneyri i Borgarfirði 1. nóv. 1890,
og voru foreldrar hans Valgerður Einarsdóttir og Sveinn Sveins-
son skólastjóri, mikill frömuður í búnaðarstétt á þeim árum. Föð-
ur sinn missti Ólafur, þegar hann var á öðru ári. Árið 1903 fluttist
hann til Reykjavikur og hóf prentnám árið eftir í Isafoldarprent-
smiðju hjá Birni Jónssyni. Stundaði hann æ síðan prentiðn og
hafði því starfað við hana full 60 ár, er hann féll frá.
Ólafur var tvíkvæntur og átti sex börn með konum sínum.
Snennna gerðist Ólafur áhugasamur íþróttamaður og vann
mikið og gott starf fyrir íþróttamál Islendinga.
Eins og kunnugt er, hóf Læknablaðið göngu sína árið 1915
og var fyrstu þrjú árin prentað í Prentsmiðjunni Rún, en síðan
í Félagsprentsmiðjunni. 1 Rún komst Ólafur i kynni við blaðið
árið 1917, og síðan vann hann óslitið við það alla ævi, þegar frá
eru skilin nokkur ár. Kynntist hann þess vegna snemma völund-
arhúsum læknamáls og ekki sízt læknaskriftar, og mun enginn
leikmaður hafa staðið honum á spcrði að lesa úr því og ráða þær
rúnir. Varð mér þetta vel ljóst i starfi mínu, og dáðist ég að því,
hversu sýnt honum var að lesa úr ekki allt of greinilegum eða vel
búnum handritum til prentunar. Málamaður var Ólafur ágætur.
einkum enskumaður, og kom það vel að haldi við setningu er-
lendra greina í blaðinu.
Auðfundið var, að Ólafur gat verið þéttur fyrir, og hann hélt
fast á skoðun sinni, en sannur íþróttaandi og meðfædd lipurð kom
í veg fyrir nokkra snurðu á ágætu samstarfi. Er vissulega ánægju-
legt að hafa kynnzt manni með þá eiginleika og raunar mikið
tjón fyrir Læknablaðið að verða að sjá á bak slíkum starfsmanni.
En enginn má sköpum renna og „eitt sinn skal hverr deyja“.
Þetta vita allir og þá ekki sízt læknar, sem reyna þó eins lengi
og unnt er að tefja fyrir manninum með ljáinn.
Þegar hinn mæti og samvizkusami setjari, ólafur Sveinsson,
hefur ýtt úr vör í síðasta skipti, skulu honum færðar alúðar])akk-
ir ritstjórnar Læknablaðsins fyrir langa og dygga þjónustu. Sjálf-
ur vil ég þakka Ólafi mjög ánægjulega samvinnu, sem varð því
miður of stutt, en allt um það ógleymanleg.
Jón Aðalsteinn Jónsson.