Læknablaðið - 01.06.1967, Qupperneq 51

LÆKNABLAÐIÐ
91
eftir 1. launastigi þessara samninga, en þegar til kastanna kom, vildi
hvorugur þessara aðila við það sjónarmið kannast og töldu lækna-
kandídata eiga að taka áfram laun eftir kjarasamningum opinberra
starfsmanna. Um mánaðamótin júní—júlí tókust samningar við Reykja-
víkurborg, þar sem fallizt var á, að læknakandídatar tækju laun eftir
1. launastigi, en þeir, sem réðu sig skemur en sex mánuði, fengju þó
ekki greiðslur í lífeyrissjóð. Mánuði seinna tókust samningar við stjórn-
arnefndina á svipuðum grundvelli, þ. e. launin rýrnuðu ,sem svaraði
til lífeyrissjóðsgreiðslna.
Nokkuð hefur borið á ágreiningi um túlkun fyrrgreinds ákvæðis
í báðum launasamningunum um allt að 50 klst. vinnuviku. Samninga-
nefnd lækna tók það beinlínis fram við gerð samninganna á sínum
tíma, að fallizt væri á þetta atriði, einungis til að gera gagnaðilanum
auðveldara fyrir með skilgreiningu eða túlkun samninganna út í frá
og i trausti þess, að með bættu vinnuskipulagi á spítölunum, sem full-
trúar bæði ríkis og Reykjavíkurborgar töldu sig fylgjandi, kæmi ekki
til slíks vinnutíma lækna nema í undantekningartilfellum. Því er samt
ekki að leyna, að við höfum séð síðarnefndu forsenduna fyrir samþykkt
þessa ákvæðis bregðast við framkvæmd samninganna, og hafa læknar
á bundnum vöktum, sem mestmegnis eru kandídatar, orðið sérstaklega
fyrir barðinu á þessu ákvæði. Það hefur þó orðið munnlegt samkomu-
lag við forstjóra ríkisspítalanna um, að ekki yrðu teknir vinnutímar
eftir kl. 17.00, nema sem færu í kvöldstofugang, til að fylla upp í
þessa 50 klst. vinnuviku.
Þegar samið var við Reykjavíkurborg, hækkuðu laun allra lækna
starfandi við Borgarspítalann, hvort sem þeir höfðu sagt upp stöðum
■sínum eða ekki. Hins vegar vildi stjórnarnefnd ríkisspítalanna einungis
semja um laun fyrir þau sjúkrahússtörf, sem uppsagnalæknar hefðu
gegnt; ekki yrði um ráðningar skv. þessum samningi að ræða, nema
læknar fengjust ekki í þær stöður, sem til væru lögum samkvæmt, og
eftir kjarasamningum opinberra starfsmanna.
Yfirlæknar ríkisspítalanna voru látnir fylgjast með framvindu
þessara mála allt frá því, að viðræður hófust við samninganefnd ríkis-
stjórnarinnar í febrúarmánuði, þar sem yfirlæknar lýstu sig í megin-
atriðum samþykka þeim launakröfum, sem síðar voru bornar fram á
grundvelli eyktakerfisins. Eftir að samningar höfðu tekizt við stjórn-
arnefnd rikisspítalanna, var spurzt óformlega fyrir um, hvernig farið
yrði með launamál yfirlækna, og var því svarað til, að líklega myndu
laun þeirra hækka tilsvarandi, þó að eftir öðrum leiðum yrði, þar sem
þeir hefðu ekki sagt upp stöðum sínum.
í ágúst fengu yfirlæknar tilkynningu um hækkun á bílastyrk og
yfirvinnugreiðslum. Vantaði samt mikið á, að þeir næðu mánaðar-
launum yfirlækna hjá Reykjavíkurborg. Svaraði mismunurinn til
dósentslauna — eða tæplega 8 þús. kr. Neituðu yfirlæknar þessu boði
ríkisvaldsins. Leituðu þeir ásjár L. R. um fyrirgreiðslu í kjaramálum
sínum, og var launanefndinni falið að hefja samningaumleitanir.
I síðari hluta nóvember gengu yfirlæknar að tilboði, sem borizt
hafði frá fulltrúa fjármálaráðuneytisins. Birtist það hér á eftir, eins