Læknablaðið - 01.06.1967, Síða 73

LÆKNABLAÐIÐ
105
Fram að þessu liefur ríkt mikill glundroði i þessu efni, og
jafnvel hafa hin ýmsu sjúkrahús í sama landi stuðzt við mis-
munandi flokkun og því oft ógexdegt að bera sanxan þá sjúkl-
ingaflokka, sem birtir liafa vei-ið.
Síðan 1963 liefur verið unnið að því á alþjóðavettvangi, að
tekiix verði upp flokkun sú, senx UICC (Union International
Contre le Cancer) hefur mælt nxeð og nefnd hefur verið TNM-
kerfið (T-tumol•, N-nodus, M-metastasis).7 (Sbr. 1. nxynd.)
Það kann að orka tvímælis, livort telja á papillomata til
ÞBK, en í daglegri vinnu og tali eru þau ávallt talin með, þótt
ekki sé unx innrásarvöxt að ræða.
Eins og sjá má, er hér eingöngu tekið lillit til „kiíniskrar4*
myndar sjúkdómsins (staging).
Greining
Blóð i þvagi er aðaleinkenni við ÞBK og finnst í 80%
sjúklinga, og oft eru þeir einkennalausir að öði'U leyti. Tíð
þvaglát, sviði við þvaglát og verkur yfir blöðrunni eru önnur
algeng einkenni. Þessi einkenni eru þó oft væg og aðeins um
stundarsakir. Fimmtíu af hundraði sjúklinga hafa mánuðum
saman og margir oft fengið læknisnxeðfei'ð vegna hlöðruhólgu.
Ef smásjárrannsókn á þvagi er ekki i samræmi við
sjúkrasögu sjúklings og ekki finnast sýklar við heina skoðun
eða ræktun og það er blöðrubólga, senx svarar ekki á örfáuin
dögunx á „lege artis“-nxeðferð, verður að rannsaka sjúkling-
inn nánar.
Iiin fyísta rannsókn, senx til greina kenxur, er blöðru-
speglun (Urethro-cystoscopi) og síðan tiltækar röntgenrann-
sóknir, en að þeim skal vikið síðar.
I sambandi við blöði'uspeglun er sjálfsagt að liafa sjúkl-
inginn undirbúinn undir svæfingu. Sjaldgæft er, að ekki sé
við blöðruspeglun hægt að gera sér ljósa grein fyrir, hvort um
æxli sé að ræða eða ekki. Sé sjúklingur undirbúinn undir
svæfingu nxeð algjörri afslöppun, er þegar við jákvæðan eða
vafasaman fund hægt að svæfa liann og gera tveggja handa
þreifun um blöðruna. Má þá í fyrsta lagi gera sér grein fvrir,
hvort æxlið eða breytingin sé eingöngu bundin við slímhúð.
Þetta er unnt vegna hreyfanleika slímhúðarinnar miðað við
undirliggjandi vöðva og stoðvef. í öðru lagi má þá gera sér
grein fyrir, hvort æxlið eða breytingin sé bundin vöðvanum,