Dagblaðið Vísir - DV - 30.03.2007, Side 38

föstudagur 30. mars 200738 Helgarblað DV
Á
Skattstofunni í
Reykjavík stóð ung
stúlka og flokk-
aði skattskýrslur.
Hún var að safna
sér fyrir fyrstu ut-
anlandsferðinni
sinni. Ásdís Lofts-
dóttir var nítján ára og vissi hvað hún
vildi. Hún elskaði sviðsljósið.
Þar sem við sitjum yfir kaffibolla
og randalínu að hætti húsmæðra í
verslun hennar Dizu við Laugaveginn
snemma á sólríkum morgni, segir hún
brosandi að hún ætli ekkert að vera
með einhver látalæti í þessu viðtali.
Sannleikurinn lætur henni best, enda
er hún kunn af því að vera það sem
kallast á góðri íslensku „húsbónda-
holl“.
„Ég er ekkert fyrir læti og rifrildi og
ef mér misbýður pakka ég bara niður
og held á nýjar slóðir,“segir hún. „Ég
held fast í það sem ég elska og berst
fyrir því.“
Við blöðum gegnum möppur sem
eru fullar af ljósmyndum af Ásdísi og
blaðagreinum sem hún skrifaði fyr-
ir Morgunblaðið og fleiri blöð. Kom-
umst að því okkur til mikillar gleði að
núna eru nákvæmlega þrjátíu ár síð-
an hún hóf fyrirsætuferilinn. Ég spyr
hvað ég eigi að titla hana í viðtalinu:
fatahönnuð, fyrirsætu, fyrrum flug-
freyju, fegurðardrottningu, fjölmiðla-
konu, verslunareiganda...?
„Hvað með móður og eiginkonu?”
spyr hún á móti. „Mér finnst móður-
hlutverkið mikilverðasta starf sem ég
hef gegnt. Ég gekk lengi með þann
draum að eignast ellefu börn og var
orðin þrítug þegar draumur minn um
að eignast barn rættist.“
Kynni af breskri rottu
Ásdís Loftsdóttir er yngst fimm
barna hjónanna Aðalheiðar Steinu
Scheving, geðhjúkrunarfræðings og
Lofts Magnússonar, kaupmanns.
Fædd og alin upp í Vestmannaeyjum
til tólf ára aldurs, þangað sem hún
sótti á hverju sumri eftir það, þar til
útlönd heilluðu meira en Eyjarnar.
„Fyrstu ferðina mína til útlanda
fór ég nítján ára að aldri. Þá fór ég í
frönskunám til Suður Frakklands;
lærði lítið í frönsku en skemmti mér
þeim mun betur. Ég hafði viðkomu í
London á leið minni til Frakklands og
féll kylliflöt fyrir borginni.“
Franska Rívíeran var ekki alveg
nákvæmlega eins og Ásdís hélt hún
væri.
„Það vantaði sko tónlistina!“ seg-
ir hún hlæjandi. „Ég hélt ég myndi
ganga inn í senu úr bíómyndum eins
og „How to catch a thief“ og James
Bond myndunum, en svo var þetta
auðvitað allt öðruvísi. Núna get-
ur ungt fólk haft I-pod í eyrunum og
hlustað á tónlistina, en þannig var
það nú ekki fyrir þrjátíu árum!“
Þegar Ásdís kom til Lundúna í
fyrsta sinn hélt hún af flugvellinum að
því heimili sem átti að hýsa hana þá
viku sem hún ætlaði að dvelja í borg-
inni. Hún kom að læstum dyrum; eig-
andinn var ekki heima.
„Það var verkfall sorphirðumanna
í London á þessum tíma, grenjandi
rigning og þoka og þegar ég færði
töskuna mína bak við öskutunnu til
geymslu, hitti ég þessa fínu rottu.
Þetta voru mín fyrstu kynni af Lond-
on, en ég elskaði borgina frá fyrstu
mínútu. Meðan ég beið þess að mað-
urinn kæmi heim, fór ég í bíó og
smakkaði pizzu í fyrsta skipti á æv-
inni. Ég hef oft ferðast ein um Evrópu
með lestum og flugvélum og aldrei
lent í vandræðum eða hættu. Aðeins
einu sinni verið rænd og það var fyrir
nokkrum árum þegar eiginmaðurinn
var mér við hlið!“
En þótt hún hafi skoðað heiminn
og búið víða, eru það Vestmannaeyjar
sem hún ber sterkustu taugarnar til.
„Já, ég virkilega sakna Vestmanna-
eyja,“ segir hún. „Ég var ósátt við að
flytja þaðan og eina ástæðan fyrir því
hversu sjaldan ég fer þangað er sú að
ég á svo erfitt með að fara þaðan aft-
ur...“
Hefur alltaf elskað sviðsljósið
Fyrirsætuferilinn hóf Ásdís
skömmu áður en hún hélt til Frakk-
lands.
„Við fluttum í Kópavoginn frá Eyj-
um og þar tók ég barnapróf og fór svo
í Kvennaskólann og síðan í Mennta-
skólann við Hamrahlíð. En ég fékk
námsleiða þar á þriðja vetri og hætti.
Pabbi gaf mér fyrirsætunámskeið
hjá Unni Arngrímsdóttur hjá Mód-
elsamtökunum, því hann vissi að ég
hef alltaf viljað vera áberandi. Ég var
krakkinn í barnaskólanum sem rétti
stöðugt upp hendi til að fá að lesa
upp, leika í leikritum og annað eftir
því!“ segir hún skellihlæjandi. „Mig
langaði alltaf á svið. Pabbi var kaup-
maður í Eyjum, en hann lék þar með
leikfélaginu og ég hafði fylgst með
honum allar stundir. Mig langaði allt-
af í sviðsljósið og sé eiginlega eftir því
að hafa verið svo spéhrædd í gamla
daga að hafa ekki lagt í að fara í leik-
listarnám. Þeir sem elska sviðsljósið
skilja hvað ég á við. Mörgum finnst
það hreinn hégómi að vilja standa á
sviði, en mér finnst gott að standa á
sviði og finna ljósin á andliti mínu.
Ég sakna sviðsljóssins!“, bætir hún við
brosandi en það er ómögulegt að lesa
úr svip hennar hversu mikil alvara
henni er með þessari yfirlýsingu. „Ég
sýndi með Módelsamtökunum í ell-
efu ár og segist ennþá vera í þeim, því
aldrei hef ég sagt upp þar né verið rek-
in! Með Módelsamtökunum upplifði
ég mörg ævintýri, við fórum víða um
heim og kynntum íslenska lopann.
Við hittumst ennþá árlega stelpurnar
úr Módelsamtökunum með Unni og
það eru alltaf jafn góðar stundir.“
Þegar hún lagði af stað í fyrstu ut-
anlandsferð sína var hún klædd fatn-
aði sem hún hannaði, prjónaði og
saumaði sjálf. Áhugann hafði hún
alltaf haft og tólf ára var hún farin að
safna peningum til að eiga fyrir tísku-
blöðum.
„Ég spáði mikið í samsetningu
fatanna, prjónaði mjög mikið og hef
aldrei farið eftir uppskriftum. Með
fyrstu peysunum sem ég prjónaði og
hannaði á sjálfa mig var peysan sem
ég var í þegar ég fór í fyrstu utanlands-
ferðina. Hún var marglituð og með
mynstri sem ég hannaði sjálf. Yfir
„Ég var krakkinn í
barnaskólanum sem
rétti stöðugt upp hendi
til að fá að lesa upp og
leika í leikritum.Mig
langaði alltaf á svið.
Þeir sem elska sviðs-
ljósið skilja hvað ég á
við. Mörgum finnst það
hreinn hégómi að vilja
standa á sviði, en mér
finnst gott að standa á
sviði og finna ljósin á
andliti mínu. Ég sakna
sviðsljóssins!“
ELSKAR sviðsljósið
Nú eru nákvæmlega
þrjátíu ár frá því Ásdís
Loftsdóttir gerðist fyrst
fyrirsæta. Störf hennar
báru hana víða um heim,
hún var eftirsótt og hafði
nóg að gera. En hún
hafði ákveðið að verða
fatahönnuður og eignast
ellefu börn. Hún er
þrælpólitísk en segir
litið á heimavinnandi
mæður sem annars
flokks þjóðfélagsþegna.