Fréttatíminn - 17.12.2010, Qupperneq 47

Við vissum
í raun ekki
hverjar lík-
urnar voru á
að aðgerðin
tækist. Við
þorðum
aldrei að
spyrja.
okkur foreldrana. Læknarnir sáu alveg um börnin í
vélinni svo að við gátum hvílt okkur og hugað að því
hvernig næstu dagar og vikur yrðu. Tilfinningarnar
voru blendnar. Við þurftum í fyrsta lagi að skilja tæp-
lega fjögurra ára gamlan son okkar eftir heima á Ís-
landi og í öðru lagi vorum við á leiðinni með nýfædda
barnið okkar á spítala í aðgerð sem við vissum engan
veginn hvernig færi. Á hinn bóginn var tilfinningin sú
að þarna var ákveðið upphaf, biðin á enda og með því
að hefja flugið vorum við einhvern veginn nokkrum
skrefum nær því að komast heim með barnið okkar.
Biðin var búin að vera löng og það var þetta sem þurfti
til að komast heim og hefja lífið á ný. Við vorum ein-
hvern veginn aldrei í vafa um að við kæmum öll heim,
en það var eiginlega þannig að við leyfðum okkur
aldrei að hugsa öðruvísi, við hreinlega þorðum það
ekki.“
Sjúkrabíll beið á flugvellinum í Boston
„Það var í sjálfu sér ágætis upplifun að koma á sjúkra-
húsið. Við vorum búin að fá góðar lýsingar frá Gunn-
laugi lækni um hvernig ferlið yrði. Það stóð næstum
eins og stafur á bók. Það var til dæmis um hvernig
yrði tekið á móti okkur á flugvellinum, sjúkrabíllinn
myndi þeytast af stað með okkur frá þaðan með rjúk-
andi sírenuvæli og tilheyrandi látum. Þetta stóðst allt.
Ef við hefðum ekki verið viðbúin þessu hefðum við lík-
lega orðið mjög hrædd. Það var mjög oft fyrstu dagana
sem við hugsuðum: ,,Hann Gulli var búinn að segja
að þetta yrði svona”. Það er auðvitað ómetanlegt að fá
góðan undirbúning. Það höfðum við svona þannig séð,
eins gott og það gat orðið frá læknanna hendi, en við
fengum aldrei tækifæri til að tala við aðra foreldra sem
hefði svo sannarlega gert okkur lífið ögn auðveldara,
að minnsta kosti hvað varðar undirbúning og aðkomu
á spítalann.“
Allt snerist um að vera sterkur og jákvæður
„Við vissum í raun ekki hverjar líkurnar voru á að
aðgerðin tækist. Við þorðum aldrei að spyrja. Við höfð-
um þó góða tilfinningu fyrir þessu, en það kemur jú til
vegna þess að maður leyfir sér ekki að hugsa á öðrum
nótum. Þarna snýst allt um að vera sterkur, bjartsýnn
og fullur vonar. Barnið hefur einungis foreldrana til
að treysta á og okkur finnst stór hluti af því vera „for-
eldrar sem barnið getur stólað á“; að hugsa jákvætt
og trúa því að allt gangi upp. Þannig hugsum við enn í
dag. Þegar við komum til Boston var farið yfir allt sem
yrði gert og þó að læknarnir hafi verið ögn drama-
tískir á stundum, gáfu þeir okkur alltaf mikla von. Bið-
in á meðan hún var í aðgerðinni var löng og á meðan
tókum við bara einn klukkutíma í einu. Við fengum
ekki að fylgja henni í svæfingu í fyrsta skiptið en það
höfum við gert í síðari skiptin. Læknarnir komu því á
stofuna hennar og tóku hana. Næst sáum við hana átta
klukkutímum síðar. Við sátum stjörf á biðstofunni,
þorðum varla að fara á klósett. Fyrir aðgerð hittum við
hjúkrunarfræðing sem kynnti sig fyrir okkur og sagð-
ist láta okkur vita á klukkutíma fresti um gang mála.
Það var alltaf mjög stressandi þegar síminn hringdi,
en það róaði okkur líka að fá góðar fréttir reglulega.
Við fengum að fylgjast nokkuð náið með. Eftir að
aðgerð var lokið var Regína Krista fljótlega færð yfir
á gjörgæslu og þar fyrst fengum við að sjá hana. Það
var mjög erfitt að horfa á hana. Hún var bólgin, tengd
við óteljandi slöngur og vegna vökvasöfnunar leit hún
ekki lengur út eins og nýfætt barn, heldur eins og
nokkurra mánaða gamalt barn. Það var ansi sérstakt.
En við höfðum fengið að sjá annað barn eftir aðgerð
og það hjálpaði okkur að hafa séð þetta áður, við
vissum svona nokkurn veginn við hverju var að búast.
Þau líta ekki svo ósvipað út þessi kríli eftir aðgerð.
Öll vafin og skreytt slöngum. Okkur var afskaplega
létt þegar aðgerðin var búin. Tárin streymdu, en það
var ekki beint sorg, þetta voru svona sorgar-gleðitár
í bland. Við vorum fyrst og fremst fegin að þetta var
búið og þakklát fyrir að aðgerðin hafði heppnast vel.
En fyrsti sólarhringurinn eftir aðgerð er mjög mikil-
vægur svo að það var ekki fyrr en daginn eftir se við
gátum byrjað að anda á ný. Þá fengum við að vita að
allt hefði gengið samkvæmt áætlun og að hún brygðist
eðlilega við öllu.“
Skuggi yfir gleðinni
„Fljótlega eftir aðgerðina fengum við að vita að
aðgerðirnar yrðu fleiri. Það vissum við ekki í upp-
hafi. Það var líka dálítið sjokk. Við töldum okkur
vera „búin“ með þennan kafla þegar þessu væri lokið.
Svo var ekki. Það má segja að það hafi sett svolítinn
skugga á alla gleðina eftir vel heppnaða aðgerð. En við
ákváðum að reyna að láta það ekki á okkur fá og njóta
augnabliksins. Það tókst auðvitað ekkert voðalega vel
en við reyndum eins og við gátum. Við þorðum ekki
fyrir okkar litla líf að fara langt frá spítalanum. Það
var í fyrsta lagi vegna
þess að í svona ferð er það þetta sem allt snýst um.
Það er ekki mikill tími eða orka til að hugsa um neitt
annað. Okkur fannst við vera slæmir foreldrar ef við
Eyjólfur og Þórdís ásamt börnum sínum fjórum, Gabríelu Rósu (4), Daníelu Björgu (1), Regínu Kristu (6) og Vilhjálmi Kristni (10).
framhald á næstu opnu
viðtal 47 Helgin 17.-19. desember 2010