Læknablaðið - 15.08.1992, Qupperneq 10

218
LÆKNABLAÐIÐ
sem hafa lítil eða engin sjúkdómseinkenni
og er sá hópur vafalaust sambærilegri við
okkar þýði. Shapiro og félagar hafa einnig birt
svipaðar niðurstöður (8). Sjúkdómseinkenni
karla með hjartavöðvaþykknun voru
frábrugðin samanburðarhópunum bæði með
eðlilegt og afbrigðilegt hjartarit en einkenni
hjartasjúkdóms voru svipuð þeim sem Spirito
og félagar birtu (9).
Aðalniðurstaða okkar er sú að
hjartavöðvaþykknun sé algengari sjúkdómur
en hingað til hefur verið álitið, einkum
vegna þess að flestar rannsóknir hafa
verið gerðar á sjúkrahúsum (8) sem
hafa sérhæft sig í rannsókn og meðferð
sjúklinga með hjartavöðvaþykknun. A slíkar
meðferðarstofnanir safnast oft sjúklingar sem
hafa meiri sjúkdómseinkenni og svæsnari
sjúkdóm en þeir sjúklingar sem finnast með
kembileit. Þetta álit styðst einnig við það
að þykknun hjartavöðva í okkar hópi er að
jafnaði ekki eins svæsin og fundist hefur
í ýmsum fyrri rannsóknum (9). Ekki er
útilokað að hjartavöðvaþykknun sé algengari
sjúkdómur á Islandi en í nálægum löndum.
Það er þó engin sérstök ástæða til að ætla að
svo sé. Erfðamörk hjartavöðvaþykknunar eru
með ýmsum hætti og engin augljós skyldleiki
hefur fundist meðal íslenskra einstaklinga
með hjartavöðvaþykknun, þótt sjúkdómurinn
hafi vissulega fundist í fjölmörgum innbyrðis
óskyldum fjölskyldum.
Niðurstaða okkar er sú að algengi
hjartavöðvaþykknunar meðal roskinna
karla sé um það bil 1%. Margir hafa engin
sjúkdómseinkenni og finnast því ekki nema
með sérhæfðum rannsóknum. Dánartíðni
þeirra er svipuð dánartíðni karla með
afbrigðilegt hjartarit en hærri en meðal
karla með eðlilegt hjartarit sem ekki hafa
hjartavöðvasj úkdóm.
ÞAKKIR
Við viljum þakka Helga Sigvaldasyni Ph.D.
fyrir aðstoð við tölfræðilega útreikninga,
Elísabetu Snorradóttur fyrir aðstoð við
undirbúning handritsins og Eddu Imsland fyrir
ýmsa aðstoð.
Rannsóknin var styrkt af WHO og Vísindaráði
Islands.
SUMMARY
This study was designed to assess the
prevalence of hypertrophic cardiomyopathy
in a population sample of 3607 adult
Icelandic men previously screened for cardiac
risk factors. In this population 3155 men
had a normal and 452 (group A) had an
abnormal electrocardiogram. We used 2D-
and M-mode echocardiography, reviewed
and reexamined autopsy records of men
from this cohort to identify men with
hypertrophic cardiomyopathy. All men in
group A as well as an echocardiographic
control (group B) (n=128) with a normal
original electrocardiogram were subjects of
this study. The prevalence of hypertrophic
cardiomyopathy among men with an abnormal
electrocardiogram was 3.6%, and 0.8% among
men with a normal electrocardiogram. During
the 8 year interval between this study and
the original screening (Reykjavík) study
59 of the 452 men in group A died, two
of whom had hypertrophic cardiomyopathy
diagnosed at autopsy. Among all men with
a normal electrocardiogram there had been
130 deaths, two of whom had hypertrophic
cardiomyopathy at autopsy. The annual
mortality rate among men with hypertrophic
cardiomyopathy in this population is 1.6%
versus 0.5% among men with a normal
(p<0.001) and 1.7% among men with an
abnormal electrocardiogram (NS) in the
absence of hypertrophic cardiomyopathy.
Among the echo control group B we
did not find any cases of hypertrophic
cardiomyopathy. We estimated 41 case of
hypertrophic cardiomyopathy among the
3607 men in the Reykjavík study and the
overall calculated prevalence of hypertrophic
cardiomyopathy was 1.1% with a 95%
confidence interval of 0.3-3.2%. Men with
hypertrophic cardiomyopathy more often
reported angina (50%) and dyspnea (42%)
than the other groups (p<0.05-0.001) where
hypertrophic cardiomyopathy was not found,
25% were without symptoms and 45% had
asymptomatic ventricular arrhythmias as
determined by 24-hour ambulatory monitoring.
HEIMILDIR
1. Maron BJ, Bonow RO. Cannon RO, Leon MB,
Epstein SE. Hypertrophic cardiomyopathy.
Interrelations of Clinical Manifestations,
Pathophysiology and Therapy. (Part one) N Engl J
Med 1987; 316: 780-9.
2. Savage DD, Castelli WP, Abbott RO, et al.
Hypertrophic cardiomyopathy and its markers in