Læknablaðið - 15.05.1997, Síða 48

324
LÆKNABLAÐIÐ 1997; 83
segjast ekki vilja alveg gleyma
sér í barlóminum. Ottar hefur
orðið:
„Það er rnjög áhugavert starf
og skemmtilegt að stunda lækn-
ingar úti á landi. Við erum í
nánu sambandi við íbúa, kynn-
umst þeim og allt samfélagið er
nánara og öðruvísi en í stærri
bæjum. Ég var ekki tilbúinn að
starfa í Reykjavík eða á Akur-
eyri, vildi heldur gerast sveita-
læknir og var í rúm sex ár á Fá-
skrúðsfirði. Menn halda hins
vegar ekki út í þessum einmenn-
ingsstöðum í mjög mörg ár og
því var kærkomið að komast
hingað til Egilsstaða þar sem
læknar búa við ýmsa kosti
sveitalæknishéraðs en eru samt
ekki einir. Hér er hópvinna að
vissu marki og verkefnin fjöl-
breytt, En draumastaðan er
auðvitað að manna allar þessar
stöðvar nógu vel og bæta kjör og
starfsaðstöðu þannig að allir
geti vel við unað.“
A heilsugæsluna koma reglu-
lega í heimsókn sérfræðingar,
augnlæknar, háls-, nef- og
eyrnalæknar og aðrir og að-
stoða læknana við að sinna sér-
stökum vandamálum. Um leið
fá þeir tækifæri til að fá nokkra
innsýn í það sem helst er að ger-
ast í viðkomandi grein og fræða
sérfræðingana á aðstæðum fólks
og einkennum, Pessar heim-
sóknir eru mjög mikilvægar
fyrir sjúklingana og læknana og
má líta á þær sem einn þátt í
viðbótar- og viðhaldsmenntun
þeirra.
Lífsmáti
Og Stefán sagðist einnig hafa
viljað leita út á land eftir að
hann útskrifaðist:
„Það voru lausar stöður á
tveimur stöðum, Patreksfirði og
Egilsstöðum og ég hafnaði hér
og hef verið síðan. Ég vil eigin-
lega kalla það fremur lífsmáta
en venjulegt starf að vera læknir
á þessum fámennari stöðum út
um landið. Petta er lífsmáti sem
ekki aðeins læknirinn hefur val-
ið heldur verður öll fjölskyldan
að vera sama sinnis. Og vakta-
bindingin er slík að eiginlega
gengur starfið alltaf fyrir - það
er yfirleitt fjölskyldan sem situr
á hakanum. Maki læknis getur
til dæmis varla tekið að sér fast
starf því þegar læknir á vakt er
kallaður út verður makinn að
vera tiltækur fyrir heimilið. Eig-
inlega má orða þetta svo að fjöl-
skyldan er eini aðilinn sem ekki
getur stólað á mann - en allir
aðrir geta það!"
Þeir tvímenningar segja að
viðhorfið til starfa út um land sé
að breytast og eigi trúlega eftir
að breytast meira á næstunni:
„Sá hópur lækna fer minnk-
andi sem alist hefur upp úti á
landi og þeim fjölgar líka sem
búið hafa og starfað erlendis,
sem unglingar með foreldrum
sínum og síðar í framhaldsnámi
sínu. Norðurlöndin eru líka
nánast einn vinnumarkaður og
íslendingum hefur reynst auð-
velt að fá vinnu. íslenskir lækn-
ar hafa því takmarkaðan áhuga
á að sækjast eftir störfum hér-
lendis meðan starfsaðstaðan er
slík að menn þurfa sífellt að
berjast í kjara- og aðstöðumál-
um stéttarinnar til þess að geta
búið við eðlileg starfsskilyrði."
Aftur er því komið að kjara-
málunum og spurt hvernig þau
þurfi að vera til að þeir telji þau
viðunandi:
Föst laun verði hærra
hlutfall heildarlauna
„Launakerfi heilsugæslu-
lækna byggist aðeins að hluta til
á föstum launum en meirihluti
teknanna kemur frá einstökum
læknisverkum og síðan vöktum.
Hér þarf að verða breyting á og
þyftu föstu launin að vega mun
meira í heildarlaunum. Það þarf
með öðrum orðum að vera hægt
að minnka vinnuálagið án þess
að kaupið lækki. Laun þurfa í
rauninni að vera það góð að
menn geti leyft sér að fara í frí ti!
að halda út. Þá eigum við bæði
við námsfrí, þegar menn taka
sér hlé til endurmenntunar eins
og læknar eiga rétt til eftir
ákveðnum reglum og njóta til
þess nokkurs stuðnings, og líka
frí til að komast frá daglegum
störfum, hvíla sig á vöktum og
geta um frjálst höfuð strokið án
þess að hafa áhyggjur af því að
tekjur dragist stórlega saman á
meðan. Það er líka þrúgandi
fyrir þá sem eru í einmennings-
héruðum að geta ekki farið í frí
nema tryggja að einhver fáist í
afleysingar á meðan - menn eru
fangar starfsins. Þess vegna
meðal annars og af fleiri orsök-
urn viljum við sameina ein-
menningshéruðin sem mest
nágrannalæknishéruðum.
Læknar bíða spenntir eftir nið-
urstöðu kjaranefndar varðandi
launamál heilsugæslulækna og
meðan sú niðurstaða er ekki
fengin verður ákveðin óvissa
um fastar ráðningar í þessar
ómönnuðu stöður.“
Farið er að síga mjög á seinni
hluta tímans sem við höfðum til
umráða og láta þeir tvímenning-
ar að lokum fljóta nokkur vís-
dómsorð til að gera upp málið í
heild:
„Heilbrigðisþjónusta er að
ýmsu leyti vanþróuð. Þar starf-
ar þó áhugasamt fólk sem lætur
ekki vandmálin stöðva sig held-
ur reynir að leysa þau. Okkur
finnst hins vegar vanta að hlúð
sé nægilega að öllu þessu starfs-
fólki sem gerðar eru miklar
kröfur til. Ef okkur auðnast að
staldra við og bæta úr stærstu
vanköntunum og ýmsu því sem
við höfum hér drepið á er mikið
fengið," segja þeir félagar að
lokum.
jt