Læknablaðið - 15.05.1997, Qupperneq 59

LÆKNABLAÐIÐ 1997; 83
333
ábyrgðarstöðum sé úthlutað til
þeirra í samræmi við það. Mikið
verk er óunnið ef við ætlum í
náinni framtíð að eiga mögu-
leika á að teygja okkur upp í
gegnum hið hingað til nær
ósnertanlega glerþak."
Að lokum horfir Sigríður til
framtíðar undir kaflanum
„Hvað er framundan?“
„Hjúkrunarfræðingar þurfa
að vera vakandi fyrir öllum
þeim tækifærum sem ieitt geta
til árangurs og aukinnar viður-
kenningar hjúkrunar. Nauð-
synlegt er að hvetja hjúkrunar-
fræðinga sjálfa til að láta heyra í
sér og láta ekki öðrum eftir að
njóta afraksturs erfiðis síns.
Þessi framsækni kallar oft á tals-
verð átök. Sú umbun, sem fæst,
er fyrst og fremst fólgin í því að
sjá að árangur hefur náðst og að
við færumst nær eftirsónarverð-
um markmiðum, þó oftast í litl-
um áföngum í einu.
Eins og áður hefur komið
fram tel ég að enn um sinn verði
á brattann að sækja fyrir okkur
hjúkrunarfræðinga. Eg hef þó
trú á að með talsverðri lagni og
enn meiri útsjónarsemi muni
okkur takast að snúa aðstæðum
okkur í hag. Það mun reyna á
nýjar vinnuaðferðir og breytt
þjónustuform. Kröfur um auk-
inn sveigjanleika í starfi munu
verða gerðar í ríkari mæli. Við
munum sífellt þurfa að laga
okkur að nýjum vinnuaðstæð-
um og breyttri tækni í öflun,
meðhöndlun og dreifingu á
klínískum og stjórnunarlegum
upplýsingum. Að lokum mun
árangur í starfi okkar, sem og
svo margra annarra, ráðast í
auknum mæli af okkar eigin
samskipta- og boðskiptahæfi-
leikum. Samskiptum milli heil-
brigðisstétta, samskiptum við
hið opinbera, samskiptum við
stjórnmálamenn, samskiptum
við fjölmiðla og því allra mikil-
vægasta samskiptum innan
stéttarinnar.“ (Athugið! Allar
feitletranir í tilvísunum eru mín-
ar, HHH.)
I erindi sínu hefur Sigríður
lýst skoðunum sínu á hvernig
samskiptum hjúkrunarfræðinga
og lækna skuli háttað. Þar kynd-
ir hún undir óánægju og elur
upp stjórnunar- og valdafíkn hjá
yngri hjúkrunarfræðingum og
stuðlar þannig að stöðugri bar-
áttu stéttanna en í þeirri baráttu
er hagur sjúklinga algjörlega
fyrir borð borinn. Það er stað-
reynd að samskipti og samvinna
lækna og hjúkrunarfræðinga er
í 3. tölublaði Læknablaðsins
frá mars 1997 er þessari spurn-
ingu varpað fram af stjórn LÍ.
Svar mitt er nei.
Landlæknir er skipaður af
forseta Islands og er hann því
sjálfstæður ráðunautur ráð-
herra og ríkisstjórnar í heil-
brigðismálum. Hann er að mínu
mati maður fólksins, sem hefur
eftirlit með öllum heilbrigðis-
Tómas Helgason prófessor
varð nýlega sjötugur. í tilefni af-
mælis síns færði hann Læknafé-
lagi Islands veglega peninga-
gjöf. Tómas vill að gjöfin gangi
til stofnunar sjóðs sem nýttur
verði til að efla stjórnunar-
menntun lækna. Tómas hefur
lengi bent á nauðsyn þess að
læknar þjálfi sig og mennti til
stjórnunar, ekki síst til þess að
efla forystuhlutverk sitt innan
heilbrigðisstofnana.
A nýafstöðnu læknaþingi
að venju með ágætum og bæta
stéttirnar hvor aðra upp. Undir-
ritaður trúir að svo verði áfram.
Ummæli Sigríðar í ofan-
greindu erindi skýra sig sjálf.
Þau hljóta hins vegar að verða
til þess að læknar, og reyndar
hjúkrunarfræðingar einnig,
velti því fyrir sér hvort Sigríður
sé hæf til að gegna því embætti
sem hún nú gegnir.
Helgi Hafsteinn Helgason
formaður Félags ungra lækna
stéttum, ekki einungis læknum.
Þar sem hann vakir yfir heil-
birgði Islendinga er eðlilegt að
krafist sé sérmenntunar í em-
bættislækingum (public health)
til þessa embættis.
Mín niðurstaða er sú að ekki
sé ástæða til að breyta lögunum
að þessu leyti.
Ólafur Hergill Oddsson
kom þetta skýrt fram hjá Tóm-
asi þar sem hann benti á að
læknar ættu að vera vel fallnir til
stjórnunar ekki síst í ljósi þess
að læknanám er í eðli sínu sjálfs-
ögunarnám, en sjálfsögun er
eðlilegur og nauðsynlegur liður
í stjórnun. Stjórnun er fólgin í
því, sagði Tómas, að skipu-
leggja eigin vinnu og annarra og
sjá til þess að að hinir hæfustu á
hverju sviði fáist til fram-
kvæmda.
-bþ-
Eiga læknar að kjósa
landlækni?
Gjöf Tómasar Helgasonar til LÍ