Læknablaðið - 15.02.1999, Blaðsíða 76

166
LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85
ir væru stærri. Segir hann
þetta á fremur ísmeygilegan
hátt með tilvitnun í Njálu,
bæði í fyrirsögn og aftur í
greininni sjálfri, væntanlega
fullviss þess að lesendur telji,
að sá sem hefur tilvitnanir í
gullaldarbókmenntir á hrað-
bergi hljóti að vera trúverðug-
ur.
Það vill svo skemmtilega
til, að stjórn LÍ svaraði fyrir
sig (og mig) með yfirlýsingu í
Morgunblaðinu og í desem-
berhefti Læknablaðsins. Þar
eru raktar samþykktir stjórnar
og aðalfundar síðastliðna sex
mánuði. Auðvitað er það túlk-
unaratriði hvenær breytt
stefna er breytt stefna. Mín
skoðun er sú, að þegar LI fer
frá formlitlu andófi yfir í
kröfu um að skilgreina þurfi
betur fjögur lykilatriði, sem
svör eru reyndar til við, þá sé
um breytta stefnu að ræða
gagnvart viðræðendum. Ég
hef hvergi haldið því fram
eins og Arni gefur í skyn í
grein sinni, að LI hafi sam-
þykkt miðlægan gagnagrunn.
Notar hann þessa rangfærslu
sína til að sanna á mig lygar.
Heldur er þetta ómerkilegur
málflutningur. Heggur Árni
illilega í eigin æru með þessu
þegar hann ætlaði líklega bara
að leyfa okkur að njóta af-
burðaþekkingar sinnar á forn-
bókmenntum.
Annað í málflutningi Árna
er í svipuðum dúr. Um þá
staðhæfingu hans, að það sé
viðhorf mitt að íslendingar
þurfi ekki að fara eftir al-
þjóðareglum, er það eitt að
segja að ég hef þaullesið þær
fjölþjóðlegu reglur sem okkur
ber að fara eftir og lagt mig
töluvert fram við það í allt
haust að tryggja, að frumvarp-
ið uppfyllti þessar reglur.
Staðhæfing Árna um persónu-
vernd og erfðafræðiupplýs-
ingar sannar að hann hefur
ekki lesið frumvarpið á seinni
stigum. Utúrsnúningur um
ætlað samþykki er ekki svara
verður, en honum bent á að
kynna sér í hve miklum mæli
ætlað samþykki hefur verið
notað við vísindavinnu á ís-
landi, er enn og verður áfram.
Enn hallar Árni réttu rnáli;
um aðgengi vísindamanna,
um einkaleyfi til að nýta allar
íslenskar heilsufarsupplýsing-
ar og um meint yfirráð rekstr-
arleyfishafa yfir dreifðum
gagnagrunnum. Þegar hér var
komið lestrinum varð mér
hugsað til heilagrar ritningar
og sögunnar um þann, sem sá
flísina í auga bróður síns en
ekki bjálkann í eigin auga. Er
eins og Árni hafi lesið frum-
varpið með bjálka í auga, ekki
í öðru, heldur báðum! Þarna
er Árni kominn í eldfjörugan
dans við sjálfa skáldgyðjuna
og allt til loka greinarinnar.
Kallar það á annars konar um-
fjöllun, sem ekki verður farið
út í hér.
Víkur þá sögunni að for-
manni vorum, sem fjallar um
gagnagrunnsmálið í viðtali og
grein í janúarhefti Lækna-
blaðsins. Ekki ætla ég að leið-
rétta villur hans um grund-
vallaratriði, né fjalla um worst
scenario hugaróra um hvað
gerist þegar til framkvæmda
kemur; ekki heldur að fjalla
um mjög svo rætnar dylgjur í
garð ónafngreindra kollega,
sem unnu að framgangi frum-
varpsins; og því síður um þá
furðulegu staðhæfingu hans í
viðtali í British Medical
Journal þann 2. janúar um að
gagnagrunnurinn verði notað-
ur í glæpsamlegum tilgangi
(og þá væntanlega af þeim
læknum sem eru og verða í
starfstengslum við fslenska
erfðagreiningu). Þess í stað
tek ég undir þá ósk Guðmund-
ar Björnssonar, að sundur-
lyndisfjandinn megi hverfa út
í hafsauga. Til þess að svo
verði þurfa menn að mæla af
ábyrgð, ekki síst þeir sem eru í
forsvari fyrir heildarsamtök
lækna og vilja stuðla að ein-
ingu.
Einingu má ná slíðri menn
sverðin, hafi þeir ekki þegar
gert það; setjist niður og fari í
gegnum starfrænt ferli gagna-
grunnsins eins og það verður
samkvæmt laganna hljóðan,
skilgreini þröskulda og láti
reyna á það hvort sátt náist um
aðferðir og lausnir, sem allar
eiga að vera innan ramma
þeirra siðareglna og laga, sem
við störfum eftir. Það eitt
sæmir læknum.