Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
13
en viö höfðum ekkert lært í Flóru um greiningu
jurta. Þetta var 1928 og Pálmi Hannesson, sem bjó
í fínu húsi rétt hjá skólanuin, varð að bæta úr því.
Okkur leist afskaplega vel á Pálma. Allt í einu
segir hann við okkur: „Eruð þið trúaðir?" „Nei,
nei.“ „Þá skuluð þið bara koma til mín kl. 10 á
páskadagsmorgun." Það varð úr, að við fórum,
en ég held, að hann hafi ekki nennt að taka okkur
nema í einn tíma, sá, að við kunnum ekki neitt,
sagði svo: Ef þið lendið á grasafræði í prófinu, þá
verðið þið bara nógu spekingslegir, látist vita
allt.“ Ég held, að það hafi verið öll kennslan. Mín
spurning á prófinu upp í þriðja bekk var silungur,
og ég man enn þann dag í dag, hvað ég varð
feginn, að fá ekkert úr jurtaríkinu.
Sían í gagnfræðaprófinu á Akureyri var dansk-
ur stíll. Við fengum sérstaka einkunn þar og einn-
ig í munnlegri dönsku. Danskan var ekki í háveg-
um höfð og ekki langt síðan við fengum fullveld-
ið. Menn kláruðu sig sæmilega munnlega, því
ekki var mikið tillit tekið til framburðar, enda
hefði þá útlitið orðið svart. Við máttum ekki fara
neðar en 2 lA í einkunn (hæst gefið 6) til þess að
komast upp í lærdómsdeild. Þekktur bankastjóri
á Akureyri var orðaður við að semja danska stíl-
inn. Var hann slæmur með að notfæra sér orðatil-
tæki og málshætti, sem fæstir eða engir kunnu. I
þessu dönskuprófi stóð eitthvað á þessa leið:
Hann kallaði ekki allt ömmu sína, hvað bók-
menntum viðkemur.... Ég þýddi þetta orða-
grannt eins og flestir aðrir. „Han kaldte ikke alt
for sin bedstemor hvad angár litteraturen ..."
Einn okkar hitti þó naglann á höfuðið, enda var
hann talinn lesa orðabók Sigfúsar Blöndals sér til
skemmtunar, en það var Ólafur Björnsson, síðar
hagfræðiprófessor. Ég hlaut einkunnina 2Vs í
skriflegri dönsku og komst upp. Hefi ég aldrei
fagnað meira einkunnargjöf á lífsleiðinni.
Þennan fyrsta vetur (1928 -1929) bjó ég í bæn-
um og borðaði í heimavistinni. Ég kunni illa við
mig í bænum og bjó því síðustu veturna á heima-
vist. Líkaði mér vistin vel að undanteknum jóla-
leyfunum, en þá vorum við að skrölta í þessari
stóru heimavist um 20 manns, en það voru Vest-
firðingarnir og Austfirðingarnir, sem ekki kom-
ust heim til sín um jólin. Urðu þá dagarnir stund-
um langir og leiðir. Þessa fjóra vetur mína í
Menntaskólanum var mér einu sinni boðið í hús í
bænum f kvöldverð. Ég get ekki sagt, að ég beri
neinar sérstakar taugar til Akureyrarbæjar.
Skólalífið var ágætt, og í heimavistinni eignað-
ist ég mína bestu vini. Kennslan var góð og traust
og ýtti undir áhuga okkar á fræðunum. Tveir
kennarar báru af. Annar var Pálmi Hannesson,
síðar rektor í Reykjavík. Hann var svo fjörugur og
Sigurður Guðmunds-
son (1878-1949), skóla-
meistari Gagnfræða-
skólans á Akureyri og
síðan Menntskólans.
lifandi í kennslunni, að kennslustundir hans voru
hrein unun. Ekki vantaði gamansemina. Einu
sinni byrjaði hann tímann með að horfa hvasst
framan í bekkinn til okkar og segir svo: „Hvernig
líst ykkur á, að ég verði rektor Menntaskólans í
Reykjavík“? — Einn svaraði strax, að sérlitist illa
á það. Annar svaraði, að hann skyldi ekkert vera
að hugsa um það. Þegar þetta skeði, var enginn
orðrómur um brottför Pálma úr skólanum, svo
þetta fór eins og eldur í sinu að kennslustund
lokinni. Bæði mannsins og kennslu Pálma var sárt
saknað.
Annar kennari, sem bar af, var Sigurður Guð-
mundsson. Hann var einn af þekktustu kennurum
landsins og hafði verið skólameistari við MA síð-
an 1921. Sigurður hóf kennslu sína í fimmta og
sjötta bekk og innrætti okkur smekk fyrir fögru
máli, benti okkur á bækur og ljóð og setti okkur
oft fyrir heilar íslenskar fornsögur. Hann opnaði
augu mín fyrir íslensku máli. Þess finnst mér ég
njóta nú, þegar ég fæ tíma til lesturs fornrita okk-
ar sem hugðarefni frá sjónarhóli minna fræða.
Vonandi tekur skólameistari það sem lítils háttar
þakklætisvott, enda hafði hann til þess sáð.
Samstúdentar 1932
Á námsárunum í menntaskóla var bekkurinn
okkar alveg sérstaklega samhentur innbyrðis, en
við komum lítið fram í opinberum málum skól-
ans. Við gerðum enga tilraun til þess að hafa það
öðru vísi, enda fengum við engin embætti innan
skólans nema inspector classis, sem við ákváðum
sjálf! Hann var alltaf Rafn Jónsson. Við Friðgeir
Ólason erum ekki á stúdentsmyndinni. Ég fékk
flensu og eyrnabólgu og lá allt upplestrarfríið,
sem var fjórar eða fimm vikur, og var að skríða á
fætur, þegar prófin áttu að byrja. Fór ég þá til
Pálmi Hannesson
(1898-1956), rektor
Menntaskólans í
Reykjavík.