Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 18

18
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
þeir réðu svo miklu í skólanum Einar Olgeirsson &
Co.
En það var annar maður þarna, sem meira bar á í
skáldskapnum. Hann var bekk á eftir okkur. Pað
var Óskar Magnússon frá Tungunesi, skólastjóri,
síðar hér í Gagnfræðaskóla Reykjavíkur. Hann var
alveg talandi skáld. Helgi Skúlason, augnlæknir á
Akureyri, sem var alltaf prófdómari hjá okkur,
kemur hér við sögu — og ég held, að það hafi verið í
náttúrufræði, að Óskar er tekinn upp, og hann fékk
eitthvað lága einkunn, en hann var mjög fljótillur og
varð þá mjög rauður í andliti. Allt í einu sé ég það,
að menn eru famir að þyrpast í kringum Óskar, og
Óskar er að verða rauður. Allt í einu stamar hann
og bítur í sundur orðin:
Helgi Skúla,
hundurihn fúli og Ijóti,
treður túla án takmarka,
tekur í gúlann púrtara.
Astæðan var, að Helgi hafði tekið svo mikið
fram í fyrir Óskari.
Pá er komið að Páli Ólafssyni, efnaverkfræð-
ingi, sem einnig lærði í Kaupmannhöfn og var
búinn fyrir stríð. Palli var ágætlega gefinn og góð-
ur stærðfræðingur. Páll Stephensen, prófastur í
Vatnsfirði, var afi hans. Á menntaskólaárum var
hann mikið í tónlist, hafði gamlan grammófón
með trekt og spilaði óperur, og þetta glumdi alveg
fram á gang. Eg hugsaði: „Hvernig í andskotan-
um getur hann Dúddi (Halldór Halldórsson, þeir
voru alltaf herbergisfélagar) — þolað þetta til
lengdar og lesið námsbækurnar?"
„Mér þykir svolítið gaman að þessu líka,“ —
sagði Dúddi. Páll spilaði Caruso og Galli-Curci og
allskonar óperur, sem þá voru móðins í klassík-
inni. Mérfannstþettamjögmerkilegt. Pállfórsvo
í Menntaskólann í Reykjavík og tók próf upp úr
stærðfræðideild til þess að geta komist í stærð-
fræði og eðlisfræði við Hafnarháskóla og efna-
Benedikt Tómasson
(1909-1990), skólayfir-
læknir.
fræði síðar. Hann var í lýsisrannsóknunum hjá
Tryggva Ólafssyni, sem var forstöðumaður og
stofnandi Lýsis h/f.
Benedikt Tómasson var húmanisti og mjög vel
gefinn, einn af þessum hörku mönnum. Hann átti
sér mörg áhugamál, enda vel menntaður strax í
menntaskóla, og lék til dæmis mjög vel á orgel og
píanó. Hann var lengi skólayfirlæknir og aðstoð-
armaður landlæknis og ritstjóri Heilbrigðis-
skýrslna. Ég varð honum aldrei nákunnugur,
meðal annars vegna þess að hann vann opinber
störf hjá Vilmundi landlækni, og þangað kom
maður nú sjaldan! Benedikt og Halldór Halldórs-
son voru nánir vinir. Báðir höfðu brennandi
áhuga á íslenskri tungu. Vilmundur landlæknir
hafði miklar mætur á Benedikt. Benedikt var
þessi ljúfi maður, sem leitaði aldrei til annarra, en
aðrir leituðu til hans. Hann var afskaplega vin-
gjarnlegur, hvenær sem við hittumst. Svo leitaði
ég til hans, þegar ég þurfti að gera leiðbeiningar
fyrir stúdenta um töku sjúkraskrár með öllum
þeim erfiðleikum, sem því fylgja að þýða sjúk-
dómaheiti og smíða nýyrði.
Pað var án efa ómetanlegt að hafa hann sem
ritstjóra Heilbrigðisskýrslnanna. Pær voru samd-
ar upp úr skýrslum héraðslækna víðsvegar að, og
ekki er líklegt, að málið þar hafi allt verið gott.
Vilmundur, landlíeknir, kunni líka að meta það,
enda vildi hann aldrei sleppa af honum hendinni,
aldrei! — Ég er alveg viss um, að hann lét Bene-
dikt sem sjaldnast fara í skólana, vegna þess að
hann vildi ekki missa af honum við það fræðilega.
Ég bar það nú reyndar á Benedikt, en hann lét
lítið uppi um það.
Eggert Steinþórsson er góður drengur, bróðir
Steingríms Steinþórssonar, forsætisráðherra, og
Þóris, skólastjóra í Reykholti, og þeirra bræðra.
Við kynntumst, þegar ég kom í þriðja bekk. Hann
er mjög rólyndur og skemmtilegur maður, gefur
sig lítið að öðrum, en er hlýr, þegar maður fer að
tala viðhann, læturekki mikiðyfirsér. Við vorum
mikið saman á Akureyri, en hann var aldrei í
heimavistinni, heldur bjó alltaf hjá fólki, sem var
nákomið honum í fínu steinhúsi. Eftir stúdents-
próf kynntist ég honum betur í læknadeildinni.
Eftir námið hér heima fór hann til Kanada og
Bandaríkjanna í framhaldsnám, sem var ekki al-
gengt þá, en átti sér skýringar. Eggert fór að
skjóta sig í stúlku, sem var auðvitað ekkert til-
tökumál, en hún var dóttir Jónasar Jónssonar frá
Hriflu. Við vorum það nánir kunningjar, að Egg-
ert bauð mér stundum heim til Jónasar í Sam-
bandshúsið, þar sem þau bjuggu þá. Mikið leist
mér vel á konu Jónasar, frú Guðrúnu, það var
kona, sem mér fannst afskaplega mömmuleg og
Halldór Halldórsson (f.
19U), prófessor.