Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 24

24
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
ekki viss um, að honum hafi verið það ljóst sjálf-
um, og þó, hann var svo dulur. Maðurinn var svo
vel gefinn og svo systematískur, maður fann það
fljótt. Gunnlaugur hafði verið kennari í lífeðlis-
fræði í læknadeild 1914-1918 og 1923-1926. Hann
var fyrsti yfirlæknir röntgendeildar Landspítalans
frá 1931 og veitti stúdentum klíniskar leiðbeining-
ar um röntgen frá 1934. Á mfnum námsárum var
fræðilega kennslan í röntgen lítil. Kennslubók
Claessens frá 1940 sést enn á borðum og formál-
inn er eftir hinn nafntogaða Gösta Forssell, pró-
fessor í Stokkhólmi. Og myndefnið í bókinni var
hans eigið, hann þurfti ekki að fá lánaðar myndir.
Hann var sá fyrsti, sem hvatti og handleiddi sinn
mann til að verja doktorsritgerð, Gísla Petersen.
Þegar ég kom þarna 1934, þá var dr. Claessen lítið
við úrlestur mynda. Það gerðu aðstoðarlæknarn-
ir. Claessen var rólegur og sagði lítið, en þegar
hann sagði eitthvað, þá var það eitthvað til að
hlusta á. Allt, sem hann sagði, var svo sérkenni-
lega meitlað, að það sat í manni. Eitt sinn fyrir
löngu barst talið að opnun Landspítalans 1930, og
eitthvað var ég að tala um húsgögnin, og þá brosti
hann og sagði: „Það lenti nú á mínum hrygg og
minni konu að velja öll þessi húsgögn í Landspít-
alanum." „Nú, það er þess vegna, sem svona há
bök eru á stólunum,“ sagði ég og hló. Þess ber að
geta, að dr. Claessen var með hávöxnustu mönn-
um. Hann hafði nú ýmislegt að gera svona auka-
lega fyrir Landspítalann, þó ekki bæri mikið á því.
Röntgendeildin bar af öðrum deildum að því
leyti, hve allt var þar vel skipulagt og innréttað.
Sveinn Gunnarsson, aðstoðarlæknir á rönt-
gendeildinni, var praktíserandi læknir líka, og
einhverju sinni í náminu kom ég á læknastofu
hans. Þá var Sveinn þar með tvær hlustpípur.
Önnur var með silfurhólkum, og var hann með
hana um hálsinn, en hina hafði hann í vasanum.
Með mér var félagi minn og hann spyr: „Er þessi
eitthvað betri?“ og bendir á pípuna með silfur-
hólkunum. „Betri, blessaður vertu, nei! Eg hef
þessa alltaf, ef ég þarf að gera svona inntrykk á
fólk til að fá meira fyrir, annars er ekkert varið í
hana, bara alls ekkert varið í hana.“
Sigurður Magnússon, yfirlæknir á Vífilsstöð-
um, lét á mínum tíma ekki mikið til sín taka við
kennslu. Við vorum einn mánuð á Vífilsstöðum,
en ég sá hann varla og hélt mig við Helga Ingvars-
son, sem hafði verið aðstoðarlæknir Sigurðar frá
1922, og hinn ágætasti kennari og maður.
Ég þarf nú samt að segja ykkur af Sigurði.
Konan hans hét Sigríður og var Jónsdóttir, æsku-
vinkona mömmu frá Bíldudal. Sigríður var í
hjúkrunarnámi og Sigurður verður hrifinn og gift-
ist henni, en þar var töluverður aldursmunur.
Faðir hennar, séra Jón Árnason, sem bæði skírði
mig og fermdi, hann var alltaf skjögrandi, frá því
hann var ungur maður, en ekkert nema gæðin og
blíðan, en óttalega óframfærinn, en var svo hepp-
inn að eignast duglega konu, sem sá fyrir þessu
öllu saman. Nema hvað, svo giftist Sigríður þess-
um yfirlækni. Svo er það eitthvert sumar, að séra
Jón fer suður og fær far upp að afleggjara að
Vífilsstöðum og ætlar svo að ganga til dóttur sinn-
ar og manns hennar. En þá kemur maður hjólandi
á móti og er heldur snarlegur, og gamli maðurinn
fer að víkja, en víkur sitt á hvað undan, og hinn
keyrir á hann og keyrir hann niður. Sá á hjólinu
skammar svo séra Jón fyrir álfaskapinn, að geta
ekki vikið almennilega, vera að víkja þetta tvístíg-
andi til beggja hliða, hvað þetta eigi að þýða.
Gamli maðurinn, sem var þó ekki gamall, baðst
bara afsökunar. „Og hvað eruð þér svo hér að
gera?“ spyr hinn. „Ég ætlaði nú að fara að heim-
sækja dóttur mína og tengdason, yfirlækninn á
hælinu."
„Nú, nú, komið þér sælir tengdafaðir,“ sagði
hjólreiðarmaðurinn, sem var þá Sigurður Magn-
ússon, yfirlæknirinn, sjálfur. Og eftir það gekk
þessi saga á Bíldudal: „Þar kemur tengdafaðir."
Ólafur Þorsteinsson háls-, nef- og eyrnalæknir
var svo glaður og kátur að gaman var að koma til
hans. Hann var aukakennari við deildina í háls-,
nef- og eyrnalækúingum í 40 ár eða frá 1911 til
1951. Við vorum ekki nema fimm eða sex, sem
fylgdust að í náminu og alltaf uppveðraðir, ef við
fengum að fara í heimsókn til Ólafs í Skólabrú 2.
Þar var okkur boðið í borðstofu með uppdekkað
borð og kaffi og kökur á eftir. Hann var skemmti-
legur.
Aukakennarinn í augnlækningum var Kjartan
Ólafsson. Það er lítið um hann að segja, við feng-
um bara ekki nokkra kennslu. Ég man ekki eftir,
að ég fengi að líta í auga, á meðan ég var í námi.
Aðstoðarlæknar og kandídatar á Landspítala árið
1943. Talið frá vinstri: Gunnar Cortes, Theodór
Skúlason, Pétur Jakobsson, Ólafur Tryggvason
og Ólafur Sigurðsson.