Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 43

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
43
Fyrsta framkvæmdarstjórn Hjartaverndar
(mynd tekin 1965); Talið frá vinstri: Óskar Jóns-
son, framkvæmdastjóri; Davíð Davíðsson, pró-
fessor; Sigurður Samúelsson; Eggert Kristjáns-
son, aðalræðismaður og Pétur Benediktsson,
bankastjóri.
gott nafn, gamli minn.“ — Og hann gerði það.
„Hjartaverndarnafnið" er hans hugmynd.
Ég varð fyrsti formaður 15 manna stjórnar og
fimm manna framkvæmdastjórnar landssamtak-
anna. Stuttu síðar var tímaritið Hjartaverndstofn-
að, og Snorri Páll varð ritstjóri þess. Þá var kom-
inn til sögunnar sterkasti fjáröflunarmaðurinn,
Sigurliði Kristjánsson. Það var mikil heppni fyrir
mig og Hjartavernd. Silli hafði legið á deildinni
vegna kransæðastíflu 1954. Þá hafði mín ágæta
vinkona, fröken Osk Sigurðardóttir, deildar-
hjúkrunarkona, komið til mín og sagt: „Ég held,
að ég verði að segja þér sögu um hann Sigurliða."
„Ekki er hann búinn að gera neitt af sér?“ — segi
ég. „Ekki segi ég það nú,“ — segir hún. „Vand-
ræðin eru, að hann er með svo mikla peninga
undir koddanum, í þúsundavís, að við erum í
vandræðum með að halda þessu sama.“ „Bless-
uð,“ — segi ég, — „hann hlýtur að gefa ykkur
þetta.“ „Nei, nei, hann gefur okkur ekki nokkurn
hlut.“
Þegar ég leitaði til Sigurliða síðar var mér al-
deilis vel tekið. Þá kom í ljós, að Sigurliði var
aðalfjáraflamaðurinn fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Þegar ég hitti Bjarna Benediktsson hér í hlíðinni
einu sinni, segir hann: „Þú ert heldur betur kom-
inn af stað! Búinn að taka hann Sigurliða!" Sigur-
liði tók við af krafti. Eftir nokkra daga var hann
búinn að gera lista yfir alla helstu menn í Reykja-
vík og kallar mig á sinn fund og segir: „Við verð-
um að fá peninga út úr þessum mönnum.“ „Það
líst mér vel á,“ — segi ég. „Ég held við eigum bara
að bjóða þeim í kaffi,“ — segir hann. „Við eigum
enga peninga," — segi ég. „Það gerir ekkert, láttu
þá bara borga sjálfa.“
Þetta leiddi til eftirmiðdagsdrykkjunnar í
Gyllta salnum á Hótel Borg, þar sem um 70 „bisn-
issmenn“ mættu. Ég var hálf beygður í þessum
sníkjutúr, en stamaði því þó út úr mér, að þetta
væri félag, sem nauðsynlegt væri að stofna og
myndi fá göfugt hlutverk, og þess vegna leitaði ég
til þeirra. En þetta yrði ekkert smáræði. Við
þyrftum á miklum peningum að halda eins og þeir
skildu til þess að kaupa húsnæði og fá okkur
áhöld. Við þyrftum líka að fá peninga frá ríkinu,
og ég teldi mig hafa möguleika á því. Þessu var
bara ansi vel tekið. Þegar nokkrir voru búnir að
stíga í pontu og tala, voru komnar tvær milljónir
samtals, sem þeir höfðu lofað að gefa. Þegar
margir voru búnir að skrifa undir, stóð ég ennþá
beygðari upp og sagði, að þetta væri ekki alveg
búið, það væri nú alltaf slæmt að vega tvisvar í
hinn sama knérunn, en ég yrði víst að segja eins og
væri, að það væru engir peningar til hjá þessu
félagi, ég yrði að biðja þá um að borga kaffið
sjálfir. Þá brostu margir og sumir hlógu. Sigurliði
var mjög ánægður. „Þetta fór bara vel,“ sagði
hann. Ég átti góðan vin, Ingvar Vilhjálmsson,
útgerðarmann, sem átti stórútgerð úti í Örfirisey,
ágætur maður, Ingvar. Ég hafði haft mikið með
konuna hans að gera, sem var hjartasjúklingur.
Einhvern tímann sátum við saman og hann segir:
„Heyrðu, Sigurður minn. Hvað finnst þér hollasti
maturinn?" Og ég, dálítið hrekkjóttur, hugsa
með mér, nú jæja. „Það er fiskur," segi ég. „Og
númer tvö?“ „Það er líka fiskur." „Og númer
þrjú?“ „Það er fiskur.“ „Ja, ja, ég sko borða líka
alltaf fisk,“ — sagði Ingvar. Þá sagði ég við hann:
„Þú veist, hvað ég er að gera; og ég þarf að leita til
þín bráðum." Hann borgaði fyrir þetta viðtal
hundrað þúsund krónur!
Milljónirnar urðu sex í allt, og það tók eitt ár.
En þá var líka komið nóg til þess fara að huga að
kaupum á húsnæði. og fyrir valinu varð húsnæði í
stórhýsi, sem Bræðurnir Ormsson höfðu þá í
byggingu. Sigurliði sá um þetta allt. Ég man,
Sigurður Samúelsson ásanit Paul Dudley White og
dóttur hins síðarnefnda á hjartasjúkdómaþingi í
Aþenu 1966.