Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 25

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
25
Jón Hjaltalín Sigurðs-
son (1878-1955), for-
stöðumaður lyflækn-
ingadeildar Landspít-
ala, prófessor.
Lára Guðrún Jóns-
dóttir (1900-1979),
deildarhj úkrunar-
kona.
Kjartan Ólafsson var vonlaus kennari, því hann
mætti yfirleitt aldrei, enda var hann rekinn fyrir
rest. Svo var það einhvern tímann, að hann mætti
nú og fer að tala um litblindu. Hann er búinn að
taka okkur nokkra upp og, „já... þú ert ekki lit-
blindur," — og ég var ekki litblindur. Svo tekur
hann Friðgeir Ólason upp og segir: „Hvað er
þetta, þú ert bara litblindur." Friðgeir var lista-
málari og verður alveg öskrandi illur og segir
hann andskotans ljúga þessu. Peir hnakkrifust
þarna og við hlógum. Kjartan Ólafsson var samt
einn af okkar best menntuðu mönnum í sinni
grein. Hann hafði tekið enska embættisprófið,
„empire prófið" á Englandi og hafði lokið því
með prýði, svo líklegast vissi hann, hvað hann var
að segja.
Vilhelm Bernhöft tannlæknir var nú, held é£,
kominn á grafarbakkann, aumingja karlinn. Eg
man aldrei eftir að hafa farið til hans eða fengið að
draga tennur, aldrei. Ég var ekkert að slugsa í
náminu, hefði ég átt að fara, þá hefði ég auðvitað
gert það. Það var líklega Guðmundur Karl, sem
sýndi okkur deyfingu á tönn einhvers staðar inni á
spítala.
Bóklega kennslan var að sjálfsögðu í Alþingis-
húsinu, en við fórum að sækja verklega kennslu á
Landspítalanum í janúar 1934. Þá var ég á hand-
lækningadeildinni með tveimur læknanemum,
sem voru árinu á undan. Þá var hitað lifandis
ósköp upp, þegar þeir voru að skera upp, svo að
það endaði stundum með yfirliði, og menn duttu
bara flatir í gólfið. Ég var nú langur og var nátt-
úrulega hræddur um, að eins færi fyrir mér. Ég
ætlaði aldrei að verða skurðlæknir, var ákveðinn í
því frá byrjun, að ég skyldi aldrei lenda í svoleiðis
standi. Svo er það einhvern tímann, rétt í byrjun,
að við erum þarna þrír stúdentar til aðstoðar, og
Guðmundur Thoroddsen er að skera upp, og
hann er farinn að gefa okkur auga, ég sá það. Svo
fer maður að svitna, og ég fer að hugsa „... and-
skotinn, vonandi fari ég nú ekki að ..." — allt í
einu skellur einn verðandi stórkírúrg í gólfið !! —
og ég verð svo feginn, þegar Guðmundur segir:
„Dragið hann út,“ og það var sko skipun. Og ég lít
undir eins niður og er fljótur, og við dröslum
honum fram á gang, þar lifnaði dengsi við.
Lára nokkur Jónsdóttir skurðstofuhjúkrunar-
kona sýndi okkur margt gagnlegt, mjög eligant
kona og vel lærð. Hún hafði tekið nám í spítala-
stjórn í Lundúnum. Lára var létt og lipur og hún
sagði við okkur: „Það þýðir ekkert fyrir ykkur,
stúdentar góðir, að koma hér og standa og góna á
aðgerðir. Þið lærið ekkert á öðru en að skoða
verkfærin og þið gerið það best með því að
hreinsa þau.“ Þetta fannst okkur alveg hárrétt, og
þá setti hún alltaf tvo eða þrjá í að hreinsa öll
verkfærin upp úr vatni. Eftir á sáum við náttúru-
lega, að þarna var hún nú aldeilis búin að plata
okkur, og við hreinsuðum öll verkfærin þennan
Ombréd-
anne svæf-
ingatæki.