Læknablaðið : fylgirit - 31.07.1995, Blaðsíða 36

36
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
vantaði mig góðan og reyndan lækni til starfa á
deildinni. Ekki var um marga að ræða meðal
starfandi lækna í Reykjavík á þeim tíma. Theodór
Skúlason, sem var nokkrum árum eldri en ég,
hafði dvalist í Kaupmannahöfn við sérnám í lyf-
læknisfræði, og síðasta árið sitt 1939 -1940 dvaldi
hann á Lyflæknisdeild B Ríkisspítalans. Ég
þekkti lítið til Theodórs, enda fór hann heim til
Islands með Frekjunni nokkru eftir hertöku Dan-
merkur 1940. Hitt vissi ég, að hann var skapfastur
og reglusamur með afbrigðum í öllum sínum
störfum og gjörðum. Hann var þá önnum kafinn
með mikinn praxís í bænum. Theodór þurfti ekki
langan umhugsunartíma, áður en hann sló til.
Ég hafði mjög gaman af því, að stuttu eftir að ég
réði Theodór, hitti ég Bjarna Benediktsson á
götu, og hann segir: „Sigurður, hvernig detturþér
í hug að vera að ráða hann Theodór Skúlason að
deildinni þinni?“ „Það er ágætis maður, ekki veit
ég annað,“ svara ég. „Já, en hann er svo vinstri-
sinnaður.“ Þá svaraði ég: „Það geta nú verið góðir
menn líka.“ Þá hnussaði bara í honum. Ég hafði
gaman af þessu. Hann gat ekki setið á sér. Þá
sagði ég honum einnig eins og satt var, að það
væri ekki um auðugan garð að gresja í stéttinni
núna. „Það má náttúrulega taka aðra menn, sem
eitthvað kunna, en þá þætti mér gaman, ef þú
sýndir mér þá.“ Ég segi þessa sögu til að minna á,
hvernig hin öndverðu viðhorf í alþjóðlegum
stjórnmálum mótuðu lífið hér heima. Þetta hefur
breyst til batnaðar með aukinni samvinnu.
Það var mikið happ að hreppa slíkan ágætis
mann og lækni sem Theodór. Hann var hinn besti
stjórnandi, vinsæll og geðþekkur öllu samstarfs-
fólki, kennsluhæfileikar hans með ágætum enda
mjög skýr í hugsun og allri framsetningu. Það,
sem ég mat þó mest, var, hve samstilltir við vorum
um þróun deildarinnar eftir „ensk-amerísku lín-
unni.“
Eftir að mér hafði verið veitt prófessorsem-
bætti í lyflækningum við Háskóla íslands og yfir-
læknisstaða við Lyflækningadeild Landspítalans
1955, fékk ég Rockefeller Foundation Fellowship
styrk til eins árs til að kynna mér stöðu lyflækn-
inga við bandaríska háskóla að vali Rockefeller
stofnunarinnar. Þár vestra veittist mér tækifæri til
að kynnast bæði klínik og kennslu, sem var miklu
agaðri en ég hafði áður jjekkt, og reyndi ég að
nýta mér það sem best. Ég hugsa með hálfgerðri
ónotatilfinningu til fyrstu kennsluáranna, þegar
ég var einn í kennslu og einn til að prófa í þremur
greinum lyflæknisfræðinnar, munnlegum próf-
um, skriflegum prófum og klínik, það er skoðun
sjúklings og greiningu sjúkdóms. En árið 1959
bættist góður liðsauki, þegar skipaðir voru sam-
tímis tólf aukakennarar við læknadeild, bæði dós-
entar og lektorar. Ekki þótti mér það leiðinlegra,
að þá var ég forseti læknadeildar. Eftir þetta hef-
ur betur gengið að fjölga kennurum í takt við
þróun læknisfræðinnar.
Ég nefni aðeins þá lækna, sem veittu mér
dyggastan stuðning í byrjun við stjórnun deildar-
innar, þegar erfiðleikarnir voru mestir. Þessi
fyrstu ár stóð vel við hlið okkar náinn vinur um
áratuga skeið, Snorri Páll Snorrason. Hann kom
heim frá sérnámi í Bandaríkjunum 1956. Snorri
var og er einstakt prúðmenni. Hann hóf feril sinn
á lyflækningadeild árið 1951 og hætti 1989 fyrir
aldurs sakir. Sérnám hans í hjartasjúkdómum var
á Massachusetts General Hospital í Boston. Ég
átti áratuga samstarf, sem aldrei bar skugga á,
með þessum ágæta og farsæla lækni. Þessir tveir
kollegar minir, Theodór og Snorri, voru alltaf
með í ráðum, þegar ráðið var í læknastöður við
Snorri P. Snorrason (f.
1919), fyrrverandi yfir-
læknir, prófessor eni-
eritus.
Theódór Skúlason
(1908-1970), læknir.
Ólafur Geirsson (1909-1965), læknir.