Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Síða 7

NÝJAR KVÖLDV ÖKUR
57
Knútur Possi krosslagði handleggina
yfir brjóstinu og mælti í lágum róm, án
þess að líta á skriftaföður sinn:
»Skilur þú þetta Magnús — hversvegna
€g jafnt og stöðugt verð að þjást, eins og
eg hefði eld í blóðinu, af löngun eftir að
finna svar við þeim spurningum, sem
nienn ávalt hafa sagt, að eigi væri hægt
að svara ? Með einhverri undarlegri vissu
finn eg það á mér, að það hlýtur að vera
eitthvert svar til við öllu. Til munu vera
iög, sem þau huldu öfl lúta, er jafnan
starfa óþekt og óséð í allri náttúrunni.
Vegna takmarkana hugsana vorra er
þekkingin á þessum hlutum ennþá eins
og fóstur í móðurlífi.... Að finna hin
huldu öfl.. drotna yfir þeim.... oh!«
Knútur spenti greipar og rétti fram
hendurnar. f sama bili beygði hann sig á-
fram. Hin járnbenta hurð frúárskemm-
unnar opnaðist og kona ein kom út. Augu
Knúts Ijómuðu af kærleiksrikri við-
kvæmni, þegar þau horfðu á eftir hinni
tigulegu aðalsfrú og átta hraustlegum
börnum, sem léku sér í kring um hana
og hoppuðu af kæti eins og kiðlingar.
Það var Sigríður — konan hans.
Sigríður Garp — hún með hin stoltu,
undarlegu augu, sem aldrei virtust segja
neitt.... Knútur Possi hafði fastnað sér
hana, þegar hún var á barnsaldri; en
síðar var honum synjað ráðsins, og var
henni þá komið fyrir í Náðardals-klaustri.
Þangað sótti hann hana með valdi. — i
klaustrinu höfðu menn reynt að lokka
hana og teygja frá honum, til þess að
hún skyldi taka Flemming Kurki — þar
var auð og metorð að vinna — en Sigríð-
ur sagði nei; og hún bar höfuðið hátt,
þegar hún fór út. — Heit var heit, sagði
hún. Það var ekki venja Garpanna að
bregða heitum sínum, og enginn skyldi
sogja að hún — Sigríður Klaesdóttir
Garp — væri sú fyrsta sinnar ættar, sem
þann sið tæki upp....
Alt í einu fór kuldahrollur um Knút
Possa — að hugsa sér — ef hann nú ætti
að missa hana... missa alla, sem hann
unni, um leið og hann glataði sál sinni....
útskúfaður yrði hann sjálfsagt að búa
um alla eilífð í kvölum Helvítis... og stöð-
ugt eiga hina vonlausu þrá eins og glo-
andi nagla í hjartanu.... Stóð það ekki
skrifað í Guðs heilaga orði, sem hann
hafði lesið: »Enginn sá, er fremur fjöl-
kyngi, skal með mér vera«.
Með skjótri hreyfingu sneri hann sér
að biskupi. Nú varð hann — sökum sælu
sálar sinnar — að skrifta. Útlit hans var
hvorttveggja í senn, tryllingslegt og auð-
mjúkt biðjandi:
»Hjálpaðu mér, Magnús... fyrir sakir
drottins vors og frelsara... því þú mátt
vita. . eg er farinn að fremja fjölkyngi
aftur.... Eg hefi deiglur... hefi fengið
nýjar uppskriftir, sem eg fer eftir.... í
neðstu hvelfingu St. Ólafsturnsins... dyrn-
ar eru múraðar aftur, vegna þess að þar
á að vera reimt.... En eg fann lejmigöng
inn í hvelfinguna. . úr varðstofunni... og
eg fann....«
»Hvað fanstu, Knútur?« Biskupinn
stökk upp úr sæti sínu af æði.
»Katla, deiglur, hlóðir... alt saman
fann eg. . einhver hefir farið þar með
kukl á undan mér.... Eg fann einnig með-
öl og mörg undarleg ker... og bækur —
galdrabækur — með ógurlegum særing-
arsöngvum«.
»Býrðu til gull?« hvæsti Magnús
Stjárnkors og beygði sig græðgislega
fram yfir borðið.
»Nei«, hvíslaði Knútur og starði í augu
biskups með brennandi augnaráði... »en
eg hefi hitt fyrir öflugan náttúruanda....
Hann er baldinn sem graðhestur, hættu-
legur sem seiðkona.... Það var af hend-
ingu: Eg var að blanda drykk nokkurn,
sem samkvæmt uppskriftinni á að geta
8