Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Qupperneq 19

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
69
»Svo er það. Þjer vitið alt um baráttu
okkar við La Mafia!«
»Alt«.
»Það er erfitt viðfangsefni, sem jeg
hefi, en jeg held, að þjer gætuð hjálpað
mjer«.
»Hversvegna haldið þjer það?« spurði
hún hljóðlega. »Jeg hefi hætt þátttöku í
þessu; jeg óska ekki hefndar«.
»Sama er um mig. Jeg vil ekki gera
neinum neinn miska, en jeg hefi blandast
inn í málið vegna þess, að jeg óskaði að
i'jettlætið ynni sigur, og nú er svo komið,
að jeg get ekki hætt. Það byrjaði með
handtöku Gian Marcone. Þjer vítið hvern-
ig Donelly var drepinn. Þeir tóku líf hans
í stað lífs Marcones, og hann var einnig
góður vinur minn«.
»Jeg veit það alt«, mælti hún.
»Jeg ætla að segja yður dálítið, sem
enginn veit nema jeg. Jeg á vin meðal fje-
laga La Mafia og það er hann, en ekki
jeg, sem hefir fundið morðingja Donel-
lys«.
»Þekkið þjer hann?«
»Já, það held jeg«.
»Nafn hans?« Hún horfði undarlega á
hann.
»Jeg skoða mig skuldbundinn til þess
að þegja um það, jafnvel við yður. Hann
hefir sagt mjer margt, meðal annars það,
að Belisario Cardi væri hjer, og að það
væri hann, sem kæmi öllu af stað«.
»Hvað kemur mjer þetta við?« spurði
hún. »Hefi jeg ekki sagt yður að jeg hefi
falið öðrum hefnd mína og leit?«
»Það var Cardi, sem drap mann, sem
við unnum bæði, mann, sem jeg hefði
viljað leggja lífið í sölurnar fyrir; það
var Cardi sem drap vin minn, heiðarlegan
mann, sem lifði aðeins fyrir skyldu sína.
Nú hótar hann mjer bráðum bana — er
yður sama um það?«
Hún hallaði sjer áfram og horfði á
hann. »Þjer eruð hugrakkur maður. Þjer
ættuð að fara burtu, eitthvað, sem hann
ekki gæti unnið yður mein«.
»Það vildi jeg helst«, mælti hann, »en
jeg er svo mikill hugleysingi að jeg þori
ekki að strjúka«.
»Og hversvegna segið þjer mjer frá
þessu?«
»Jeg þarfnast hjálpar yðar. Hinn dul-
arfulli vinur minn getur ekki gert meira,
það sagði hann í síðasta brjefi. Jeg get
þetta ekki aleinn«.
»Ó!« hrópaði hún, eins og gömul æsing
brytist út, »jeg þráði að sleppa burtu frá
því öllu, og nú eruð þjer í hættu — hinni
mestu hættu. Ætlið þjer að hætta við alt
saman?«
Hann hristi höfuðið og var hissa á á-
kafa hennar.
»Jeg vil ekki draga yður inn í mál þetta
móti vilja yðar, en Olivetta býr meðal
landa sinna. Hún hlýtur að geta komist
að svo mörgu, sem mjer óviðkomandi
manni er ómögulegt að fá vitneskju um.
Jeg —- þarfnast hjálpar«.
Það var löng þögn áður en unga stúlk-
an svaraði.
»Jú, jeg skal hjálpa yður, því jeg er
altaf sama konan og þjer þektuð á Sikil-
ey. Jeg er enn full af hatri. Jeg vildi gefa
líf mitt til þess að fá morðingja Martels
dæmda, en jeg berst við sjálfa mig. Það
er þess vegna sem jeg bý hjá Olivettu, þar
til jeg hefi sigrað sjálfa mig og get orðið
nunna.«
»ó, segið ekki þetta«.
»01ivetta er alein, eins og þjer vitið«,
hjelt hún áfram með yfirskinsró,» ogþess-
vegna held jeg yfir henni hlífiskildi. Hún
giftir sig bráðum, og þegar henni er borg-
ið, vona jeg að jeg geti gengið í klaustur
og lifað því lífi sem jeg þrái. Uppeldis-
systir mín fær góða giftingu, miklu betri
en jeg hefði nokkru sinni haldið«. Vitto-
ria lagði alt í einu hönd sína á handlegg
honum. »Samt sem áður get jeg ekki neit-