Nýtt Helgafell - 01.04.1957, Blaðsíða 29

HAPPDRÆTTIÐ
23
„Það er eins og hvert happdrættið reki
annað núorðið,“ sagði frú Delacroix við
frú Graves; þær stóðu at'tarlega. „Mér
finnst eins og það séu ekki nema nokkrir
dagar síðan síðast.“
„Þetta er ekki lengi að líða,“ sagði frú
Graves.
„Clark . . . Delacroix.“
„Þarna fer minn maður,“ sagði frú Dela-
croix og stóð á öndinni.
„Dunbar,“ sagði Summers og frú Dun-
bar lagði af stað. „Farðu bara, Janev,“
sagði ein, og önnur kallaði: „Þarna fer
hún.“
„Við erum næst,“ sagði frú Graves. Hún
sá mann sinn koma að kassanum frá hlið
og draga. Þegar hér var komið höfðu marg-
ir lokið sér af og um allan hópinn stóðu
menn, sem fjölluðu stórum höndum um
litla miða, órólegir í bragði. Frú Dunbar
stóð hjá sonum sínum tveimur og hélt
sjálf á miða sínum.
„Harburt .. . Hutchinson.“
„Komdu þér á stað, Bill,“ sagði frú
Hutchinson, og fólk hló, það sem næst
stóð.
„Jones.“
Warner gamli stóð hjá Adams. „Eg
heyri sagt, að þeir séu að tala uin að leggja
niður happdrættið þarna fyrir norðan,“
sagði Adams.
Warner fnæsti við: „Fáráðlingar,“ sagði
hann. „Það er eins og ómögulegt sé að gera
unga fólkinu til hæfis. Upp á hverju skyldi
það taka næst? Fara að búa í gjótum
aftur, hætta að vinna og hafa það þann-
ig um stund. Ætli við förum ekki bráð-
um að lifa á lúsamulningum og arfa-
stöppu? Við höfum alla tíð haft happ-
drætti,“ bætti hann við keipóttur. „Er
ekki nóg á mann lagt að þurfa að hlusta
á hann Joe hérna Summers vera að grínast
við fólk?“
„Sums staðar er nú samt búið að leggja
bappdrættið niður,“ sagði frú Adams.
„Það hefur ekkert nema illt í för með
sér að leggja niður happdrætti,“ sagði
Warner og lét sig hvergi. „Þetta er fífla-
skapur allt saman.“
„Martin.“ Bobby Martin horfði á föður
sinn ganga fram. „Overdyke .. . Perry.“
„Eg vildi þeir færu að flýta sér,“ sagði
frú Dunbar við son sinn. „Eg vildi þeir
færu að flýta sér.“
„Þeir eru nú að verða búnir,“ svaraði
sonur hennar.
„Vertu til að hlaupa heim og láta pabba
vita,“ sagði frú Dunbar.
Summers kallaði upp sitt nafn og gekk
síðan að kassanum eins og vera bar og
tók sér miða.
„Warner,“ kallaði hann.
„Þetta er sjötugasta og söunda árið, sem
ég er með í happdrættinu,“ sagði hann um
leið og hann gekk fram. „Sjötugasta og
sjöunda sinn.“
„Watson.“ Drengurinn stiklaði álappa-
legur fram úr þyrpingunni. „Kærðu þig
ekkert, Jack,“ sagði einhver. „Hafðu þína
hentisemi vinur,“ sagði Summers.
,,Zanini.“
Nú varð þögn, ofvænisþögn, þangað til
Summers rétti sinn miða á loft og sagði:
„Jæja, piltar.“ Andartak biðu menn kyrrir,
áður en þeir opnuðu miðan. I þeirri svip-
an fóru allar konurnar að tala í einu hljóði:
„Hver er það?“ „Hver er með hann?“ „Er
það Dunbar?“ „Watson?“ „Það er Hutch-
inson.“ „Það er Bill,“ sögðu nú margar
raddir í senn. „Bill Hutchinson er með
hann.“
„Farðu og segðu föður þínum það,“
sagði frú Dunbar við son sinn. Menn fóru
að hnika sér til, svo að þeir gætu séð
framan í Hutchinsons-fólkið. Bill Hutchin-
son stóð kyrr og starði á iniðann í hendi
sér. Allt í einu hrópaði Tessie Hutchinson
til Summers: „Þú rakst á eftir honum.
Hann fékk ekki ráðrúm til að velja eins
og hann vildi. Eg sá til þín. Þetta vóru
rangindi.“
„Ekki vera félagsskítur, Tessie,“ kallaði
frú Delacroix. „Það vóru sömu líkurnar
hjá öllum.“