Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.05.1967, Blaðsíða 72

gresi (A. slolonifera). Hverfi þetta verður naumast til, nema þar sem
einhver mold er eftir í liinu blásna landi. Það getur verið á misjafn-
lega rökum svæðum, en varla þó þar sem mjög er blautt eða vatn leikur
um. Klóelfting er þó ekki fær um að hefta uppblástur eða sandfok, en
hún tefur oft fyrir, að berar moldir fjúki til fulls. Viðnám er hins vegar
liafið jafnskjótt og túnvingull (F. rubra) tekur að festa rætur. Skriðlín-
gresi (A. stolonifera) tekur því aðeins þátt í slíku viðnámi, að raki sé
nægur.
Að lokum vil ég geta hér einnar athugunar frá Kili. Eins og getið
Iiefur verið, eru þar víðáttumiklir örfoka melar með einstökum gróður-
torfum eða öllu heldur hnausum, sem leifum hins gamla eydda gróður-
lendis. Mjög óvíða sést nýgróður á melum þessum, þó má sjá þess merki
í einstöku dældum, þar sem vatn safnast í á vorin. Einni slíkri dæld skal
lýst hér, en hún er í grennd við Svartá. Botn dældarinnar var þakinn
leirblöndnum sandi með ósamfelldum gróðri. Auðséð var á öllu, að
vatn liggur þarna á vorin og ef til vill einnig í rigningatíð á sumrin.
í miðri dældinni var dálítil algróin bunga, nokkrir fermetrar að flat-
armáli. Aðaltegund á bungu þessari var túnvingull (F. rubra), sem þakti
langmestan hluta yfirborðsins. Aðrar tegundir voru: Skriðlíngresi (A.
stolonifera), geldingahnappur (Armeria vulgaris), músareyra (Cera-
stium alpinum), klóelfting (Equisetum arvense), fjallasveifgras (Poa
alpÍ7ia), vallarsúra (Rumex acetosa), grávíðir (Salix glauca), loðvíðir
(S. la^iata) og blóðberg (Thymus arcticus). Það er létt að sjá, hvernig á
bungu þessari stendur. Þegar landið blés upp, hefur að lokum orðið
eftir rúst af gróðurtorfu, sem vindurinn hefur ekki náð að feykja brott
vegna rakans, sem þarna safnaðist. Sennilega hefur gróður aldrei horf-
ið til fulls úr moldinni, eða að minnsta kosti hefur hún gróið löngu á
undan umhverfi sínu, en síðar hefur gróðurinn breiðzt út um dældina
frá bungunni, og sáust þess Ijós merki. Aðaltegundirnar í nýgróðri
dældarinnar voru: túnvingull (F. rubra) og skriðlíngxesi (A. stoloni-
fera). Dálítið var þar af fjallapunti (Deschampsia alpina) og klóelft-
ingu (E. arvense).
D. Melur. (The gravelly flats vegetation)
Langvíðáttumesta gróðurlendi hálendisins er melurinn, ef á annað
borð er hægt að kalla hann gróðurlendi. Ekkert orkar eins á ferða-
manninn, er liann leggur leið sína um hálendið, eins og hinar enda-
lausu auðnir, þar sem ekkert hvílir augað, einungis grjót og sandur
svo langt sem augað eygir. En þó að öræfamelarnir virðist eyðimörk
70 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræði