Árbók skálda - 01.12.1958, Qupperneq 55

53
verkið frá sér ánþess að hafa tjáð nákvæmlega það sem hann vildi sagt
hafa. Án slíkrar glímu verða góð skáldverk ekki til.
* * *
Útgefandi og ritstjóri Árbókar mæltust til þess að við segðum eitt-
hvað um eigin vinnubrögð í þessum ritgerðum. Þá vandast málið. Það
er semsé tiltölulega auðvelt að ræða almennt um þessa hluti og jafnvel
koma með ásakanir eða gefa bendingar ánþess að geta sjálfur orðið við
þeim kröfum sem maður gerir til annarra.
Eg get samt ekki skorazt undan þessu úrþví ég fór að arka hér útá
ritvöllinn og skal nú reyna að gera einhverja grein fyrir tildrögum og
„tilgangi“ mjög óbrotins ljóðs sem ég orti fyrir nokkrum árum. Kannski
varpar það ofurlitlu ljósi yfir það sem fyrir mér vakti hér að framan og
leiðir þá jafnframt í ljós erfiðleikana sem hver höfundur reynir að yfir-
stíga. Skáldverk sem þarfnast skýringa höfundar er auðvitað misheppnað
í þeim skilningi, að honum hefur ekki tekizt að tjá það sem fyrir honum
vakti. Ég vona að þær skýringar sem ég ber á borð hér séu óþarfar, og
mætti þá skilja þær sem þátt í almennri umræðu um skáldskapinn og
markmið lians. Ljóðið heitir „Narkissos og Þyrnirós“ og er svona:
Vakna þú til mín
vakna, Þyrnirós.
Eg kom með morgninum
mjúkum skrefum,
hjartað harðnað
í grimmum örlögum
allra þeirra
sem sváfu vært
í sekri ró,
áttu táldraum
um töfrandi fegurð
sem morgunn veruleikans
sneri á svipstund
í þjáða vitund.
Eg, Narkissos,
hef sofið opnum augum,
setið við lindina
langa æsku
dáandi mynd mína
í myrkum spegli vatnsins:
ég vissi ekkert fegra
með feigum mönnum.