Félagsbréf - 01.01.1958, Qupperneq 33

STEINGRÍMUR SIGURÐSSO.N
APPELSIXUR
Sm á s a g a
JJÖNSKU selstöðukaupmennimir höfðu reist bólverk á tanganum,
þar sem gamla verzlunarplássið við Fagrafjörð var staðsett.
Fáein hús stóðu á nöfinni á sjógarðinum, eitt þeirra lítið íveruhús
með lágum gafli og háu risi og litlum gluggum; áður var það kram-
búð Jensens. Foreldrar telpimnar með kastaníubrúnu flétturnar og
grænu augun voru nú flutt í Jensenshús. Hún var órabelgurinn, sem
ekkert beizlaði, ekki einu sinni sjórinn, er stundum í veðurofsa skall
á húsið og flæddi inn í kjallarann. Þá hló liún framan í brimið,
og oft þurfti að halda henni, svo að hún færi sér ekki að voða fram
á grandagarðinn.
Á hægri hönd við húsið bugðaðist fjaran, stórgrýtt, og það var
imaður telpunnar að hlaupa með flaksandi fléttur á sleipum stein-
imum og ögra leiksystkinum sínum og mana þau til að fylgjast í
fótinál hennar alla leið inn að Toftverzlun, sem var drjúgur spölur.
Einn daginn í skammdegi kom Nova af hafi. Með appelsínur
sunnan úr heimi fyrir jólin. Hún hafði verið að leika sér á torginu
fyrir framan Toftverzlun, þegar henni allt í einu var litið til upp-
ljómaðs búðargluggans. Þá sá hún Jenna búðarþjón vera að
líma á rúðuna stærðar spjald, sem var allt skreytt gulum og glóandi
hnöttum. Hún tók undir sig stökk og var nærri því komin inn úr
gluggaglerinu, þegar bún las: Appelsínur koma á morgun! Viðskipta-
menn ganga fyrir.
Vatnið spýttist fram í munninn á henni, blóðið í æðunum
niðaði og steig eins og brimið fyrir neðan húsið hennar, og allt í
henni öskraði af löngun í eitt: þessi gómsætu safaríku aldin. Hún
mátti ekki heyra appelsínur nefndar, svo að liún kæmist ekki í
uppnám. Um síðustu jól hafði mamma hennar tekið út hálfan skammt
af appelsínum hjá Toft kaupmanni. Appelsínur voru munaður hjá