Félagsbréf - 01.01.1958, Qupperneq 36

26
FÉLAGSBRÉF
Jenni var að vigta þær í pokum, búðin ilmaði, miklu betur en
rósirnar í stássstofunni í Skjaldarliúsi, þúsmid sinnum skemmtilegar
en þegar Lína stóra frænka var að fara á böllin inn í Alþýðu og leit
inu til mömmu.
„Hálfan skammt sögðuð þér, frú“, sagði Jenni.
„Já, takk“.
Meðan hann var að tína þær ofan í pokann, hafði móðir hennar
suúið sér frá til að tala við vinkonu sína, Sólveigu í Ytra-Nausti.
„Við fleygjum bara heilmiklu. Þær eru ekkert verri á bragðið, þótt
þær séu dálítið skemmdar, og svo skolast þær í sjónum eins og þú
veizt“, hvíslaði Jenni.
Þær voru varla komnar út úr búðinni, þegar telpan laumaði litlu
bendinni ofan í pokann.
„Má ég núna, mamma? Gerðu það, elsku mamma“.
Hún var búin að ná tangarhaldi í einni glógulri, áður en mamma
svaraði:
„Dæmalaus óbemja ertu alltaf, krakki. Jæja, hafðu liana þá“.
Það var barður atgangur. Neglurnar stungust á kaf í þykkan börk-
inn og inn í stinnt vökvaríkt kjötið, svo að safinn spýttist upp í aug-
un á henni. Það var gott, og nú glennti liún upp munninn og þrýsti
appelsínunni upp í sig eins langt og hún komst. Tennurnar sukku í.
Seinna um daginn, meðan enn var Ijóst, stóð hún við eldliúsglugg-
ann og mændi út á sjóinn og suður í fjöruna.
Þær lilutu að fara að sjást.
Jenni ætlaði að fleygja þeim út af Syðstu-bryggju upp úr liádeginu.
Nú var stórstraumsflæði, þær ættu ekki að vera lengi á leiðinni,
hugsaði liún. Drykklanga stimd hafði liún beðið þeirra með minn-
ingvma um appelsínuna, sem mamma gaf lienni í morgun.
Allt í einu sá hún glitta á eitthvað í kolgrænum sjónum skammt
undan landi. Hún þaut út. Þarna bobbuðu appelsínurnar tignar-
lega á bárutoppunum og færðust nær og nær. Henni var litið til
vinstri ofan af kambinum niður í vatnið, þar sem bólverkið mynd-