Morgunblaðið - 07.04.2012, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2012
✝ Bryndís Eiríks-dóttir fæddist í
Egilsseli í Fellum
18. júlí 1922. Hún
lést á Grund, dval-
ar- og hjúkr-
unarheimili, 30.
mars 2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
ríður Brynjólfs-
dóttir, f. 1888, d.
1954, og Eiríkur
Pétursson, f. 1883, d. 1953. Hún
var ein átta systkina í Egilsseli.
Þau eru Þorbjörg, f. 1916, d.
1997, Ragnheiður, f. 1918, d.
2002, Rósa, f. 1920, d. 2008, Pét-
ur, f. 1924, d. 2001, Björgheiður,
Eiríkur, f. 1946, kvæntur Ásdísi
J. Karlsdóttur. Þau eignuðust
þrjú börn. 3) Sigríður, f. 1948,
gift Guðmundi B. Kristmunds-
syni. Þau eignuðust tvö börn. 4)
Guðrún Elísabet, f. 1949, gift
Benedikt S. Vilhjálmssyni. Þau
eignuðust þrjú börn. 5) Jón, f.
1951, kvæntur Lilju Árnadóttur.
Þau eignuðust tvö börn. 6) Gísli,
f. 1954, d. 1978. 7) Oddur Guðni,
f. 1955, kvæntur Hrafnhildi
Ágústsdóttur. Þau eignuðust
þrjú börn. 8) Guttormur, f. 1959,
kvæntur Signýju B. Guðmunds-
dóttur. Þau eignuðust þrjár
dætur. Langömmubörn eru 18.
Bryndís og Bjarni hófu bú-
skap á nýbýlinu Stöðulfelli árið
1945. Bryndís bjó þar allt þar til
hún flutti að Ási í Hveragerði
árið 2001.
Útför Bryndísar fer fram frá
Skálholtsdómkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður á Stóra-Núpi.
f. 1928, Þórey, f.
1929, og Sölvi, f.
1932, d. 2006.
Hinn 20. maí
1944 giftist Bryndís
Bjarna Gíslasyni
frá Sandlækjarkoti,
f. 24. október 1911,
d. 1. júní 1999. For-
eldrar Bjarna voru
Gísli Hannesson frá
Skipum í Stokks-
eyrarhreppi, f.
1875, d. 1913, og Margrét Jóns-
dóttir frá Sandlækjarkoti, f.
1885, d. 1930. Börn Bryndísar
og Bjarna eru: 1) Margrét, f.
1944, gift Viggó K. Þorsteins-
syni. Þau eignuðust tvö börn. 2)
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum og leiðir skilur, kveðju-
stund upprunnin, er margs að
minnast. Árið 1980 kynnti ungi
bóndinn á Stöðulfelli unga konu
til leiks við sig fyrir foreldrum
sínum. Það var eins og við mann-
inn mælt að frá þeirri stundu var
Hrafnhildur orðin ein af heimilis-
fólkinu. Pabbi og mamma sáu
strax að okkur var borgið og að
hægt var að treysta okkur, og
tókum strax við öllu búinu. Við
fluttum í nýbyggt húsið okkar
sem stendur skammt frá húsi for-
eldranna. Það kom fljótt í ljós að
stutt var á milli húsa, styttra en
metrarnir segja til um og átti eft-
ir að styttast enn frekar eftir að
börnin fæddust og komust á legg.
Afi og amma áttu oft erindi í efri
bæ, kannski bara til að líta á
börnin eða til að spjalla og allir
höfðu gagn og gaman af og aldrei
bar skugga á nábýlið. Það voru
ófáar stundirnar sem mamma
kom til að passa litlu krílin í efri
bæ, eða að við fengum að stinga
þeim inn til afa og ömmu. Það
voru miklar gleðistundir
barnanna og afa og ömmu að fá
að vera saman. Þegar litið er til
baka erum við hjónin full þakk-
lætis yfir að hafa fengið að búa
með mömmu þennan tíma sem
hún var á Stöðulfelli.
Eftir að mamma flutti í Hvera-
gerði var það okkur fjölskyldunni
mikil ánægja að hún vildi vera all-
ar hátíðir og hluta af sumri hjá
okkur og geta sofið í sínu húsi.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur Guð varðveit
minningu um góða mömmu og
tengdamömmu.
Oddur og Hrafnhildur,
Stöðulfelli.
Hníg þú nú, Guðs sól að helgum beði,
harmdögg mun breytast í fegins tár.
Kvöldhryggðin ásthrein til árdags gleði
upp rís við dýrðar morgunsár.
Vers Steingríms Thorsteins-
sonar er viðeigandi þegar Bryn-
dís Eiríksdóttir er látin. Lífs-
þráður hennar var sterkur sem
samofinn kaðall. Þar komu saman
dugnaður, þrautseigja, góð-
mennska og ástúð. Afkomenda-
hópurinn var Dísu á Stöðulfelli
allt. Hún fylgdist vel með hvernig
fólkinu hennar vegnaði. En þar
kom að líkaminn var þrotinn að
kröftum enda æviverkið dágott
og vel heppnað.
Hún var fædd á bænum Egils-
seli í Fellum, sem stendur af-
skekkt norðan Fljóts á Héraði.
Svo sem algengt var á stríðsárun-
um þegar við tóku nýir starfs-
hættir hleypti unga heimasætan
heimdraganum og réð sig í vist á
Reyðarfjörð. Þaðan lá leiðin í
húsmæðraskólann á Hverabökk-
um. Það reyndist afdrifaríkt þeg-
ar Dísa réðst sem kaupakona að
Sandlæk. Á næsta bæ var ungur
maður, Bjarni Gíslason í Sand-
lækjarkoti, sem sá sér leik á borði
þegar fönguleg kona úr fjarlægri
sveit kom á næsta bæ. Þau stofn-
uðu nýbýlið Stöðulfell þótt engin
væru þar húskynnin. Þá nutu eðl-
iskostir húsfreyju sín vel. Býlið
var byggt frá grunni, tún rudd til
ræktunar, börn alin og allt tókst
fyrir þrotlausa eljusemi og bjart-
sýni hjónanna. Börnin fæddust
eitt af öðru, gestakomur voru tíð-
ar, börn úr þéttbýli komu til sum-
ardvalar. Hjónunum búnaðist vel
enda lögð nótt við dag til að
tryggja afurðir búsins þar sem
húsfreyja gekk til búverkanna.
Margþætt heimilisverk innan-
bæjar kröfðust kunnáttu og út-
sjónarsemi. Allur matur heima-
gerður, brauð og bakkelsi bakað,
síðsumars var farið til berja og
sláturgerð var ígildi vertíðarlotu
og hangikjötið reykt í hlöðnum
kofa. Fatnaðurinn var heimaunn-
inn. Það var ekki vandalaust að
ná saman endum og hver stund
nýtt. Það þurfti meira en átta
stunda vinnudag til og heppileg-
ast var að sauma fötin á barna-
skarann þegar heimilisfólk var
sofnað. Við hannyrðir stytti Dísa
sér stundir fram undir það síð-
asta. Hún saumaði út, prjónaði
plögg og hafði yndi af því að gefa.
Stöðulfell er vel í sveit sett og
þar var gestagangur mikill enda
ævinlega nægjanlegt húsrými
þótt fermetrafjölda væri ekki fyr-
ir að fara. Gestir austan af Héraði
glöddu húsfreyju enda heimahag-
arnir henni kærir. Hugurinn leit-
aði oft austur og hitastigstölum á
Egilsstöðum veitt athygli. Það
var alltaf svo hlýtt fyrir austan.
Fólk sem barðist til bjargálna
upp úr seinna stríði þekkti hvorki
sumarleyfi né frídaga. Lífið var
því bæði vinna og gleði. Stærsta
hamingjan var fólgin í því að
koma börnum og afkomendum til
manns. Veita fólkinu sínu frelsi
og treysta því til þess að takast á
við lífið.
Þann 9. ágúst í sumar fór Dísa
á Stöðulfelli í síðasta bíltúrinn
upp í Þjórsárdal. Stöðvað var við
Gaukshöfða og dásömuð fegurðin
í klettabeltum sem við blöstu. Að-
spurð hvað væri svo fallegt í
landslaginu sagði hún að bergið
minnti sig á umhverfið í Egilsseli.
Löng ævi tengdamóður minn-
ar er að kvöldi komin. Hæversk
kvaddi hún og hélt þannig per-
sónueinkennum til enda.
Lilja Árnadóttir.
Það eru hartnær fjórir áratug-
ir síðan fundum okkar Bryndísar
Eiríksdóttur, tengdamóður
minnar, bar fyrst saman. Þeir eru
því orðnir margir dagarnir og
kvöldin sem við höfum spjallað
um lífið og tilveruna, ýmist á
Stöðulfelli eða heima hjá okkur
hjónum.
Hún fæddist í Fellum eystra
og hafði þaðan með sér heiman-
mund ljúfra minninga úr æsku og
talaði oft um hve klettarnir í Eg-
ilsseli voru fallegir og berin stór,
hvernig heimilislífi var háttað og
skólagöngu í farskóla. Þar mót-
aðist afstaða hennar til manns og
náttúru sem vel mátti greina í
umræðu síðar meir. Í síðasta
skipti sem við ræddum saman á
Stöðulfelli sagðist hún vona að
hún lifði það ekki að sjá Þjórsá
raskað.
Hún fluttist ung suður á land
og austur í Gnúpverjahrepp þar
sem hún hitti mannsefni sitt,
Bjarna Gíslason. Þau hófu bú-
skap að Stöðulfelli og byggðu þá
jörð upp af dugnaði og atorku.
Það var ekki létt verk og fyrsta
árið bjuggu þau í bragga sem síð-
ar varð útihús. Þangað fluttu þau
með fyrsta barnið. Dísa sagði mér
frá þessum árum og kvartaði ekki
en henni þóttu þessi fyrstu bú-
skaparár skemmtileg. Börnunum
fjölgaði og þau urðu átta. Þó svo
húsið á Stöðulfelli væri lítið virt-
ist alltaf pláss fyrir gesti og börn
sem dvöldu hjá Bjarna og Dísu að
sumri, í skemmri eða lengri tíma.
Þess nutu börn okkar hjóna og
það verður seint fullþakkað. Dag-
arnir voru langir og annir miklar
en þegar allt var komið í ró mátti
oft heyra hvin í saumavél þar sem
til urðu föt, kjólar og buxur,
stundum upp úr gömlu, stundum
úr nýju. Þrátt fyrir langan vinnu-
dag virtist Dísa geta sinnt hugð-
arefnum að einhverju leyti. Út-
saumur var henni hugleikinn og
hún skilur eftir sig fjölda fagurra
verka sem nú vekja minningar.
Það var lærdómsríkt að bergja af
reynslu hennar og gott veganesti
fyrir þann sem var að stíga fyrstu
skrefin í heimilishaldi. Vanda-
málin urðu einhvern veginn
minni og léttari þegar nútíminn
var borinn saman við reynslu
þeirra hjóna þegar þau hófu bú-
skap.
Nú hefur Dísa gengið langan
veg á enda. Vegurinn var oft
greiður en stundum grýttur sem
tafði, stundum mjög á brattann
að sækja. Það var mikið áfall þeg-
ar þau hjón misstu son sinn,
Gísla, kornungan mann, og mikið
var á Dísu lagt þegar Bjarni
veiktist og varð að fara í alvarlega
hjartaaðgerð. En þó svo leiðin
virtist stundum illfær og reyndi á
hélt Dísa áfram. Það er ekki hægt
annað en bera virðingu fyrir
slíkri seiglu.
Nú er komið að leiðarlokum.
Ég þakka Dísu samfylgdina og
margar góðar stundir sem nú eru
orðnar að dýrmætum minning-
um. Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Björn
Kristmundsson.
Elsku amma mín.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem ég á um þig. Þær brjót-
ast fram hver á eftir annarri og
hlýja mér um hjartarætur. Þegar
ég loka augunum og hugsa til þín
þá sé ég þig fyrir mér inni í eld-
húsi í neðri bænum á Stöðulfelli.
Þú ert að fletja út flatkökur, það
eru ljúfir tónar í útvarpinu og það
er opið út. Út um eldhúsgluggann
sést upp í kletta og þar sést glitta
í nokkrar rjúpur. Þér þótti vænt
um rjúpurnar. Þú varst vön að
leyfa okkur krökkunum að
smakka flatkökurnar, oft með
heimagerðri kindakæfu og mjólk-
urglasi til að skola þeim niður.
Þetta var betra en nokkurt sæl-
gæti.
Það var svo gott að sitja við
hlið þér, halda í höndina á þér og
strjúka á þér handarbakið. Þú
varst með svo mjúkar hendur en
samt svo ótrúlega handsterk. Þú
hafðir alltaf orð á því ef hendurn-
ar mínar voru kaldar, handarköld
en hjartahlý sagði ég á móti og
við brostum.
Við systkinin nutum þeirra
forréttinda að hafa ykkur afa í
næsta húsi á Stöðulfelli þannig að
það leið varla sá dagur sem við
hittumst ekki. Það var alltaf mik-
ið sport að banka upp á með vin-
konu í eftirdragi og athuga
hvernig þú hefðir það. Þú bauðst
okkur alltaf inn og náðir í töfra-
dolluna sem alltaf var full af alls-
kyns góðgæti.
Gistinætur mínar voru margar
hjá ykkur afa. Ég var svo mikil
ömmu- og afastelpa að ég sótti í
það að fá að gista hjá ykkur. Við
sátum saman við kertaljós, afi
raulaði vísur og ég fylgdist með
þér prjóna eða sauma út. Þú sett-
ir sængina mína á heitan ofn áður
en ég kom og þá var svo gott að
skríða undir hlýja sængina þegar
kom að háttatíma. Alltaf þótti
mér það jafn sniðugt þegar þú
tókst út úr þér tennurnar og
brostir þínu blíðasta til mín. Þú
varst svo skemmtileg, elsku
amma. Það var aldrei langt í
húmorinn hjá þér, jafnvel undir
það síðasta.
Ég var svo ánægð 17. júní síð-
astliðinn þegar ég var beðin um
að vera fjallkona. Ég tók ekki
annað í mál en að fara eftir sam-
komuna með litlu fánastúlkunum
á elliheimilið á Blesastöðum í
skautbúningnum frá kvenfélag-
inu og lesa fyrir þig. Stoltið sem
skein úr augum þínum var
ógleymanlegt. Það var toppurinn
á þessum fallega degi.
Elsku amma, það er svo sárt að
þurfa að kveðja þig. Þú varst allt-
af svo góð, skilningsrík, þolinmóð
og skemmtileg. Ég er svo þakklát
fyrir það að þú hafir verið svona
stór hluti af lífi mínu. Ég væri
ekki sú sem ég er í dag ef ég hefði
ekki alist upp með þig í næsta
húsi. Takk fyrir allt.
Ég skal muna og aldrei gleyma
okkar stundir hér.
Um þær hugsa og ávallt geyma
innst í huga mér.
(Höf. ókunnugur)
Þín ömmustelpa og nafna,
Bryndís Oddsdóttir.
Í dag kveð ég ömmu Dísu og
langar að minnast hennar með
nokkrum orðum. Öll mín upp-
vaxtarár fékk ég notið þess að
alast upp með ömmu Dísu og afa
Bjarna á hlaðinu á Stöðulfelli.
Það er ekki fyrr en á seinni árum
sem ég hef áttað mig á hversu
mikil forréttindi það voru.
Amma kallaði okkur Stöðul-
fellskrakkana alltaf heimaln-
ingana sína. Hún var alltaf boðin
og búin að líta eftir mér og systk-
inum mínum og kann ég henni
miklar þakkir fyrir það. Það leið
varla sá dagur sem ég kíkti ekki í
neðri bæinn til ömmu og afa. Á
laugardagsmorgnum bakaði
amma iðulega flatkökur og hjálp-
aði ég henni oft. Ég hélt að sjálf-
sögðu að ég væri að gera mikið
gagn en mitt hlutverk fólst að-
allega í að fylgjast með og
smakka glóðvolga köku með
miklu smjöri og meta það hvort
baksturinn hefði tekist í það
skiptið. Gistinætur í neðri bæn-
um voru margar og alltaf var
jafngott að sofna út frá tikkinu í
stóru klukkunni í herberginu.
Svo gott þótti mér að gista hjá
ömmu að í eitt sinni flúði ég í
skjóli nætur frá barnfóstru í efri
bænum og skreið upp í rúm og
undir sæng í hlýjuna á milli
ömmu og afa.
Á seinni árum hafði amma
mikið dálæti á hundinum okkar,
henni Millu. Hún var eins og
fjórði heimalningurinn í huga
ömmu. Hundgreyið lét sig meira
að segja hafa það að borða ávexti
ef amma bauð henni upp á þá.
Milla bauð ömmu góðan dag á
hverjum degi með gelti fyrir utan
eldhúsgluggann þegar hún vissi
að amma var komin á fætur. Á
milli þeirra tveggja ríkti gagn-
kvæm virðing og væntumþykja.
Minningarnar eru margar og
góðar og gæti ég lengi haldið
áfram að rifja þær upp. Betri
ömmu hefði ekki verið hægt að
hugsa sér enda sýndi hún mér
mikla ást, hlýju og umhyggju og
hafði alltaf nógan tíma þegar ég
leitaði til hennar. Þegar ég kom í
fyrsta skipti í Egilssel, þá á
fimmta ári, sá ég sporin hennar
ömmu í klettunum þar. Nú sé ég
sporin hennar ömmu út um allt á
Stöðulfelli. Sporin hennar og
minningar veita mér huggun og
hlýju þegar ég kveð hana nú í síð-
asta sinn.
Amma fór alltaf yfir bænirnar
með mér þegar ég gisti í neðri
bænum og finnst mér tilheyrandi
að ljúka kveðjuorðum mínum á
einni bæn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Takk fyrir allt sem þú hefur
gefið mér í þau 27 ár sem ég fékk
að vera heimalningurinn þinn. Ég
veit að afi Bjarni hefur tekið vel á
móti þér elsku amma mín og leið-
ir þig léttstígur og brosandi inn í
draumalandið. Blessuð sé minn-
ing þín.
Þinn heimalningur,
Kristrún Oddsdóttir.
Nú hefur hún Dísa amma mín
kvatt þennan heim og fengið
hvíldina sína. Það eru margar
góðar minningar sem ég á og hef
verið að rifja upp. Það var oft sem
ég var hjá Dísu ömmu og Bjarna
afa á Stöðulfelli. Ófáar ferðirnar
sem við fórum saman upp í
bragga að gefa hænunum eða sát-
um í eldhúsinu og fengum okkur
nýbakaðar pönnsur eða kleinur.
Það er sérstaklega ein minning
sem er mér mjög kær. Fyrir
nokkrum árum vorum við pabbi í
heimsókn á Stöðulfelli. Pabbi fór
upp í efri bæ í kvöldkaffi en við
amma sátum eftir í neðri bæ.
Þetta kvöld áttum við amma góða
stund saman. Við spjölluðum um
allt milli himins og jarðar og þeg-
ar fór að nálgast miðnætti færð-
um við okkur inn í eldhús og feng-
um okkur mjólkurglas og kleinur
og héldum spjallinu áfram. Þetta
var ómetanleg stund sem ég hef
oft rifjað upp í huganum. Síðustu
vikurnar áður en við Hjalti lögð-
um af stað í ferðalagið heimsótti
ég Dísu ömmu nokkrum sinnum á
Grund. Ég er þakklát fyrir þær
stundir. Eitt skiptið spjölluðum
við um gamla tíma og hún sagði
mér sögur frá heimilislífinu á
Stöðulfelli. Hún sagði mér frá því
hvað hún átti oft rólegar stundir
þegar allir voru sofnaðir og hún
sat ein við saumavélina og saum-
aði föt á krakkana. Það var nota-
legt að sitja með ömmu og tala
um þessa tíma. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa náð að kveðja þig þar
sem ég er stödd í fjarlægu landi
og get því ekki verið viðstödd
jarðarförina. Ég hugsa fallega til
þín, elsku Dísa amma, og þakka
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Ég sendi hlýjar
kveðjur til allra heima á Íslandi.
Ég veit að Bjarni afi, Gísli og
Berglind systir taka á móti þér á
nýjum stað. Hvíl í friði, elsku
amma.
Þín nafna,
Bryndís Eiríksdóttir.
Bryndís
Eiríksdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
TRYGGVI KARL EIRÍKSSON
viðskiptafræðingur,
sem lést miðvikudaginn 28. mars,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 10. apríl kl. 13.00.
Ágústa Tómasdóttir,
Erla Berglind Tryggvadóttir, Þórður Ófeigsson,
Ragnhildur Ýr Tryggvadóttir,
Ástþór Hugi Tryggvason,
Jónína Margrét Þórðardóttir,
Steinunn Ágústa Þórðardóttir,
Þórdís Erla Þórðardóttir.