Helgafell - 01.05.1942, Blaðsíða 39

NÁTTTRÖLLIÐ GLOTTIR
125
um varir hans lék angurvært bros. Svo
þreif hann til áranna á ný og réri upp
í Leiruvör.
í Leiru höfðu verið útróðrar fyrrum,
og stóðu enn í fjörunni nokkur naust
frá þeim tíma. Maðurinn dró bátinn
sinn í eitt þeirra og skorðaði hann með
grjóti. Yfir kisturnar breiddi hann segl.
Hann staldraði við í fjörunni, tók sand
í lófa sinn og þefaði af honum, andaði
að sér lyktinni af þangi, salti og tjöru,
skimaði í allar áttir, eins og hann væri
að gá til veðurs, og spýtti síðan um
tönn. Því næst gekk hann upp að bæj-
arhúsunum, sem voru lág og hrúkuleg.
Það var ljós í baðstofuglugganum;
hann damlaði dálítið í hann og kallaði
inn ; ,,Hér sé guð !“
,,Hann blessi þig!“ var svarað.
Skömmu síðar kom bóndinn út, lág-
vaxinn maður, skeggjaður, í karbætt-
um vaðmálsbuxum og svartri peysu.
,,Gott kvöld !“ sagði aðkomumaður
og rétti húsráðanda hönd sína í kveðju-
skyni. Rödd hans var mjög viðfelldin,
en með einkennilegum málhreim.
,,Sæll veri maðurinn !“ Bóndi starði
forvitnislega á gestinn og spurði:
,,Hvað heitir þú, og hvaðan ber þig
að ?“
,,Ég heiti nú Tosti. Ég kom með
duggunni þarna.“ Hann benti á skip-
ið, sem enn lónaði í logninu úti á fló-
anum.
,,Og heitir Tosti! Rétt er nú það.
Og komst með fleytunni þeirri arna ?
Nú er heima. En ekki hefurðu þó,
vænti ég, synt í land, ha ?“ Bóndi hló
góðlátlega.
,,Ónei, ekki gerði ég það nú.“ Mað-
urinn brosti ekki, en skarpleita og veð-
urbitna andlitið á honum var vingjarn-
legt, og svipurinn dálítið fjarrænn, eins
og hann væri með hugann langt í
burtu. ,,Ég var á byttukorni, sem ég dró
hérna upp í naustin. Þú amast vonandi
ekki við henni ?“
,,Ha, nú varstu með bát ? — já, auð-
vitað! Gaztu bjargað honum undan
flæði ? — Jaeja, þú gerir svo vel og
gengur í bæinn.“
,,Þakka þér fyrir. — Kisturnar mín-
ar eru í bátnum; ég reyni að nálgast
þær einhvern næstu daga.“
,,Kistur? Þú ert þá með farangur ?
— Jæja, gerðu svo vel. Hvað ég vildi
mér sagt hafa, ertu langt að kominn ?“
Gesturinn anzaði því engu, en fylgdi
húsráðanda inn bæjardyragöngin, sem
voru löng og dimm. Baðstofan var lítil
og hrörleg; fólkið sat við vinnu sína á
naglföstum rúmum meðfram veggjun-
um. Það voru dætur bónda tvær, upp-
komnar, móðir hans gömul og vinnu-
maður einn við aldur.
,,Sælt veri fólkið !“ sagði maðurinn.
Hann gekk síðan fyrir hvern mann og
heilsaði með handabandi. Heimamenn
horfðu á hann rannsakandi augum, en
báru ekki kennsl á hann. Hann var
um fertugt, fremur álitlegur, miðlungi
hár, en styrkur að sjá og vel á sig kom-
inn. Bjartleitur var hann, en augun
dökk og draumsvipul. Hann hafði góð
klæði, úr útlendum dúk, en íburðar-