Helgafell - 01.05.1942, Qupperneq 48

134
HELGAFELL
HOLGER DRACHMANN:
Málarínn
Er skúra tók,
menn úr skóginum hrukku
og undan hryðjum
til húsa stukku.
Málarinn einn
þaðan ekki hrœrðist,
þótt vatnið fossaði
og vindur œrðist.
Og skúrunum létti.
Skýin brennandi
vörpuðu bliki
á vatnið rennandi.
Gimsteinar tindruðu
á trjánum bjartir.
Skinið var eldlegt
og skuggar svartir. —
Hann gerði af því mynd.
En gagnrýnin sagði
hana ónáttúrlega
og með afkárabragði.
Þeir lœrðu þekktu ekki
liti sl'tka:
Skinið of sterkt
og skugginn líka.
Málarinn bugtaði
og brosti með þökkum
og sneri svo baki
við bókasnökkum,
sem báru um liti
j blindni sinni.
Þvi hann var úti,
en hinir inni.
M- A. (slenz^aSi.
inu og listinni þá eftirminnilegu vanvirðu að
skipa þessum meindýraeyði íslenzkrar menn-
ingar að pakka myndunum saman og hafa sig
á brott með þær. Verður þessi hrottaskapur
forsetans ennþá ískyggilegri og ámælisverðari,
ef þess er gætt, sem upplýst hefur verið, að
myndirnar voru þegar teknar að hafa sérlega
holl og siðbætandi áhrif á þingmennina þann
stutta tíma, sem þær fengu að vera í friði.
— En nú voru góð ráð dýr. Að vísu má segja
sem svo, að slíkum áhrifamanni, sem frum-
kvöðull sýningarinnar er, hefði mátt veitast
það létt, að útvega sér, án mikils fyrirvara,
annan bílstjóra til að aka myndunum í burtu,
en það bjargar ekki forsetanum frá þeim dómi
sögunnar að hafa, með hvatvísi sinni, stefnt
þessari merkilegu tízkusýningu í fullkomna
tvísýnu. Verður nú engu framar um það spáð,
hversu farið hefði, ef Kaupfélag Eyfirðinga,
sem er deild úr Sambandi
Andleg k_aup íslenzkra samvinnufélaga,
félagsstarfsemi. ^ ekki tekið að sér að
bjarga sýningunni, með því að lána henni ein-
hvern ágætasta glugga sinn í þessum bæ. Hef-
ur félag þetta, sem áður er að öllu góðu kunn-
ugt, einkum á veraldlega sviðinu, bendlað sig
þannig á fagran hátt við mikið og óeigingjarnt
menningarstarf, og enda þótt gluggasýningar
á málverkum hafi áður tíðkast hér á landi, þá
mun tilgangurinn oftast hafa verið sá, að
pranga á listaverkum þeim, er sýnd voru, þó
einstaka hugsjónamaður eins og Pétur í Mál-
aranum kunni meðfram að hafa gert slíkt af
fagurfræðilegum áhuga. En hér var engum
hagnaði til að dreifa. Það er síður en svo, að
nokkuð hafi komið fram í þessu máli, er bendi
til þess, að ríkið, þ. e. forstöðumaður sýningar-
innar, hafi hugsað sér að selja málverkin, þann-
ig að S. I. S. eða einstök félög innan þess,
gætu vænzt ágóðahlutar af verði þeirra. Má
ekki minna vera, en að því sé á lofti haldið,
að félagsskapur, sem er ekki eldri að árum en
KEA, skuli þegar hafa séð sér fært, við hliðina
á öðrum fjarskyldum viðfangsefnum, að láta
andlega starfsemi í landinu til sín taka, og er