Morgunblaðið - 02.11.2012, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. NÓVEMBER 2012
✝ Ingólfur Guð-jónsson fæddist
á Eyri við Ingólfs-
fjörð 28. júní 1920.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
22. október 2012.
Foreldrar hans
voru Guðjón Guð-
mundsson, hrepp-
stjóri á Eyri við
Ingólfsfirð, Árnes-
hreppi, f. 5.2. 1890,
d. 8.11. 1971 og kona hans, Sig-
ríður Halldórsdóttir, f. 22.
5.1890, d. 26.8. 1961. Systkini
Ingólfs voru Ingibjörg, f. 1913,
d. 1980, Anna, f. 1915, d. 1996 og
Gunnar, f. 1917, d. 2011.
Ingólfur giftist 9.3. 1946 Ingi-
björgu Halldórsdóttur, f. 8. des-
ember 1926, d. 30. október 2011.
Foreldrar hennar voru Halldór
Júlíusson, sýslumaður í Stranda-
sýslu, f. 29.10. 1877, d. 4.5 1976,
og kona hans Lára V. Helgadótt-
ir, f. 5.12. 1895, d. 4.2. 1971.
Börn Ingólfs og Ingibjargar
eru 1) Lára V., f. 13.6. 1946, gift
Jóni L. Óskarssyni, synir þeirra
eru Óskar, kvæntur Önnu Ólafs-
dóttur, eiga þau fjögur börn;
Birkir, maki Malin Erikson, eiga
þau tvö börn; Orri. 2) Sigurður,
f. 31.10. 1947, maki Ingunn Hin-
Ingólfsfjörð. Hann fór sem ung-
ur til Reykjavíkur þar sem hann
stundaði sjósóknir. Hann var við
vélstjórnarnám í tvo vetur hjá
Fiskifélagi Íslands. Síðan settist
hann að á æskustöðvunum á
Eyri, þar sem hann byggði hús
fyrir fjölskyldu sína.
Frá árinu 1943 starfaði Ing-
ólfur við uppbygginu síldarverk-
smiðju á Eyri og í framhaldinu
sem vélstjóri og vaktformaður í
henni á meðan hún var starf-
rækt, eða til ársins 1951.
Árið 1954 festi Ingólfur ásamt
Gunnari bróður sínum kaup á
mótorbátnum Guðrúnu ST 22,
sem gerður var út til póstferða á
Húnaflóa og til fiskveiða og þá
einkum til rækjuveiða. Ingólfur
var skipstjóri og sótti sjóinn á
Guðrúnu. Hann ásamt fleirum
stofnaði og byggði upp rækju-
vinnslu á Eyri, sem starfrækt
var til ársins 1971. Frá Eyri nytj-
aði hann einnig rekahlunnindi,
gerði út vörubíl og þjónustaði
sveit sína með tæknivinnu af
ýmsum toga.
Haustið 1971 fluttist Ingólfur
búferlum í Kópavog. Þar hóf
hann að gera út vörubíl á Vöru-
bílastöðinni Þrótti, sem hann
gerði það sem eftirlifði starfs-
ævinnar. Eftir að hann fluttist í
Kópavoginn fór hann jafnan
norður að Eyri á sumrum og
nytjaði þar æðar- og rekahlunn-
indi.
Útför Ingólfs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 2. nóv-
ember 2012, kl. 13.
riksdóttir, sonur
þeirra er Sævar. 3)
Stúlka, f. 17.4.
1953, d. 17.4. 1953.
4) drengur, f. 17.4.
1953, d. 18.4. 1953.
5) Halldór, f. 31.10.
1954, kvæntur
Hrönn Jónsdóttur,
synir þeirra eru
Ingólfur, d. 2006, á
hann tvær dætur;
Bjarki, d. 2000;
Ingibjörn og Júlíus. 6) Guðjón, f.
24.2. 1956, kvæntur Hörpu
Snorradóttur, sonur þeirra er
Helgi. Einnig á Guðjón þau
Bergdísi, hún er gift Michael
Wilson, eiga þau tvær dætur;
Ingólf, hann er kvæntur Gitte
Gudjonsson, eiga þau einn son;
Guðjón Ágúst. 7) Þórhildur
Hrönn, f. 19.8. 1960, gift Guð-
mundi J. Jónssyni, börn þeirra
eru Katrín, gift Jónasi Tryggva-
syni, eiga þau tvö börn; Jón. Fyr-
ir átti Ingólfur Ólaf, f. 22.6.
1941, hann er kvæntur Svanhildi
Guðmundsdóttur, börn þeirra
eru Guðjón, maki Fjóla Helga-
dóttir, hann á tvö börn, Guðrún
gift Gunnlaugi Jónssyni, eiga
þau einn son og fyrir á Guðrún
eina dóttur.
Ingólfur ólst upp á Eyri við
Mig langar að minnast
tengdaföður míns Ingólfs Guð-
jónssonar sem lést 22. október
síðastliðinn 92 ára að aldri. Um
það bil eitt ár er liðið síðan Ingi-
björg eiginkona hans lést, þá
var eins og lífsvilji Ingólfs
slokknaði hann hafði misst svo
mikið og talaði oft um hvað það
væri einmanalegt eftir að hún
fór.
Ingólf sá ég fyrst árið 1961
þá var hann um fertugt, ung-
legur, beinn í baki, sléttur í and-
liti og alltaf grannur, hann hélt
þessu útliti langt fram á elliár.
Við Ólafur elsta barn Ingólfs
komum þá með rútu til Hólma-
víkur og stigum þar um borð í
flóabátinn Guðrúnu St-22 sem
þeir bræður Ingólfur og Gunnar
á Eyri áttu og sáu þeir um
strandferðir í nokkur ár. Siglt
var frá Hólmavík og komið við á
nokkrum höfnum með póst og
flutning. Á leiðinni var Ingólfur
að sjóða eitthvað í potti á elda-
vélinni í bátnum. Hann spurði
mig með stríðnisglampa í augum
hvort ekki mætti bjóða mér
„selegg“ „Selegg?“ Selirnir á
Suðurlandi fæða lifandi afkvæmi
sagði ég og hann hló og setti í
herðarnar, hann hafði verið að
athuga hvort ég gæti tekið gríni
og væri þá hæf sem tilvonandi
tengdadóttir.
Ingólfur var léttur í lund og
hafði gaman af að vera með
öðru fólki. Einu sinni safnaði
hann saman fólki í fjallgöngu og
gengum við á „Kálfatinda“ í
blíðskaparveðri. Þetta er
ógleymanleg ferð, þarna var fólk
úr sveitinni fögru saman komið
til að ganga í góðra vina hópi.
Ingólfur sagði lengi vel að ég
væri besta tengdadóttir sín, en
þá var ég líka sú eina, alls urð-
um við fjórar og eftir að tengda-
dætrunum fjölgaði minntist
hann aldrei á hver væri best.
Eitt sumarið eftir að við vor-
um öll flutt suður hafði Ingi-
björg keypt veggfóður og nú
átti að veggfóðra stofuna í Ing-
ólfshúsi á Eyri. Ingólfur bað
mig að koma og hjálpa þeim,
þetta varð skemmtilegur dagur,
Ingólfur reitti af sér brandara
og snéri okkur Ingibjörgu í
kringum sig og við hlógum eins
og smástelpur. Hann bar sig
faglega við verkið og sagði öðru
hvoru; „nei þetta hefði Guð-
mundur elskulegur aldrei látið
sjást eftir sig“ eða; „gamli skáti
hefði ekki gert þetta svona“.
Veggfóðrið komst upp og er enn
á veggjunum í stofunni þeirra á
Eyri.
Það varð ýmislegt þess
valdandi að fólkið flutti burt á
þessum árum, Það voru hafísár-
in og það voru kalárin á 7. tug
20. aldarinnar meðal annars.
Ingólfur vann sem bílstjóri á
Vörubílastöðinni Þrótti eftir að
hann kom suður. Var mér sagt
af manni sem nýtti sér þjónustu
hans, að hann hefði alltaf verið
fljótur að bregðast við og verið
glaðlegur og skemmtilegur og
gott að eiga viðskipti við hann.
Við banabeð Ingibjargar fyrir
ári flutti Ingólfur skýrum rómi
eftirfarandi erindi:
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með þeirri vissu að þau séu
nú sameinuð á ströndinni hinum
megin, kveð ég kæran tengda-
föður minn og bið honum bless-
unar í Guðsríki.
Svanhildur Guðmundsdóttir.
Það var seinni hluta júnímán-
aðar árið 1968 að ég lagði af
stað í ferð á slóðir sem ég hafði
ekki komið á áður. Það var
norður á Strandir, nánar tiltekið
norður í Ingólfsfjörð. Ekki hafði
ég áður farið út með Hrútafirði
vestanverðum. Förinni var heit-
ið norður að Eyri við Ingólfs-
fjörð til þess að heimsækja Láru
heimasætu á bænum. Ég var
býsna eftirvæntingarfullur þeg-
ar ég fór alla þessa leið til þess
að hitta væntanlega tengdafor-
eldra mína. Setið var við síðdeg-
iskaffi þegar ég kom í hús og
ekki þarf ég að kvarta undan
móttökunum. Þessi fyrstu kynni
mín af Ingólfi voru góð og ent-
ust allt til þess að hann kvaddi
þennan heim 22. þessa mánaðar
eftir frekar stutta legu af völd-
um blóðtappa í heila.
Þær urðu býsna margar ferð-
irnar norður á Eyri á þeim
fjörutíu og fjórum árum sem lið-
in eru frá þeirri fyrstu. Einkum
var gaman að fara á reka en
rekaviður var sóttur ýmist í
Drangavík eða alla leið norður í
Skjaldabjarnarvík. Þaðan gat
ferðin heim tekið sex tíma ef
flotinn var stór og var þá margt
skrafað. Í þessum ferðum var
manni kennt að fara rétta leið
enda mikið um sker og boða á
leiðinni. Einnig voru farnar
dagsferðir með alla fjölskylduna
í Drangavík og kunnu börnin að
meta það þegar afi setti net í
ána til þess að veiða silung sem
tókst yfirleitt.
Ingólfur var mikill hagleiks-
maður við smíðar og vélavið-
gerðir en ekki veitti af því
þarna norður á hjara veraldar
eins og manni fannst það vera.
Þau eru ófá handbrögðin við
vélar og meðferð trillu sem
maður lærði af því að vera með
Ingólfi fyrir norðan en oftast
var nægur tími til þess að spá í
hlutina.
Margan hlutinn smíðaði hann
á staðnum því ekki var hlaupið
út í búð til að kaupa nýjan. Allt
var notað sem að gagni gat
komið og engu hent. Það var
mikið hugvit þegar Ingólfur
smíðaði eitthvað sem mátti nota
til að gera vinnuna við rekavið-
inn léttari og oft sýndi sig að
hann var hugmyndaauðugur í
meira lagi. Seinna þegar þau
voru flutt í Kópavoginn og Ingi-
björg hafði keypt Kertagerðina
Norðurljós kom hugvitið og
verklagnin að góðum notum við
það að smíða hjálpartæki fyrir
kertagerðina.
Það var til eftirbreytni fyrir
aðra að Ingólfi féll varla verk úr
hendi. Hann fór oft í utanlands-
ferðir ásamt Ingibjörgu og
eignuðust þau marga góða fé-
laga á þeim ferðum. Ekki var
hægt annað en dást að áhuga
hans á öllum tækninýjungum.
Þegar við hjónin fengum okkur
spanhellu í eldhúsið velti hann
því mikið fyrir sér hvernig hún
virkaði. Þegar þetta var var
hann orðinn áttatíu og átta ára
gamall. Ekki verður annað sagt
en að það sé mikill sjónarsviptir
að honum við brotthvarf hans
úr þessum heimi og vona ég að
hann hafi það gott þar sem
hann er núna. Minningin um
hann mun lifa lengi og þakka ég
fyrir þann tíma sem við áttum
saman.
Jón Leifur Óskarsson.
Elsku afi, þá eruð þið amma
saman á ný. Þegar èg hugsa til
baka kynntist ég afa best þegar
við vorum saman norður í Ing-
ólfsfirði. Það voru alltaf aðkall-
andi verkefni í gangi og afi
sýndi barnabörnunum úr borg-
inni ekki neina linkind. Í minn-
ingunni hrópaði hann oft á okk-
ur börnin hneykslaður „nei ekki
svona!“ Við barnabörnin höfðum
ekki verksvit á við þá Naustvík-
urbræður. Við erfðum þetta
ekki við afa, það var skemmti-
legt fyrir okkur borgarbörnin að
kynnast alvöruvinnu í sveitinni.
Síðustu daga hafa minningar
hrannast upp, ferðirnar á trill-
unni, afi með kaskeitið, hnúta-
kennsla, þorskveiði og öll hin
ævintýrin í sveitinni. Þessar
minningar munu lifa.
Það er skrítið að hugsa til
þess að þegar ég var tólf ára var
afi að verða áttatíu ára. Afi var
alltaf svo hraustur, eflaust hefur
mataræðið haft sitt að segja.
Hjá honum var nánast alltaf
skyr eða fiskur í matinn fannst
mér. Ég man að afi sagði oft að
hann yrði undireins svangur eft-
ir að hafa borðað hafragraut, en
af skyri væri hann „belgsaddur
fram eftir degi“.
Það er erfitt að vera svona
langt í burtu þegar afi kveður.
Heimsóknir mínar til hans síð-
asta árið, eftir að heilsan gaf sig
hjá honum, verða mér þeim mun
dýrmætari. Þó að minnið hafi
aðeins verið farið að bregðast
undir það síðasta var Asíuferða-
lagið mitt honum ofarlega í
huga. Daginn áður en ég lagði
af stað heimsótti ég afa. Þegar
ég kom til hans sagði hann „ertu
kominn úr ferðinni?“.
Ég mun sakna afa, en ég veit
að hann er hamingjusamur
núna, hann er kominn til ömmu.
Takk afi fyrir allan þann tíma
sem við áttum saman.
Jón Guðmundsson (Nonni).
Nú er elsku afi okkar farinn
frá okkur. Okkur langar til að
þakka fyrir allt það sem hann
gaf okkur. Við höfum búið er-
lendis stóran hluta af lífi okkar,
en samt hafa afi okkar og amma
alltaf verið svo mikilvæg í huga
okkar, verið okkur fyrirmyndir
og mikilvæg í tengingunni við
Ísland.
Við eigum svo margar góðar
minningar með þeim, samveru-
stundir hjá þeim á Nýbýlaveg-
inum og í fallegri náttúrunni
norður á Ströndum.
Bergdís Guðjónsdóttir
Wilson og Ingólfur
Guðjónsson.
Hann frændi minn, Ingólfur
frá Eyri, er farinn frá okkur.
Margt kemur upp þegar litið er
til baka. Góðar minningar frá
því að ég var sendur með bíl til
Hólmavíkur á vorin og með
Guðrúnu heim í Ingólfsfjörð, þar
sem þeir bræður Ingólfur og
Gunnar voru við völd. Það var
mikið líf og fjör á Eyri þessi ár
þó að síldin kæmi ekki. Ingólfur
var alltaf hress og kátur og
stutt í húmor hjá honum og man
ég eftir honum með klútinn um
hálsinn, það þótti mér flott hjá
honum. Alltaf var gaman þegar
hann sagði „elskan mín“ við
okkur.
Þegar við Magga fórum að
venja komu okkar norður var
Ingólfur alltaf tilbúinn að hjálpa
okkur. Eitt sinn fór hann með
fólkið frá Storð, Magnús, Guð-
mund og mig norður í Skjalda-
bjarnarvík að sækja staura.
Þegar við vorum á leið heim í
Ingólfsfjörð og gekk frekar
hægt og ég spurði hvenær við
kæmum heim sagði hann, undir
morgun. Það gekk ekki okkar
vegna það var næstum „cockta-
il“ hjá okkur. Ég bara sleppi hér
og fer með ykkur á Munaðar-
nes. Cocktail og matur á Storð á
réttum tíma. Ingólfur var kom-
inn heim undir morgun með
rekann.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar á Eyri, kæri frændi.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna og ættingja.
Sveinn Sveinsson,
Margrét St. Nilsen
(Magga og Daddi).
Ingólfur
Guðjónsson
Á vængjum vil ég berast
í vinda léttum blæ.
Djarft um fjöll og dali
og djúpan reginsæ.
Vængjum líða í lofti
við ljósbjart sólarhvel.
Vængjum sælum svífa
með vonum sigurs dvel.
Vængi, vængi gef mér
með von og æskudraum.
Fagra, sterka frjálsa
að fljúga úr sollnum glaum.
Vængi að fái ég flogið
og fundið sæluvist.
Það allt sem ég þrái
og það sem ég hef misst.
Vængi, í hæð að hefjast
sem háfleygt arnakyn.
Vængi, loks leiftra
við ljóssins hæsta skin.
Vængi er þjóta án þeytu,
en þiggja kyrrðar bið
þá bjartir saman sveipast
í sælum himinfrið.
(Höf. ók. Þýð: Stgr. Thorsteinsson.)
Við kveðjum þig með söknuði,
kæri vinur, og þökkum allar okk-
ar samverustundir í gegnum tíð-
ina. Hvíl í friði.
Hjartans þakkir færum við
Heimahlynningu á Akureyri fyr-
ir einstaka umönnun, virðingu
og hlýju.
Elsku Bjarni, Sigrún og aðrir
aðstandendur Ómars, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Fyrir hönd starfsfólks og íbúa
Geislatúni 1.
Þorbjörg Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Jónsdóttir.
Elsku Ómar okkar.
Það er skrýtið að hugsa sér að
þú sért farinn frá okkur og kom-
inn á annað tilverustig. Það var
fremur stuttur aðdragandi að
brottför þinni. Við sem eftir sitj-
um erum forsjóninni þakklát fyr-
Ómar Anton
Bjarnason
✝ Ómar AntonBjarnason
fæddist á Akureyri
hinn 11. maí 1959.
Hann lést á heimili
sínu hinn 20. októ-
ber 2012. Ómar
Anton var sonur
hjónanna Bjarna
Þorvaldssonar, f. 3.
september 1924, og
Önnu Antonsdótt-
ur, f. 18. júní 1924,
hún lést hinn 28. maí 1996. Syst-
ir Ómars er Sigrún Bjarnadótt-
ir, f. 6. janúar 1958. Börn Sig-
rúnar eru Bjarni, Anna Elvira
og Vilhjálmur.
Útför Ómars hefur farið fram
í kyrrþey.
ir að þrautum þín-
um er lokið og þú
hefur fengið frið.
Þú hefur þekkt
okkur hér í hæfing-
arstöðinni mislengi.
Nokkur okkar þó í
einhverja áratugi.
Það hefur gefið
okkur mikið að
þekkja þig. Þú gafst
mikið af þér, þó að
þú værir ekki
margmáll. Þegar þú varst glaður
fór það ekki fram hjá neinum.
Glaður varstu þegar þú fékkst
það að borða sem þér þótti virki-
lega gott. Þú hafðir einstakan
smekk. Betra þótti þér að fá lifr-
arpylsu eða gott salat en t.d.
súkkulaði.
Þú áttir þinn stað í garðinum,
þar sem þú fylgdist með umferð-
inni sem fór um Skógarlundinn
og það gerðir þú svo sannarlega
á góðum dögum. Eins áttir þú
þér þinn stað í forstofunni þar
sem þú gast líka fylgst með. Nú
ert þú kominn þangað þar sem
þú getur fylgst með alheimsum-
ferðinni og þar færðu notið góðs
útsýnis.
Þú áttir þér fallegt heimili í
litlu íbúðinni þinni í sambýlinu í
Geislatúninu. Þar og hér í Skóg-
arlundinum hefur myndast
skarð sem verður vandfyllt.
Í huga okkar ertu líka kominn
til hennar mömmu þinnar. Hún
hefur tekið vel á móti þér. Með
henni heldur tilvera þín áfram.
Hlutverki þínu hér á jarðríki
var að ljúka.
Kæri vinur, nú skilur leiðir.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt þig að. Þú hefur gefið okkur
mikið.
Hafðu hjartans þökk fyrir
samveruna.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva,
sem hismi feykt á bál,
unz sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Bjarni og Sigrún, kæru
vinir í sambýlinu í Geislatúni 1.
Við sendum ykkur öllum okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðj-
um almættið að vaka yfir ykkur
og styrkja í sorg ykkar.
Elsku Ómar. Í hjarta okkar
geymum við dýrmætar minning-
ar um þig glaðan og heilbrigðan.
Megi góður Guð geyma þig.
F.h. allra í Skógarlundi
/Birkilundi, hæfingarstöð,
Margrét Ríkarðsdóttir.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
BRAGI STEINARSSON
saksóknari,
Löngulínu 10,
Garðabæ,
andaðist miðvikudaginn 31. október.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 6. nóvember kl. 15.00.
Ríkey Ríkarðsdóttir,
Eiríkur Bragason, Guðbjörg Jóna Jónsdóttir,
Björk Bragadóttir, Kolbeinn Arinbjarnarson,
Steinarr Bragason, Kristín Thoroddssen
og barnabörn.