Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.04.2013, Blaðsíða 14

14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21.4. 2013
Viðtal
vel athuguðu máli ákváðum við samt að slá
til. Ástæðan er sú að þetta band er ólíkt öðr-
um böndum sem við höfum túrað með og þar
af leiðandi möguleiki fyrir okkur að ná til
nýrra áheyrenda. Það skiptir máli. Það er
heldur engin skylda að fíla böndin sem maður
túrar með.“
Beðinn að skilgreina Long Distence Calling
betur segir Addi að sveitin sé á svipaðri
bylgju og Tool og Faith No More.
Ferðalagið hófst í Münster í Þýskalandi.
Böndin þrjú komu sér öll fyrir í sömu rút-
unni, sem reyndar byrjaði á því að bila. Fall
er fararheill. Það gaf mönnum tækifæri til að
kynnast en Sólstafir þekktu aðeins einn mann
í hópnum, gítarleikara Audrey Horne, en
hann er líka meðlimur í dauðarokkssveitinni
Enslaved sem Sólstafir kynntust á skemmti-
ferðaskipi á Bahamaeyjum fyrir áramót. Þau
falla víða, giggin.
Tveir gítarar brotnir
Í hljóðprufunni í Münster brá Sólstöfum held-
ur betur í brún, Gibson-gítarar Adda og Sæ-
þórs Maríusar Sæþórssonar voru báðir háls-
brotnir. Ókyrrð í lofti? Til bráðabirgða fengu
þeir lánaða gítara hjá hinum sveitunum með-
an einn úr hópnum dró límbrúsa úr pússi
sínu. Þeir Gibsonar náðu fljótt heilsu.
Vargastemning var á fyrsta gigginu enda
er Münster heimaborg Long Distence Call-
ing. Þúsund manns í salnum, uppselt. Sól-
stafir léku í 45 mínútur og fengu góðar við-
tökur. „Það var fínt að vera hent beint út í
djúpu laugina,“ segir Addi. „Við höfum spilað
mikið í Þýskalandi og fundum að fólk þekkti
til okkar. Það er alltaf gaman að sjá menn í
gömlum Sólstafabolum, sem við vorum
kannski að selja fyrir tveimur til þremur ár-
um, í salnum.“
Eftir nokkur gigg í Þýskalandi lá leiðin til
Búdapest og Prag. „Það er okkar vígvöllur,“
segir Addi og færist allur í aukana. „Sér-
staklega Prag. Aðalbandið átti ekki séns þar.
Mér leið eins og Bruce Dickinson að stjórna
þvögunni. Nú eða Helga Björns.“
Hann hlær.
Fingraför Íslendinga víða
Grenjandi stuð var líka í Arena í Vínarborg,
þar sem gamalt veggspjald frá öðru íslensku
málmbandi, Brain Police, var að finna. „Þetta
er ekkert einsdæmi,“ segir Addi. „Fingraför
Íslendinga eru víða. Einu sinni rákumst við á
hljómborðsstatíf sem Mugsion hafði gleymt í
Sviss. Lengst í rassgati. Við hittum líka
reglulega íslensk bönd á ferðum okkar um
Evrópu, svo sem Sigur Rós og Bloodgroup.
Þau síðarnefndu voru einu sinni ljósamenn á
giggi hjá okkur í Berlín.“
Í Mílanó versnaði í því. „Ítalía er alltaf fúl,
nema maður sé Metallica eða Sigur Rós. Þá
spilar maður í hringleikahúsi. Við vorum í
einhverjum litlum klúbbi í skítugu úthverfi,
þar sem varla var hræða á ferli. Í ofanálag
var pastað sörverað kalt. Glatað.“
Óvænt uppákoma varð fyrir tónleikana í
Mílanó þegar aðdáandi stökk inn um
gluggann á búningsklefanum. „Við heyrðum
hann koma, kallandi nöfnin okkar. Hann var
með þau á hreinu og langaði greinilega að
spjalla við okkur. Við vorum að fara á svið og
lofuðum að tala við hann eftir giggið sem við
og gerðum. Maðurinn var í miklu uppnámi
enda nýhættur með kærustunni sinni. Hann
átti ljúfsárar minningar tengdar laginu okkar
Necrologue af Köld og þegar við urðum að
skilja við hann til að fara í rútuna var hann
hágrátandi. Það var erfitt að vita af honum í
þessu ástandi en vonandi hefur allt farið vel.“
Í rútunni fór Addi að ræða um þetta við
blaðamann frá ítölsku netblaði en gerði sér
ekki grein fyrir því að hann væri í viðtali fyrr
en hann sá upptökutækið. „Mér brá við það
enda leit ég á þetta sem óformlegt spjall. Ég
vona að blaðamaðurinn hafi gert þessu ásætt-
anleg skil.“
Frakkar streyma inn á Facebook
Menn tóku gleði sína á ný í Sviss, í Aarau og
Genf. „Klúbbarnir eru alltaf flottir í Sviss.
Líka í Austurríki. Flott svið, endalausir ostar
og heitar sturtur – sem er ekki sjálfgefið. Á
Ítalíu er klósettið jafnvel bara hola í horninu.“
Þá var komið að Frakklandi, þar sem vegur
Sólstafa fer vaxandi. „Það eru góðir metal-
hausar í Frakklandi, auk þess sem plötuútgáf-
an okkar er frönsk, Season of Mist. Við höf-
um spilað á Hell Fest sem er þeirra Wacken,
í stóru tíu þúsund manna tjaldi, og það var
ótrúlegt hversu mörg frönsk nöfn bættust við
Facebook-síðuna okkar eftir það. Það var
gaman að koma aftur til Frakklands,“ segir
Addi.
Klúbburinn sem leikið var á í París var við
einstefnugötu og engin bílastæði við inngang-
inn. Meðan rútan nam staðar í tíu til fimmtán
mínútur til að losa allan búnaðinn myndaðist
því vegleg röð bíla fyrir aftan. „Menn höfðu
engan húmor fyrir þessu og lágu á flautunni,“
rifjar Addi upp hlæjandi. „Þetta var hálfu
verra um kvöldið eftir giggið, þá hótuðu leigu-
bílstjórarnir að drepa túrmanagerinn.“
Þaðan var rútunni stefnt til Brussel, þar
sem Sólstafir hlutu sína eldskírn. „Það var
fínt gigg.“
The Boys are Back in Town!
Svo var það Bretland: Nottingham, Man-
chester, Glasgow og London. Þar voru Sól-
stafir sannarlega á heimavelli en Addi, Guð-
mundur Óli Pálmason trommuleikari og
Svavar Austmann bassaleikari hafa allir búið í
síðastnefndu borginni og Addi í Glasgow að
auki. „Það var æðislegt að hitta gamla vini og
í London gat ég með sanni sagt: The Boys
are Back in Town!“
Hann hlær.
Síðasta giggið var í Rotterdam í Hollandi
og þar sameinuðu sveitirnar þrjár, Sólstafir,
Long Distance Calling og Sahg krafta sína í
lokalaginu, The Number of the Beast eftir
Iron Maiden. „Það var geggjað. Við notuðum
intróið og allt. Þakið ætlaði að rifna af kof-
anum.“
Addi vendir kvæði sínu allt í einu í kross.
„Reykirðu sígarettur?“
Nei.
Hann lítur í kringum sig. „Heyrðu, það er
allt í lagi. Ég keypti þetta úti um daginn.“
Hann teygir sig í svartan staut og stingur
upp í sig. Blæs frá sér gervireyk. Þar er
sumsé kominn sígarettuhermir.
Þá er hægt að halda áfram.
23 tónleikar á 24 dögum
Giggin voru samtals 23 á 24 dögum. Sofið í
rútunni allan tímann. Stundum þurfti að
leggja í’ann tveimur tímum eftir að síðasta
band hafði lokið sér af, stundum ekki fyrr en
klukkan sex um morguninn.
Addi segir móralinn hafa verið merkilega
góðan. „Við fjórir gjörþekkjumst auðvitað og
höfum túrað oft saman en það er ekkert sjálf-
gefið að manni lyndi við hinar sveitirnar. Það
gekk bara vel að þessu sinni, þetta var fínasta
fólk. Mórallinn verður að vera góður í svona
ferðum, annars langar mann að fara heim eft-
ir þrjá daga.“
Spurður um lífernið á túr sem þessum
glottir Addi út í annað. „Það vita allir hvernig
það er!“
Beðinn að útskýra það nánar segir hann
mikilvægt að halda sig sem mest frá ruslfæði
og drekka mikið vatn og vítamín – með viskí-
inu. „Ég keypti mér líka nýjan míkrafón fyrir
þennan túr, það er auðvelt að pikka upp alls-
konar ógeð af þeim.“
Menn eru vel birgir af verkjalyfjum. „Það
er nauðsynlegt. Ég fékk einu sinni nýrna-
steinakast í svona ferð. Það var ekki þægi-
legt.“
Í rútunni er kojan heilagt svæði, þar fá
menn að vera í friði. „Ef aðrir eru með
drykkjulæti eða að horfa á vídeó fram eftir
allri nóttu verður maður bara að setja í sig
eyrnatappa. Við erum komnir með góða
reynslu og kunnum að passa upp á okkur.
Vitum hvenær tappinn þarf að fara í flöskuna.
Það er ekkert elsku mamma á svona túrum,
maður hringir sig ekkert inn veikan.“
Hann brosir út í annað.
Aldrei fullir á svið
Það er föst vinnuregla hjá Sólstöfum að fara
aldrei undir áhrifum á svið. „Það var fyndið
að spila fullur í æfingahúsnæðinu þegar mað-
ur var sextán ára. Núna er bara vandræða-
legt þegar 35 ára gamlir menn fara drukknir
á svið. Það er ekki þar með sagt að við kom-
um alltaf edrú af sviðinu.“
Hann glottir.
Eftir að hafa verið í „typpa- og prumpu-
fýlu“, eins og Addi orðar það, í góðar þrjár
vikur var himneskt að koma inn á fínt hótel í
Dortmund í tvo daga. Sérherbergi, sturta og
öll lífsins gæði. Þar söfnuðu Sólstafir kröftum
fyrir níutíu mínútna tónleika í Strassborg í
Frakklandi og Siegen í Þýskalandi.
„Eftir alla keyrsluna hafði ég svolitlar
áhyggjur af röddinni en hún var bara í fínu
lagi. Líkaminn lagar sig að þessu álagi. Við
eigum líka mörg lög með löngum instrúmen-
tal-köflum og svo auðvitað Gerði G. Bjarklind.
Hún er alltaf á túr með okkur,“ segir Addi.
Fyrir þá sem ekki skilja þetta skal tekið
fram að rödd Gerðar er í aðalhlutverki í lag-
inu Stinningskaldi á Svörtum söndum – af
bandi.
Þessir tónleikar heppnuðust vel. „Við
bjuggum í fínni listamannaíbúð í Siegen, eins
konar kommúnu, og gaurinn sem átti klúbb-
inn, sem við spiluðum í, var harður aðdáandi
Botnleðju. Svona er þetta.“
Ferðalaginu lauk svo í Schijndel í Hollandi,
þar sem Sólstafir voru meðal atriða á Paas-
pop-hátíðinni sem stóð yfir eina helgi. Þar
Sæþór Maríus Sæþórsson gítarleikari.
Svavar Austmann bassaleikari.
Íslandstúr
í uppsiglingu
Eftir stutta hvíld halda Sólstafir aftur
af stað í næstu viku. Að þessu sinni
innanlands. Túrinn hefur yfirskriftina
Náttfarar og annað málmband,
Dimma, verður með í för. Giggin eru
sem hér segir:
25. apríl: Hvanneyri – Kollubar.
26. apríl: Grundarfjörður – Kaffi 59.
27. apríl: Ísafjörður – Edinborg-
arhúsið.
2. maí: Reykjavík – Austurbær
(midi.is).
3. maí - Selfoss – Hvíta Húsið.
10. maí: Vestmannaeyjar, Höllin. Þar
verður Brain Police með í stað
Dimmu.
Svo verða Sólstafir að sjálfsögðu á
Eistnaflugi í Neskaupstað í sumar –
eins og öll árin sem hátíðin hefur ver-
ið haldin.