Morgunblaðið - 20.06.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2013
✝ Sigfús JóhannJohnsen fædd-
ist í Ögri í Ög-
urhreppi í N-
Ísafjarðarsýslu 27.
apríl 1940. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Slot-
tet í Kaupmanna-
höfn 5. júní 2013.
Foreldrar Sig-
fúsar voru Baldur
Johnsen, læknir við
Ísafjarðardjúp, í Vest-
mannaeyjum og Reykjavík, síð-
ar forstöðumaður Heilbrigð-
iseftirlits ríkisins og Jóhanna
Jóhannsdóttir Johnsen, söng-
kennari og konsertsöngkona í
Reykjavík. Foreldrar Baldurs
voru Sigfús M. Johnsen, lög-
fræðingur og bæjarfógeti í Vest-
mannaeyjum og Sigurveig Guð-
rún Sveinsdóttir,
matreiðslukennari og húsfreyja
í Reykjavík. Foreldrar Jóhönnu
voru Jóhann Jóhannesson, bóndi
á Möðruvöllum í Saurbæj-
arhreppi í Eyjafirði og Guðrún
Skúladóttir húsfreyja.
Sigfús kvæntist Pálínu Matt-
hildi Kristinsdóttur, f. 14. jan-
úar 1943, þann 27. desember
1964. Börn þeirra eru: 1) Krist-
inn, phd í eðlisfræði, f. 20. jan-
úar 1966, maki hans er Herdís
Dögg Sigurðardóttir. Börn
starfaði við Niels Bohr-
stofnunina til starfsloka. Sigfús
varði mestöllum sínum starfs-
aldri við rannsóknir á djúp-
kjörnum úr Grænlandsjökli.
Hann tók þátt í 36 borleið-
öngrum á Grænlandsjökli og
stjórnaði mörgum þeirra. Hann
hlaut fjölda alþjóðlegra við-
urkenninga sem brautryðjandi
við hönnun og smíði ísbora sem
og við öflun og túlkun marg-
víslegra vísindagagna á sviði
eðlisfræði jökla og þróunar
loftslagsbreytinga síðustu 150
þúsund árin. Sigfús hlaut m.a.
Seligman-kristalinn, æðstu við-
urkenningu Alþjóðasambands
jöklafræðinga árið 1997. Dana-
drottning veitti Sigfúsi Danne-
brogs-riddaraorðu árið 2000 og
Sigfús var handhafi Hans
Oeschger-orðu Evrópusam-
bands jarðeðlisfræðinga fyrir
framúrskarandi störf á sviði
jöklarannsókna. Árið 2010 var
Sigfús gerður að heiðursdoktor
við Jarðvísindadeild Háskóla Ís-
lands og heiðursfélaga í Jökla-
rannsóknarfélagi Íslands. Sig-
fús er höfundur yfir 200
vísindagreina, þar af 35 greina í
Nature og Science. Hann er í úr-
valsflokki vísindamanna og
samkvæmt ISI-gögnum Thom-
son Scientific Inc var oftar vitn-
að til verka hans, á árunum
1990-2004, en nokkurs annars
jarðvísindamanns starfandi í
Danmörku.
Minningarathöfn um Sigfús
Jóhann Johnsen fer fram í Foss-
vogskirkju í dag, 20. júní 2013,
kl. 13.
Kristins frá fyrra
hjónabandi eru
Katrín, f. 1997 og
Freyja, f. 1999.
Börn Herdísar og
stjúpbörn Kristins
eru Jón Sigurður, f.
1988 og Zoe, f.
1996. 2) Jóhann
Johnsen læknir, f.
7. maí 1969, maki
hans er Inga Maren
Johnsen. Börn
þeirra eru Ebba, f. 2006 og
Björn, f. 2008. Börn Jóhanns frá
fyrra hjónabandi eru Viktoría
Helga, f. 1993 og Benjamín Jó-
hann, f. 1996. 3) Valgerður Guð-
rún Johnsen, sagnfræðingur og
kennari, f. 19. apríl 1972, maki
hennar er Kristján Þór Árna-
son. Börn þeirra eru Sólveig
Matthildur, f. 1994, Tómas
Helgi, f. 1998 og Jóhann Gunn-
ar, f. 2008.
Að loknu stúdentsprófi frá
MA 1959 lauk Sigfús meist-
araprófi í tilraunaeðlisfræði við
Kaupmannahafnarháskóla.
Hann starfaði við háskólann þar
til hann flutti til Íslands 1980 og
var ráðinn dósent í jarðeðl-
isfræði við Háskóla Íslands þar
sem hann hlaut framgang í starf
prófessors 1987. Árið 1989 hóf
hann aftur störf við Háskólann í
Kaupmannahöfn þar sem hann
Pabbi fékk nýja skó þegar
hann var barn á Ísafirði. Þetta
voru fallegustu skór sem hann
hafði nokkurn tímann séð, samt
voru þetta bara ósköp venjulegar
gúmmítúttur úr hrágúmmíi, lík-
lega endurunnir hjólbarðar. En
sem polli á vappi í kringum Silf-
urgötuna á Ísafirði og í nærsveit-
inni, þar sem hann lenti í ýmsum
ævintýrum, voru þetta nánast yf-
irnáttúrulegir skór. Pabbi gat
hlaupið hraðar en áður og hann
gat líka stokkið talsvert hærra,
ekki nóg með það, steinarnir sem
skutust undan nýju skónum fóru
hraðar og talsvert lengra en áð-
ur. Pabbi varð þó fyrir því á
þessum fyrsta degi sínum í sam-
vistum við fínu gúmmítútturnar
að sparka annarri túttunni lengst
út í á og þrátt fyrir misheppn-
aðar tilraunir til þess að ná aftur
í skóinn á leið sinni út í sjó sá
hann skóinn aldrei aftur, en hann
gleymdi þeim aldrei.
Ég bað pabba ítrekað um að
segja mér þessa sögu þegar ég
var lítil; „pabbi, segðu mér sögu
frá því að þú varst lítill,“ bað ég
og þessi saga var yfirleitt svar
pabba við suðið í mér.
Ég hef mikið hugsað um þetta
minningarbrot pabba á undan-
förnum dögum enda sé ég að í
dag á ég ýmislegt sameiginlegt
með litla glókollinum á Ísafirði
sem missti skóinn út í sjó. Ég er
búin að missa pabba minn, ein-
stakan mann og einn mikilvæg-
asta einstakling í lífi mínu, en ég
veit að minningin um hann mun
lifa með mér það sem eftir lifir.
Ég er ekki að reyna að líkja
pabba við skó, hvað þá gúmmí-
túttu, pabbi var engin gúmmí-
tútta á meðal manna. En líkt og
skórinn, sem gaf pabba yfirskil-
vitlega hæfileika, hafði pabbi ein-
stök og eftirminnileg áhirf á alla
sem umgengust hann. Við gátum
ekki stokkið hærra eða lengra,
en við fengum betri innsýn í það
hvað það þýðir að vera góð
manneskja og okkur leið einfald-
lega betur þegar pabbi var ná-
lægt. Pabbi hefur verið fyrir-
mynd mín í lífi mínu fram til
þessa og verður enn. Hann var
einstakur pabbi, eiginmaður og
vinur og það skyldi ekki koma
neinum á óvart vegna þess að
hann hafði einstaka nærveru og
var vinur allra sem hann komst í
kynni við. Hann var algjörlega
fordómalaus, hlýr og góður og
það var alltaf stutt í brosið. Í
stuttu máli þá var pabbi öðling-
ur.
Skórinn hans pabba, sem
sigldi út í sjó, hefur lifað í minn-
ingu okkar pabba í fjölmörg ár
og ég veit að ég mun alla tíð lifa
með minningar um pabba í hjart-
anu, hann verður alltaf nálægur
jafnvel þó hann sé einnig upptek-
inn við önnur verkefni þessa
stundina.
Valgerður Guðrún Johnsen.
Pabbi er dáinn. Hann lést í
Kaupmannahöfn eftir langvar-
andi veikindi sem að lokum
drógu hann yfir móðuna miklu.
Hann var vinmargur og átti sam-
starfsfélaga út um allan heim.
Útförin fór fram frá bæ hinna
öldruðu í Kaupmannahöfn í fal-
legri kirkju. Fjölmargir höfðu
látið senda blómvendi og kransa.
Svo mikið var af blómum að þeim
hafði verið raðað allt í kringum
kistuna og eftir miðjum endi-
löngum ganginum, þannig að
þegar við bárum kistuna út eftir
athöfnina bárum við hana yfir
blómaslóð sem vísaði okkur veg-
inn út að líkbílnum. Kirkjan
stendur við endann á langri götu
umlukinni trjágöngum sem enda
við stórt port. Það átti að brenna
pabba og engin líkfylgd átti sér
stað. Þegar við vorum búin að
koma kistunni fyrir í bílnum ók
hann löturhægt af stað út göt-
una. Við stóðum öll í þögn og bið-
um þess að bíllin æki út um hlið-
ið. Þegar að hliðinu kom ók hann
til vinstri. Himnaríki er sem sagt
að finna til vinstri.
Það er með miklum söknuði að
ég hugsa til baka um líf pabba,
og ég vildi óska þess að við hefð-
um átt fleiri stundir saman. Þó
get ég ekki annað en fagnað því
lífi sem hann átti. Hann snerti
fjölmargt fólk í gegnum sína ævi
og mínir vinir voru vinir hans og
vinir hans eru vinir mínir. Hann
hikaði ekki við að bjóða kollegum
sínum í mat til okkar Herdísar
og vinir mínir nutu ósjaldan
veislu hjá mömmu og pabba.
Pabbi lifði ekki margföldu lífi.
Líf hans snerist um vísindi, fjöl-
skyldu, vini og ýmis áhugamál.
Hann aðgreindi engan þessara
þátta. Hann var alltaf í vinnunni,
var ávallt að sinna vinum sínum,
fjölskyldu og áhugamálum, allt í
senn. Hann lifði fullu heildstæðu
lífi. Pabbi bar virðingu fyrir öllu
fólki, óháð því hvaðan það kom,
aldri og fyrri störfum. Þegar
hann talaði við börn talaði hann
við þau, ekki til þeirra. Hann átti
aldrei í deilum, heldur vildi hann
ræða málin með þeim hætti að að
lokum var líklegra en ekki að við-
mælandi sæi sjálfur hvar hníf-
urinn stóð í kúnni. Hann sagði
ekki fólki hvað það ætti að gera,
hugsa, eða trúa, en hjálpaði því
sjálfu að finna sína leið. Uppá-
haldsmáltæki pabba var að „að-
gát skal höfð í nærveru sálar“.
Hann lifði samkvæmt því. Pabbi
var um margt trúarlega þenkj-
andi, og hafði óbifandi trú á að
vera okkar á jörðinni væri ein-
ungis stutt viðvera á löngu ferða-
lagi. Ennfremur var hann sann-
færður um að eftir veru hans hér
væri hann kominn með ný verk-
efni til þess að takast á við.
Pabbi er dáinn og ég minnist
hans með söknuði í hjarta, ég get
þó ekki annað en glaðst yfir lífi
hans og vona að trú hans standi.
Kristinn Johnsen.
Yndislegi Sigfús tengdafaðir
minn er fallinn frá. Hljóður, góð-
ur og afar bljúgur maður. Síð-
asta heimsóknin hans til Íslands
var óvænt er hann bankaði á
dyrnar á febrúarmorgni 2012,
með fangið fullt af gjöfum eins og
hans var venja.
Einn morgun knýr það dyra
og þegar við opnum
starir það á okkur bláum augum
og spyr hikandi:
Kem ég of snemma
ég hlakkaði svo til
Og enginn úthýsir vori
með himinblá augu í febrúar.
(Þórður Helgason)
Það er ekki hægt að lýsa
hreinu hjartalagi í orðum svo vel
fari, og því kveð ég nú.
Herdís Sigurðardóttir.
Þegar ég hóf nám í eðlisfræði
við Kaupmannahafnarháskóla
haustið 1973 að lokinni vinnu við
uppgræðslu gosöskunnar á
Heimaey, var ljóst að ég var að
fara í fótspor frænda míns
ágæts, Sigfúsar Jóhanns, sem þá
þegar hafði gert garðinn frægan;
var kennari við skólann og mik-
ilvirkur vísindamaður á sviði
jarðeðlisfræði. Hann vann að
rannsóknum á samsætum í ís-
kjörnum Grænlandsjökuls ásamt
Willy Dansgaard og teymi hans.
Sigfús var lykilmaður í þeim
hópi; maðurinn sem hannaði og
smíðaði borinn sem veitti innsýn
í veðurfar fortíðar. Það var fyrir
daga almennrar umræðu um
hnattræna hlýnun.
Við Bergþóra komum oft á Ib-
sensveginn þar sem þau Pálina
og börnin höfðu aðsetur á ein-
staklega ljúfu og hlýlegu heimili.
Eiginlega var það lítil náttúru-
fræðimiðstöð; krakkarnir söfn-
uðu dýrum, jurtum og steinum –
heimilið var fullt af sýnum og
dýrgripum náttúrunnar.
Ég átti margar stundir með
frænda þar sem við ræddum
fræðin. Hann hafði mikinn áhuga
á sögu rannsókna á Grænlandi
og sögu landsins almennt, hafði
komið tugum sinnum til Græn-
lands, sem var honum annað
heimili. Góð vinátta tókst með
okkur.
Þegar ég kom heim til Íslands
að loknu námi var Sigfús að setja
upp massagreininn sem Alþjóða
kjarnorkustofnunin hafði gefið
Háskóla Íslands og þar naut
hann síðar samvinnu við Árnýju
Sveinbjörnsdóttur og fleiri sem
héldu áfram samstarfi við Sigfús
og héldu merki hans og fræð-
anna á lofti.
Dag einn fyrir nokkrum árum
hitti ég Sigfús sem sagði mér að
Margrét Þórhildur Danadrotting
hefði veitt sér riddarakross
Dannebrog fyrir rannsóknir sín-
ar. Sigfús sagði mér að hann
hefði verið nýkominn úr Græn-
landsleiðangri og svo dasaður að
hann myndi varla eftir atburð-
inum! Þarna var Sigfúsi vel lýst;
hann var ekki upptekinn af eigin
ágætum. Þá var ég líka um það
bil að átta mig á að þessi kæri
frændi minn var í vísindaheim-
inum einn þeirra íslensku vís-
indamanna sem mest var vitnað í
samkvæmt alþjóðlegum vísitöl-
um.
Ég lít til baka um liðinn veg.
Eðlisfræðin á vel við okkur. Sig-
fús faðir minn hafði eitthvað
komið að eðlisfræðikennslu
nafna síns forðum daga sem
kennari í Gagnfræðaskóla – ég
valdi sjálfur þessa fræðigrein,
fegursta allra! Sigfús Jóhann
verður okkur vinum hans og ætt-
ingjum ávallt minnisstæður fyrir
ljúfmennsku samhliða einstökum
brilljans.
Það var gleðilegt að geta fagn-
að sjötugsafmæli Sigfúsar fyrir
nokkrum árum með fjölskyld-
unni. Nú er ljóst að öðlingurinn
er allur.
Við Bergþóra sendum Pöllu,
Kristni, Jóhanni, Valgerði og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur við fráfall
Sigfúsar frænda.
Blessuð sé minning hans.
Þorsteinn Ingi Sigfússon.
Mér fannst hann skrýtinn. Í
fyrsta skipti sem ég var boðin til
þeirra hjóna Sigfúsar og Pöllu
var ég látin horfa á skyggnusýn-
ingu (heila eilífð að því er mér
fannst) af borun í klaka á Græn-
landsjökli! Annað sem kom mér
kúnstugt fyrir sjónir var að hann
hafði alltaf rúðustrikaða stílabók
við höndina og gat tekið upp á
því grípa til hennar og fara að
reikna í miðju samkvæmi og
gleyma algerlega stund og stað.
En hann gat líka verið manna
hressastur og dansað fram undir
morgun þegar tækifæri gafst.
En svona var Sigfús, fullur af
þverstæðum: Sjálfhverfur, viss
um að allir deildu ástríðu hans
fyrir loftslagsrannsóknum en um
leið sá umhyggjusamasti og
hjálpsamasti sem til var. Hann
var mikill Íslendingur og stoltur
af þjóðerni sínu og öllu því sem
íslenskt var en kaus að dvelja
meiri hluta ævi sinnar erlendis.
Þegar Sigfús var staddur á Ís-
landi hringdi hann oftar en ekki
og sagði: „Ég kem á eftir og við
fáum okkur fisk. Áttu nokkuð
seytt rúgbrauð?“ Svo mætti
hann, hafði komið við í fiskbúð-
inni, og oftar en ekki með danska
Sigfús Jóhann
Johnsen
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ERNA BRYNHILDUR JENSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
sunnudaginn 16. júní.
Útför hennar fer fram frá Skálholtskirkju
laugardaginn 22. júní kl. 13.00.
Guðjón Gunnarsson,
Guðjón Rúnar Guðjónsson, Guðrún Samsonardóttir,
Gunnar Guðjónsson, Guðný Rósa Magnúsdóttir,
Sólrún Guðjónsdóttir, Þór Benediktsson,
Erlingur Þór Guðjónsson, Kristín Eiríksdóttir,
Snorri Geir Guðjónsson, Eva Maria Hillströms,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNHILDUR ÓLAFSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans laugardaginn
15. júní.
Hún verður jarðsungin frá Neskirkju fimmtu-
daginn 27. júní kl. 13.00.
Þórður Bjarnason, Edda Karen Haraldsdóttir,
Hjördís Sif Bjarnadóttir, Hilmar Þórarinn Hilmarsson,
Birta Dís, Atli Þór, Darri, Haraldur Hrafn og Hjörtur Þór.
✝
Yndislegi sonur okkar, bróðir og barnabarn,
ÍSAK INGI GUÐBJARTSSON,
sem lést þriðjudaginn 11. júní verður
jarðsunginn frá Hólskirkju í Bolungarvík
laugardaginn 22. júní kl. 14.00.
Ólöf María Jónsdóttir, Stefán Ó. Stefánsson,
Guðbjartur Atli Bjarnason, Ania Zimolag,
Baldur Þór, Mikael Máni Meyvant, Jakub,
Sólveig Br. Skúladóttir, Jón Ísak Harðarson
Guðrún Guðbjartsdóttir, Bjarni Albertsson.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og amma,
AÐALHEIÐUR SIGFÚSDÓTTIR
frá Garðbæ,
Eyrarbakka,
er látin.
Útför verður frá Eyrarbakkakirkju klukkan
14.00 föstudaginn 21. júní.
Vigfús Markússon, Elínbjörg Ingólfsdóttir,
Ása Magnea Vigfúsdóttir, Ellert Hlöðversson.
✝
Faðir okkar, sonur, bróðir og afi,
RÓBERT JÓNSSON,
lést á D-deild Heilsugæslustofnunar
Suðurnesja í Keflavík mánudaginn 10. júní.
Jarðarför hans fór fram 19. júní í Fossvogs-
kapellu.
Jón Ágúst Ólafsson,
Björn Róbertsson,
Snædís Róbertsdóttir,
Karítas Róbertsdóttir,
Arnar Jónsson,
Ellen Jónsdóttir
og barnabörn.
✝
Útför og minningarathöfn um okkar ástkæru
SIGRÍÐI HJARTARDÓTTUR
COLLINGTON,
Sirrý,
sem lést í Bandaríkjunum fimmtudaginn
7. febrúar, verður haldin í Dómkirkjunni
miðvikudaginn 26. júní kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Wayne Collington,
Gabriela Bóel, Oliver Thor, Freyja Ena,
Ingibjörg F. Ottesen, Garðar Valur Jónsson
Bóel Ísleifsdóttir, Ena James,
Bóel Hjartardóttir, Hjálmar Þorsteinsson,
Hjörtur Kristjánsson, Anna Margrét Einarsdóttir.