Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.07.2013, Blaðsíða 49

14.7. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 49
var mjög kvalinn, í gríðarmiklum umbúðum og lyfti vart
haus frá kodda. Var algjörlega ósjálfbjarga en óskaði samt
stanslaust eftir því að fá að fara heim því ég gæti ekki
verið þarna lengur. Man sérstaklega eftir einni nóttinni
þar sem ég reifst við blessaða hjúkrununarkonuna um að
ég gæti ekki verið með súrefnisgrímu, mér liði illa og yrði
að fara heim. Ég var út úr heiminum af sterkum verkja-
lyfjum en þarf samt að gera mér ferð á Borgarspítalann,
finna þá ágætu konu og biðjast afsökunar á hegðun
minni.“
Umrædd nótt var sú erfiðasta, segir hann, og eftir hana
lá leiðin upp á við. Augun á veggnum kölluðu á hann.
„Allir, sem halda á litlu barni í fanginu, vita að það þarf
ekkert meira í lífinu! Ég fer á fætur og ég mun standa
uppréttur og halda á henni einhvern tíma.“
Hann er farinn að standa á fætur í stutta stund, en
heldur enn ekki á Iðunni Vilborgu nema sitjandi.
Hallgrímur lá í fimm vikur á FSA eftir að hann kom
norður, fékk síðan að fara heim en er nú í strangri, dag-
legri endurhæfingu á Kristnesi „hjá Ingvari vini mínum
[Þóroddssyni] yfirlækni og hans fólki og finn ótrúlegan
mun á mér á hverjum einasta degi. Svo er ég líka undir
ströngu eftirliti sjúkraþjálfarans hér heima!“
Hallgrímur bendir á að enginn dvelji á gjörgæslu nema
virkileg ástæða sé til og þar hafi hann sannarlega átt
heima. „Mér leið illa þar en strax miklu betur eftir að ég
kom á almenna deild, ekki síst andlega. Ég geri mér grein
fyrir því að sárin gróa en það er ekki sjálfgefið að halda
sönsum í svona ástandi. Maður verður ósjálfrátt þunglynd-
ur, fúll út í sjálfan sig, reiður, sorgmæddur, fer jafnvel að
hata einhvern. Það er allur skalinn. Allir sem verða fyrir
slíku áfalli hljóta að ganga í gegnum þetta. Lífið verður
erfiðara en spurningin er um persónulegt viðmót hvers og
eins, hvernig tekist er á við hlutina.“
Hann er staðráðinn í því að ná settu marki. „Ég vinn
líklega eldri töltkeppnina, en ég skal ganga á ný. Ég veit
að það er undir mér komið en það skal takast.“
Stórkostlegt fólk
Hallgrímur dáist að bæði björgunarsveitarfólkinu og starfs-
mönnum sjúkrahúsanna eftir að hafa kynnst vinnubrögð-
unum af eigin raun. „Félagar björgunarsveitanna eru ein-
stakir. Þetta er fólk í áhugafélagi sem er í því alla daga
að bjarga öðrum, vinnur oft við mjög erfiðar aðstæður en
fagmennskan er á svo háu stigi að það er eiginlega ótrú-
legt, miðað við að þetta er þverskurður af venjulega fólk-
inu í landinu sem hér um ræðir. Menn kasta öllu frá sér
ef kallið kemur; Magnús Arnarsson formaður Súlna – sem
vill þannig til að starfar í Hofi eins og ég – var á skíðum
í Hlíðarfjalli með fjölskyldunni þegar hann fékk hringingu
og rauk af stað.“
Hallgrímur nefnir líka hve stórkostlega heilbrigðiskerfið
hafi reynst honum.
„Ég slasast á Vaðlaheiði, er kominn í aðgerð í Reykja-
vík eftir nokkra klukkutíma, aftur til Akureyrar eftir viku
og heim til mín hjólastól einum og hálfum mánuði seinna.
Þetta er ekki sjálfgefið hvar sem er og ég held við Íslend-
ingar mættum staldra við annað slagið og knúsa það sem
fólk sem barist hefur við að halda gæðum á sjúkrastofn-
unum í gegnum það bál sem hér hefur logað síðustu ár,
vegna erfiðs efnahagsástands. Maður verður stundum var
við kergju og fýlu út í heilbrigðiskerfið en aldrei skynjaði
ég – ekki eina sekúndu – að starfsfólkið reyndi að spila
eitthvað inn á það að fjármálaráðherra hefði ekki bætt við
svo og svo mörgum krónum á fjárlög. Þetta fólk og fé-
lagar í björgunarsveitunum eru hetjur dagsins. Fjöldi fólks
liggur á sjúkrahúsum hér á landi og fólk týnist nánast
daglega; ég gat ekki annað en hugsað um það á sjúkra-
húsinu hvað Íslendingar eru í raun heppnir. Það var að
því leyti mannbætandi lífsreynsla að liggja á sjúkrahúsi og
átta sig á því hve sjálfhverfur maður hefur verið í gegnum
árin, upptekinn af sjálfum mér, fyrirtækinu og fjölskyld-
unni. Heimurinn var ekki mikið stærri en það fyrir slysið.“
Eftir reynsluna hefur Hallgrímur sterka skoðun á skipu-
lagsmálum í miðborg Reykjavíkur, ef svo má að orði kom-
ast. Eins og fleiri sem hafa þurft að flytja í skyndi utan
af landi og á sjúkrahús.
„Ég get vonandi látið til mín taka í flugvallarmálinu.
Það brennur á mér nú eftir að ég kynntist því sjálfur hve
fjarlægð sjúkrahúss frá flugvelli er mikið atriði; hver sek-
únda getur skipt máli og ég hefði ekki viljað lenda á
Hólmsheiði eða í Keflavík og eiga leiðina þaðan eftir á
sjúkrahús.“
Fas læknanna á bráðamótttökunni var þannig, segir
Hallgrímur, að hann áttaði sig á því að tíminn var naum-
ur; þetta var eins og í læknaþáttunum í sjónvarpinu; þeir
biðu með hanskana upp í loft og ég var deyfður á leið á
skurðarborðið, segir hann.
„Þetta er svo mikilvægt að landsbyggðarfólk þarf að
spyrna verulega við fótum. Það væri glapræði að flytja
flugvöllinn upp á Hólmsheiði, nema að flytja sjúkrahúsið
þangað líka. Á strjálbýlu landi eins og okkar verður þetta
tvennt að fylgjast að.“
Það sem skiptir máli ...
Skammt var stórra högga á milli hjá fjölskyldunni, eins og
fram hefur komið. Rúmri viku fyrir slysið voru hjónin á
bleiku skýi, eins og Hallgrímur orðar það, eftir að þau
fengu Iðunni Vilborgu. „Þegar ég lá á sjúkrahúsi gafst
mikill tími til að hugsa um hvað skiptir raunverulega
máli,“ segir hann og bætir við að mörgum sé hollt að
hægja á – þar á meðal sér – þótt hann hefði kosið að það
bæri að með öðrum hætti. „Ég hef verið á öðru hundr-
aðinu í mörg ár, unnið óhemju mikið, verið allt of lítið
heima. Þetta var auðvitað full-harkaleg aðgerð, en ég
þurfti á vakningu að halda,“ segir Hallgrímur. „Maður ætti
að gera meira af því að hrista næsta mann og segja hon-
um að slaka á: selja jeppann og fellihýsið því það séu ekki
nauðsynjar. Að aðrir hlutir skipti miklu meira máli.“
Hann rifjar upp ársdvöl sem skiptinemi í Bandaríkj-
unum, 16 ára gamall. „Það var mikill mótunartími og ég
kom heim gjörbreyttur einstaklingur. Lærði ýmislegt sem
hafði vantað í uppeldið hér heima, þó að ég hafi átt ynd-
islega foreldra. Ég fór sem sagt heljarstökk inn í fullorð-
insárin og ég átta mig á því nú að það er þrennt sem
hefur breytt lífi mínu stórkostlega; að fullorðnast, að hitta
lífsförunaut minn og að eignast barn.“
Fullyrða má að slysið breyti lífi Hallgríms líka mikið, að
minnsta kosti tímabundið. „Ég lifði af, það skiptir mestu
máli. Ég var mjög kvalinn, þetta hefur verið erfitt en það
að komast heim af sjúkrahúsinu, gefa pela og skipta um
bleyju þurrkaði í mínum augum út öll heimsins vandamál
og þar með mín eigin, á augabragði.“
* Að komast heim af sjúkra-húsinu, gefa pela og skiptaum bleyju þurrkaði í mínum aug-
um út öll heimsins vandamál og
þar með mín eigin, á augabragði.
Hundurinn Tumi fylgdist vel með mæðgunum Þóru og
Iðunni Vilborgu allan þann tíma sem húsbóndinn lá á
sjúkrahúsi. Segja má að hann hafi verið vakinn og sof-
inn yfir litlu dömunni; vék aldrei langt frá Iðunni, hvort
sem hún var inni eða úti, sofandi eða vakandi. Tumi
hreiðraði svo um sig á gólfi hjónaherbergisins á hverju
einasta kvöldi.
Miklir fagnaðarfundir urðu þegar Hallgrímur kom
loks heim og þá fyrst sýndi hundurinn þreytumerki,
eftir sex vikna „vakt“. Tumi lagðist þá til hvílu og sagði
lítið annað að gera en sofa og nærast í heila viku!
Tumi gladdist þegar Hallgrímur stóð loks upp eftir slysið.
HUNDURINN STÓÐ VAKTINA
Tumi passaði
mæðgurnar
11.992 KR.
FULLT VERÐ 14.900 KR.
COLEMAN TRACK TJALD
– FULLT HÚS ÆVINTÝRA
REYKJAVÍK • Fiskislóð 1 • Sími 580 8500 • mánud.–föstud. 10–18 • laugard. 10–16
ellingsen.is
AKUREYRI • Tryggvabraut 1-3 • Sími 460 3630 • mánud.–föstud. 8–18 • laugard. 10–16
ÖLL GRILL
Á
20%
AFSLÆTTI
MERIDA FINSE REIÐHJÓL
Hybrid
89.990 KR.
FULLT VERÐ 109.990 KR.
DIDRIKSONS CASCADE
Dömu, 36–44. Herra, S–2XL.
13.990 KR.
FULLT VERÐ 17.990 KR.
COLUMBIA GÖNGUSKÓR
Dömu, 7,5–12. Herra, 8,5–15.
17.990 KR.
FULLT VERÐ 28.990 KR.
SCOTT VÖ
RUR
40%
AFSLÁTTU
R
COLEMAN VINDVEGGUR
7.920 KR.
FULLT VERÐ 9.900 KR.