Morgunblaðið - 11.04.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. APRÍL 2014
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist
á Hólmavík 17. jan-
úar 1916. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi
30. mars 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Hallgrímsson. f.
27.1. 1891. d. 15.6.
1967, og Steinunn
Jósefsdóttir. f.
21.8. 1886, d. 16.12. 1977. Þau
bjuggu nær allan sinn búskap á
Hnjúki í Vatnsdal, A-Hún. Guð-
rún var einkabarn þeirra hjóna.
Guðrún giftist 18. janúar
1948 Sigurði Sveini Magnússyni
frá Brekku í Þingi A-Hún., f.
4.8. 1915, d. 6.8. 2000. For-
eldrar hans voru hjónin Magnús
B. Jónsson og Sigrún Sigurð-
ardóttir ábúendur þar. Börn
Guðrúnar og Sigurðar eru: 1)
Jón Þórhallur, f. 23.3. 1947,
kona hans var Alda Björns-
dóttir, f. 15.1. 1946, d.
20.2.1994. Þau ólu upp fóst-
urdóttur, Rögnu Guðmunds-
dóttur, f. 31.8. 1970. Kona Jóns
er Þórhalla Sigurgeirsdóttir, f.
11.10. 1953. 2) Magnús Rúnar,
Alexander Maron, og Sigurður
Sveinn, f. 9.1. 1980, hans dóttir
er Írena Katrín. Þau slitu sam-
vistir. Núverandi sambýliskona
Steindórs er Aasne Jamgrav.
Þá ólu Sigurður og Guðrún upp
frá fimm ára aldri Laufeyju
Sigurðardóttur, f. 24.11. 1960.
Hennar maður er Reidar J.
Óskarsson. Hún á eina dóttur,
Sigríði Erlu Jónsdóttur, f. 1.7.
1981.
Guðrún flutti fimm ára með
móður sinni að Hnjúki og ólst
þar upp. Hún stundaði nám við
Kvennaskólann á Blönduósi vet-
urinn 1932-33. Flutti hún suður
til Reykjavíkur 1947 og bjó þar
í átta ár. 1955 hóf hún ásamt
manni sínum búskap á Hnjúki
og bjuggu þar til 1994 en 1. jan-
úar það ár fluttu þau til
Blönduóss. Þar keyptu þau sér
hús á Mýrarbraut 25. Guðrún
var félagslynd mjög og átti
kvenfélagshugsjónin hug henn-
ar allan. Hún var formaður
Kvenfélags Sveinsstaðahrepps
um árabil og í stjórn Heimilis-
iðnaðarsafnsins lengi vel og
naut hún þess að leggja safninu
liðveislu.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Blönduóskirkju í dag, 11. apríl
2014, og hefst athöfnin klukkan
14. Jarðsett verður í Þingeyra-
kirkjugarði.
f. 7.2. 1951. Hann
kvæntist Maríu
Kristínu Guðjóns-
dóttur, f. 5.12.
1958. Þeirra börn
eru Guðjón, f. 12.3.
1978, kona hans er
Jóhanna Margrét
Sveinsdóttir, þeirra
börn eru Magnús
Már, Sigurður
Sveinn og Kristín
María. Sigurður
Rúnar, f. 27.10. 1981, hans kona
er Maríanna Gestsdóttir, hans
dætur eru Bríet Sara og Harpa
Katrín. Jóhanna Guðrún, f.
22.3. 1987, sambýlismaður
hennar er Gunnlaugur Hlöð-
versson, hennar dóttir er María
Hrönn Snæfeld og Steinunn
Hulda, f. 12.12. 1988, sambýlis-
maður hennar er Jónas Rúnar
Guðmundsson, þeirra sonur er
Rúnar Snær. Þau slitu sam-
vistir. Núverandi kona Magn-
úsar er Anna Eiríksdóttir, f.1.6.
1951. 3) Stefán Steindór, f. 11.3.
1955, var í sambúð með Ernu
Þormóðsdóttur, f. 14.9. 1957.
Þeirra synir eru Valur, f. 25.12.
1976, hans sambýliskona er
Tina Rothstein, hans sonur er
Þegar ég var 5 ára gömul var
ég send í fóstur í sveitina til
þeirra hjóna Sigurðar og Guð-
rúnar. Ég var heil 16 ár hjá
þeim sem þeirra fósturdóttir.
Það var gaman að alast upp í
sveitinni með strákunum þeirra
og öllum dýrunum sem þar voru.
19 ára kynnist ég Jóni Guð-
björnssyni og árið 1981 eignuð-
umst við dóttur okkar Sigríði
Erlu og fluttumst á Hvamms-
tanga. Þrátt fyrir það lá leiðin
oft að Hnjúki. Voru það góðir
tímar og margar góðar minning-
ar þaðan bæði úr æsku og seinni
tíð. Eftir að Siggi og Nunna,
eins hún var oftast kölluð, fluttu
á Blönduós fór ég oft í heimsókn
þangað og alltaf var tekið jafn-
vel á móti manni. Mínar bestu
minningar eru að hafa setið með
þeim í kaffi og spjallað. Eftir að
Siggi fellur frá dvaldist ég oft
hjá henni og eyddi hún miklum
tíma í að sýna mér handavinn-
una sína, eins og að mála dúka,
sauma út, perluföndur og margt
margt fleira. Henni var margt til
lista lagt og eftir hana liggja
mörg og falleg verkin. Gróður-
húsið og gróðurinn í garðinum
var henni hugleikið og lágu leið-
ir okkar oft þangað út þar sem
hún dvaldist lengi meðan hún
hafði heilsu til að sinna því.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ég vil senda mínar dýpstu
samúðarkveðjur til Jóns, Magn-
úsar, Steindórs og fjölskyldna
þeirra. Ykkar fósturdóttir,
Elísabet Laufey
Sigurðardóttir.
Mig langar til að skrifa nokk-
ur orð um hana ömmu mína,
Guðrúnu Jónsdóttur, ömmu á
Hnjúki og síðar á Mýrarbraut á
Blönduósi.
Það voru mikil forréttindi
sem barn að hafa aðgang að
ömmu og afa. Þau voru alltaf til
staðar, hvort sem mann vantaði
félagsskap, aðstoð eða bara eitt-
hvað að borða. Við afi vorum oft
saman í útiverkunum en amma
eyddi ófáum klukkutímunum við
að aðstoða mann við dönskuna
eða bara að halda manni við lær-
dóminn. Hún gat alltaf gefið sér
tíma til að aðstoða, spjalla eða
bara að grípa í spil við okkur
systkinin. Hún var eins og al-
vöru ömmur eiga að vera, góð-
hjörtuð, umhyggjusöm og með
mikið jafnaðargeð. Stundum
reyndi nú á það þegar við bræð-
ur vorum í fótbolta uppi á gangi,
eða bara í eltingaleik milli her-
bergja. Hún hafði ávallt mikinn
áhuga á því sem maður tók sér
fyrir hendur og spurði um allt
milli himins og jarðar. Eftir að
ég flutti suður þá töluðum við oft
saman í síma, hún hringdi oftast
og spurði um veðrið, færðina,
hvað maður hafði gert, hvort
maður hafði hitt einhverja sem
hún þekkti eða bara hvað maður
hafði fengið sér í kvöldmat.
Amma og afi fluttu út á
Blönduós 1994 og bjuggu sér til
fallegt heimili á Mýrarbraut 25.
Þangað var alltaf komið við í
smá kaffi og spjall ef maður átti
leið hjá. Oft gistum við á Mýr-
arbrautinni þegar við fjölskyld-
an skruppum norður og stund-
aði ég það iðulega að birtast
bara óvænt inn um dyrnar eða
að láta strákana mína labba inn
til hennar, þar sem hún sat við
eldhúsborðið að leggja kapal eða
sat við sjónvarpið. Hún varð
alltaf jafn hissa og glöð. Ég mun
svo sannarlega sakna þessara
stunda.
Þegar ég kveð hana Nunnu
ömmu, þá koma margar góðar
minningar upp sem ég geymi í
hjarta mínu og ég er svo glaður
yfir því að börnin mín hafi feng-
ið að njóta nærværu hennar og
alúðar eins og ég. Takk fyrir
allt, amma mín, nú eruð þið afi
saman á ný.
Guðjón Magnússon.
Ég mun varðveita minning-
arnar um þig elsku amma.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Sigríður Erla Jónsdóttir.
Elsku besta amma okkar.
Við trúum því eiginlega ekki
að hún elsku amma sé farin frá
okkur, einhvern veginn trúði
maður því innst inni að hún yrði
alltaf til staðar fyrir okkur syst-
urnar þegar við kæmum heim á
Blönduós. Hún var þessi fasti
punktur í lífi okkar, sem við gát-
um alltaf stólað á. Við áttum
alltaf samastað hjá ömmu.
Amma kvartaði aldrei, var aldr-
ei veik, var alltaf á sínum stað á
Mýrarbrautinni og alltaf eins.
Hún var okkur systrum svo mik-
ilvæg. Við gátum alltaf leitað til
ömmu sama hvað bjátaði á. Við
eyddum mörgum stundum með
henni, bjuggum ófá sumrin og
eyddum óteljandi kvöldum í að
spila rommý og spjalla við hana,
en það var ansi mörgum spila-
stokkum spilað út á Mýrarbraut
25, það er óhætt að segja.
Það var svona eins og vorboð-
inn, það klikkaði ekki að rétt eft-
ir páska fór hún amma að spyrja
okkur systur hvort við kæmum
ekki til að búa hjá henni yfir
sumartímann. Amma hlakkaði
ekkert minna til þess að fá okk-
ur til að búa hjá sér heldur en
við hjá henni. Hún beið alltaf svo
spennt eftir því að við kæmum
til þess að eyða með henni tíma
og fylla heimilið hennar af lífi. Í
okkar huga var Mýrarbraut 25
okkar heimili líka, við áttum
okkar herbergi og okkar dót
þarna. Við vorum varla komnar
inn úr dyrunum þegar hún fór
að spyrja hvort við værum ekki
svangar, hvort við vildum ekki
fá okkur að borða, ef við svör-
uðum nei þá spurði hún hvort
við vildum ekki ís eða nammi,
hún var svo gestrisin og vildi
alltaf að öllum liði vel.
Amma elskaði að ferðast og
hitta fólk, hún bar það ekki fyrir
sig að skella sér suður til
Reykjavíkur og til baka sam-
dægurs í veislu þó svo hún væri
komin yfir nírætt. Amma var
kjarnorkukona og maður heyrði
hana aldrei tala illa um náung-
ann. Amma fann alltaf það góða
í öllum og er hún svo sannarlega
fyrirmyndin okkar, betri mann-
eskju er vart hægt að finna. Hún
amma var heiðurskona sem allir
litu upp til, svo yndisleg, svo góð
og vildi allt fyrir alla gera. Við
systur vorum svo virkilega háð-
ar þessari yndislegu konu sem
hún amma okkar var. Við erum
svo þakklátar fyrir að hún hafi
fengið að kynnast börnunum
okkar og að þau hafi fengið að
kynnast henni. Hún geislaði
þegar hún fylgdist með þeim
leika um gólfið. Hún var mjög
stolt af sínu fólki.
Elsku yndislega amma okkar,
takk æðislega fyrir allar frá-
bæru stundirnar sem við systur
höfum átt með þér. Það var svo
yndislegt hvað þú varst stolt af
okkur systrum, endalaust að
hrósa og hampa því sem við
gerðum. Amma, þú ert jafnmik-
ill gimsteinn í okkar augum og
við vorum í þínum. Við söknum
þín, elsku amma, og lifum með
yndislegar minningar í hjörtum
okkar, við vitum að þú ert á góð-
um stað núna í faðmi afa.
Þínar skottur,
Jóhanna og Steinunn.
Heiðurskonan, frænka mín,
Guðrún Jónsdóttir frá Hnjúki í
Vatnsdal, er nú horfin yfir móð-
una miklu 96 ára gömul. Guðrún
Frímannsdóttir, amma hennar
frá Helgavatni í sömu sveit, var
systir Steinunnar móðurömmu
minnar og ræktuðu þær systra-
dæturnar, Hulda móðir mín og
Steinunn, dóttir Guðrúnar, ætíð
góð vináttutengsl sín á milli og
svo hefur einnig verið með okk-
ur Guðrúnu.
Guðrún frá Hnjúki bjó í húsi
sínu á Blönduósi töluvert fram
yfir nírætt, en húsið keyptu þau
Sigurður maður hennar fyrir
mörgum árum, þegar þau fluttu
á góðum aldri frá Hnjúki. Húsið
veitti þeim hjónunum og síðar
henni eftir lát Sigurðar gott
svigrúm til athafna, rækta rósir
og grænmeti, hafa fallegt í
kringum sig, taka á veglegan
hátt á móti vinum og vanda-
mönnum og svo var húsið án
þröskulda. Það síðastnefnda
þreyttist frænka mín aldrei á að
segja mér, enda var hún lítið
fyrir þröskulda, bæði í eiginlegri
og óeiginlegri merkingu.
Guðrún var mannblendin,
hafði ánægju af því að ferðast og
sækja mannamót. Hún var fag-
urkeri og slyng handavinnu-
kona. Komin yfir nírætt þeytti
hún rokkinn sinn í Heimilisiðn-
aðarsafninu á Blönduósi, þar
sem hún að beiðni safnstjórans,
Elínar frá Torfalæk, sýndi
hvernig þráður var spunninn úr
þelinu.
Sjálf naut ég frændseminnar
við nöfnu mína. Gisti hjá henni
og spjallaði við hana um alla
heima og geima. Við fórum í smá
ferðalög yfir í Skagafjörð, gist-
um á Króknum og borðuðum fín-
an mat í Lónkoti. Fyrir fáum ár-
um fórum við á
handverkssýninguna á Hrafna-
gili til að sjá hvað þar var efst á
baugi. Eftir lát hennar verða
ferðir mínar til Blönduóss fá-
breyttari og ég mun sakna vinar
í stað.
Vertu kært kvödd af mér og
mínum börnum. Þú varst okkur
fyrirmynd sem sýndi hvernig
hægt er að lifa lífinu lifandi og
vera fjölda fólks til gleði og
ánægu, þótt aldurinn færist yfir.
Guðrún Jónsdóttir, arkitekt.
Guðrún Jónsdóttir frá Hnjúki
hefur kvatt þessa jarðvist í hárri
elli, en hún var 98 ára gömul er
hún lést. Það eru 65 ár síðan ég
kynntist Guðrúnu, Nunnu eins
og hún var kölluð í daglegu tali.
Ég var við nám í Reykjavík
árin 1949-51 og þá var ég svo
heppinn að hafa fengið fæði og
húsnæði hjá þeim hjónum Sig-
urði og Guðrúnu sem þá bjuggu
þar ásamt foreldrum Nunnu,
þeim Jóni Hallgrímssyni frá
Hnjúki og Steinunni Jósefsdótt-
ur. Þau höfðu nokkrum árum áð-
ur flutt til Reykjavíkur þegar
Jón og Steinunn hættu búskap
og jörðin var seld frænda Jóns,
Gunnari Hall kaupmanni í
Reykjavík. Þegar svo Gunnar
lenti í erfiðleikum í sínum
rekstri vildi hann selja Hnjúk.
Hnjúkur hafði verið í eigu sömu
ættarinnar í á annað hundrað ár
og Jón gat illa hugsað sér að
hann yrði nú eign vandalausra.
Það varð því úr að þau hjónin
Sigurður og Guðrún keyptu
Hnjúk. Sigurður Magnússon var
frá Brekku í Þingi.
Þau hefja mikla uppbyggingu
á jörðinni, reisa þar tveggja
íbúða hús og byggja jafnframt
upp öll útihús. Það þurfti mikið
áræði til að ráðast í svo kostn-
aðarsamar framkvæmdir en þau
voru mjög samstiga í þessu
verki ungu hjónin. Það er svo ár-
ið 1955 sem þau flytja öllu norð-
ur aftur og hefja þar búskap.
Heimilið á Hnjúki var jafnan
rómað fyrir myndarskap. Hún
var alin upp við mikinn menn-
ingarbrag, en Steinunn móðir
hennar tók mikinn þátt í fé-
lagsskap kvenna og Guðrún
erfði það og var í formennsku
kvenfélags sveitarinnar og
starfaði einnig að kvenfélags-
málum eftir að hún flutti til
Blönduóss. Sigurður var dríf-
andi bóndi og þau hjón bjuggu
með blandað bú, sauðfé, kýr og
hross.
Eftir að ég flutti til Reykja-
víkur fór ég á hverju hausti
norður í Hnjúk um hrossaréttir
og alltaf var mér jafn ljúfmann-
lega tekið og þegar við hjónin
áttum leið um Norðurland var
alltaf komið við hjá Nunnu. Góð-
ur vinskapur hefur haldist með
okkar fjölskyldum frá því kynnt-
umst. Árið 1994 láta hjónin búið
alfarið í hendur Magnúsar sonar
síns en hann ásamt þáverandi
konu sinni hafði í nokkur ár rek-
ið félagsbúskap með foreldrum
sínum. Á Blönduósi keyptu þau
sér gott hús með fallegum garði
og bjuggu þar vel um sig. Guð-
rún var mjög dugleg að sækja
alls konar námskeið í hannyrð-
um og öðrum listiðnaði eins og
heimili hennar bar vott um. Hún
undi sér vel á Blönduósi og Sig-
urður hélt áfram að hjálpa til við
búskapinn á Hnjúki og stunda
sína hrossarækt. Sigurður fellur
frá í ágúst árið 2000 en eftir það
bjó Guðrún ein í húsinu og hugs-
aði um sig sjálf þar til hún fékk
inni á Héraðshælinu á Blönduósi
í júní á síðasta ári. Sonardætur
hennar, dætur Magnúsar,
dvöldu oft hjá henni þegar þær
voru við vinnu á Blönduósi og
voru það mestu ánægjustundir
Nunnu að hafa þær hjá sér.
Segja má um Guðrúnu að hún
lifði mjög farsælu lífi. Hún lifði í
góðu samhentu hjónaband og
þeim hjónum búnaðist vel. Þau
eignuðust þrjá myndarlega syni.
Ég er mjög þakklátur fyrir öll
okkar kynni og samveru.
Við hjónin sendum okkar
innilegustu kveðjur til allra að-
standenda.
Kári Arnórsson.
„Kynslóðir koma, kynslóðir
fara.“ Þessar ljóðlínur komu upp
í hugann þegar ég fékk þær
fréttir að hún Guðrún frá
Hnjúki hefði kvatt. Þegar leiðir
okkar Guðrúnar lágu fyrst sam-
an var ég kornung og nýflutt í
héraðið, en hún komin á miðjan
aldur búandi ásamt Sigurði
manni sínum á Hnjúki í Vatns-
dal.
Á sjöunda áratug síðustu ald-
ar réðust konur innan vébanda
Sambands austur-húnvetnskra
kvenna í að koma upp safni sem
einkum tengdist heimilisiðnaði.
Konurnar fengu til afnota fyrir
munina hús sem upphaflega
hafði verið byggt sem fjós og
hlaða við Kvennaskólann á
Blönduósi. Grunnurinn var lagð-
ur að Heimilisiðnaðarsafninu
sem hefur þróast í tímans rás,
en það er önnur saga.
Frá upphafi tengdist Guðrún
þessu safni traustum böndum.
Hún var m.a. gjaldkeri þess í
áraraðir. Á meðan safnið var í
litla safnhúsinu sinnti Guðrún
ásamt vinkonum sínum oft safn-
vörslu. Hún var ávallt boðin og
búin að koma í safnið hvenær
sem á þurfti að halda og þeyta
rokkinn sinn fyrir skólabörn og
aðra gesti. Gjarnan var hún
uppábúin í íslenskan búning og
að horfa á hana spinna var hrein
unun, rétt eins og fóturinn væri
límdur við fótafjölina. Hún hafði
mikla ánægju af að spjalla við
börn, spyrja hverra manna þau
væru og ræða við gesti um
landsins gagn og nauðsynjar um
leið og hún spann. Þessu sinnti
hún nokkrum sinnum á ári
hverju fram undir 95 ára ald-
urinn. Þá eru ótaldir munirnir
sem hún hefur gefið til safnsins,
bæði gerðir af henni sjálfri en
einnig móður hennar Steinunni
Jósefsdóttur (1886-1977) sem
var einstök hannyrðakona.
Það var ævinlega gestkvæmt
hjá Guðrúnu, ekki aðeins á
Hnjúki heldur líka eftir að þau
hjón fluttu á Blönduós. Þau voru
höfðingjar heim að sækja og
Guðrún naut þess vel að bera á
borð ljúffengar veitingar. Og þó
Guðrún byggi ein síðustu æviár-
in, minnkaði ekki gestagangur-
inn, fólk á öllum aldri sótti til
hennar. Hún var einstaklega
viðræðugóð, vel að sér um menn
og málefni og stálminnug. Hún
hafði ánægju af allskyns handa-
vinnu, naut sín í föndrinu með
eldri borgurum og hafði gaman
af að sýna afraksturinn. Hún
átti fallegan garð á Hnjúki og
var ekki lengi að búa til fallegan
garð á Blönduósi.
En nú er komið að leiðarlok-
um og löng lífsganga að baki.
Það er gott að eiga minningar
um hana Guðrúnu, hún var sönn
heiðurskona.
Með hlýjum kveðjum til fjöl-
skyldu hennar frá okkur Jó-
hannesi,
Elín S. Sigurðardóttir.
Guðrún Jónsdóttir
✝
Okkar ástkæri
HARALDUR STEFÁNSSON
flugvélstjóri,
Sunnuvegi 3,
Reykjavík,
lést í faðmi ástvina sinna þriðjudaginn
8. apríl.
Útför hans verður gerð frá Áskirkju
þriðjudaginn 15. apríl kl. 11.00.
Kristín Rögnvaldsdóttir,
Stefanía Haraldsdóttir, Sigfús Ægir Árnason,
Jón Ellert Sverrisson, Þorgerður Edda Birgisdóttir,
börn og barnabörn.
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÓLÖF ODDNÝ JÓHANNA ÓLAFSDÓTTIR,
lést á Dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri,
sunnudaginn 6. apríl.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 14. apríl kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á Dvalarheimilið Hlíð,
Akureyri.
Hjörtur og Steingerður,
Karl, Ólöf og fjölskyldur.