Morgunblaðið - 19.04.2014, Blaðsíða 37

alla. En það er komið að því að
kveðja, nú ferð þú í þitt hinsta
ferðalag og ég mun lofa þér því
að sjá vel um æðarvarpið í Fljót-
unum. Það er fallegur engill
kominn til himna, vertu sæll afi,
blessuð sé minning þín.
Þinn
Jónas Aron.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Með söknuð í hjarta og þakk-
læti í huga kveðjum við þig elsku
afi. Minningarnar eru margar og
gott að geta yljað sér á þeim
núna.
Fljótin voru þitt uppáhald og
þar fannst þér best að vera, æð-
arvarpið átti hug þinn allan og
var yndislegt að fylgja þér og
ömmu í þeim verkum.
Þú varst mikill fjölskyldumað-
ur og mjög stoltur af stóra hópn-
um þínum og fórst t.d. í fjöl-
skylduferðir á hverju sumri með
sem flesta í för. Þér var mjög
umhugað um allt fólkið þitt og
mættir í allar veislur og afmæli
sem þú mögulega komst í og
fylgdist vel með okkur öllum. Þú
varst góður vinur okkar og börn-
in okkar voru mjög hænd að þér
enda dekraðir þú við þau og
laumaðir oft Síríus-suðusúkku-
laði í litla munna. Það voru algjör
forréttindi að fá að hafa þig
svona lengi hjá okkur, en sárt að
kveðja. Við munum passa vel upp
á ömmu, sem sér nú á eftir lífs-
förunaut sínum til nærri 70 ára.
Sveitin þín, Fljótin, verður tóm-
leg að þér gengnum. Góða ferð,
elsku afi, við munum örugglega
finna fyrir nærveru þinni í varp-
inu í vor. Hafðu þökk fyrir allt.
Saknaðarkveðjur,
Lydía og Gísli, Aníta og
Óli, Guðrún og Rúnar.
Í dag minnumst við afa Har-
aldar sem að okkar mati var
höfðingi á svo marga vegu. Afi
var mikill barnamaður og var
Magnús Elí ekki hár í loftinu er
hann var kominn upp á lagið með
að teyma langafa sinn út í horn í
eldhúsinu í Sauðármýrinni til að
ná í suðusúkkulaðibita sem var
skorinn niður á undirskál og
barnið gat maulað. Dýrmætur er
tíminn með afa í kringum trak-
torinn þar sem mikið var stund-
um brasað við að reyna að koma
honum í gang, en líka til að taka
rúnt í móunum með börnunum.
Hefðin er sterk og á hverju ári er
farið í fjölskylduferð þar sem afi
var búinn að finna út góðar leiðir
víðs vegar um landið til að skoða
og fræðast um og því fleiri nest-
isstopp sem voru í ferðinni, því
betra. Síðustu fjölskylduferð fór-
um við um Skagafjörð og end-
uðum í Fljótunum en Fljótin
skipuðu stóran sess í huga afa og
eigum við margar dýrmætar
minningar um hann þar í kring-
um æðarvarpið, bátinn, neta-
lagningu og ekki má gleyma öll-
um verslunarmannahelgunum í
Hópsveri.
Elsku amma, megi Guð
styrkja þig og varðveita á þess-
um erfiðu tímum.
Helena, Jón Hörður, Magn-
ús Elí og Patrekur Snær.
Með sárum söknuði kveð ég
afa minn, hann Harald Her-
mannsson. Þrátt fyrir að þú hafi
náð þessum góða aldri þá er allt-
af erfitt að kveðja. Ég talaði allt-
af um við þig að þetta væri góður
aldur. Þú horfðir alltaf á mig og
sagðir „þetta er aldurinn sem all-
ir vilja verða en enginn vill vera.“
Ætli það sé ekki mikið til í þess-
um orðum, ég veit það ekki.
Í Fljótunum leið þér alltaf
best, þú vildir helst hvergi ann-
arsstaðar vera. Æðarvarpinu
sinntir þú alveg til fulls, sama
hversu þreyttur þú varst orðin,
það stoppaði þig ekkert að labba
í varpið og sinna því til hins ýtr-
asta og reyndi maður að hjálpa
þér eins mikið og hægt var, enda
fátt skemmtilegra en að eyða
stundum í Fljótunum heyra
fuglasönginn, týna kríueggin og
hjálpa til við æðarvarpið. Mér
fannst svo æðislegt þegar ég fór
með þér í æðarvarpið fyrir
tveimur árum þá þurftum við að
fara á árabátnum til þess að
komast í hólmann og ég ákvað að
bjóðast til þess að róa, þú horfðir
á mig mjög hneykslaður og sagð-
ir svo „þú kannt ekkert að róa“.
Já, elsku afi það rifjast margt
upp þegar ég hugsa til æsku
minnar með þér og þakka ég fyr-
ir að hafa fengið að eyða svona
mörgum góðum stundum með
þér, til dæmis dýrkaði ég að eyða
stundum með þér í hesthúsunum
að dekra við hestana þína þá
Röðul og Blesa gamla, ég gleymi
því ekki þegar við fórum í reiðtúr
og ég gleymdi hjálminum mínum
en þú varst nú sjálfur ekki með
hjálm svo mér fannst það ekki
skipta neinu máli, þú vildir endi-
lega að við myndum snúa við og
sagðir við mig „Elín, ég er með
derhúfu, þú ert ekki með neitt“
þó svo að ég viti í dag að derhúf-
una hefði ekki bjargað neinu þá
fannst mér þetta vera alveg nóg
til þess að við myndum ná í
hjálminn minn.
Ég varð þér sár þegar ég
heyrði þig eitt sinn segja að þú
mættir nú alveg kveðja, enda bú-
in að afreka mikið í lífinu og lifa
ansi margt af. Í dag er ég þakk-
lát fyrir þessi orð þau veita mér
styrk um að þú hafir verið tilbúin
til þess að kveðja þennan heim.
Minning þín lifir í hjörtum
okkar, far þú í friði elsku afi.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég , þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Elín Lilja Gunnarsdóttir.
Elsku afi, þær eru ótal minn-
ingarnar sem rifjast upp þegar
maður sest niður og lítur til
baka, svo margar góðar. Fyrstu
minningarnar eru þegar maður
var smápjakkur í Barmahlíð 9 og
þú komst heim frá vinnu, heils-
aðir fólkinu og já það var nóg af
fólki í mat, borðaðir á mettíma,
lagðist svo út af í sófanum og
hlustaðir á fréttir. Það var nota-
leg og góð stund. Ég mun aldrei
gleyma þeim tíma: „Klukkan er
tuttugu mínútur gengin í eitt, nú
verða lesnar fréttir.“
Já það verður erfitt til þess að
hugsa að kíkja á Krókinn og þú
ert ekki þar. Þú gæddir ferðina
lífi og þegar maður hitti þig lang-
aði mann til að taka til hendinni.
Þú varst fyrirmynd, harðdugleg-
ur, sanngjarn og hjartahlýr mað-
ur. Þú elskaðir ömmu allt til síð-
asta dags, fyrir mér voruð þið
eitt. Ein fögur stund var þegar
systurnar, dætur Systu, fengu
kjólana hennar ömmu lánaða fyr-
ir afmælið hennar og þú varst
spurður hvort þær væru ekki
glæsilegar (sem þær voru) og þú
svaraðir um hæl: „Þið hefðuð átt
að sjá hana Mundu í þeim!“ Þú
varst sannkallaður herramaður.
Þegar við vorum litlir vorum
við oft í Barmahlíðinni og eitt
skiptið stuttu fyrir jól vaknaði ég
við að einhver var fyrir utan
gluggann á herberginu sem við
sváfum í. Ég stekk á fætur og sé
þig vera að labba í burtu í snjón-
um og kallaði á eftir þér: „Afi!
Ert þú jólasveinninn?“ Þá svar-
aðir þú: „Nei, en hann bað mig að
skila þessu til ykkar.“
Á sumrin átti æðarvarpið hug
þinn og hjarta og þú náðir að
smita alla í kringum þig af þeirri
ástríðu. Já, það verður ekki bara
söknuður hjá mannfólkinu að þú
sért farinn heldur eiga æðarfugl-
arnir eflaust eftir að sakna þess
að hafa þig hjá sér.
Það er við hæfi að kveðja þig
með hluta úr lagi eftir Bjartmar,
sem er hér um bil eina lagið sem
ég heyrði þig syngja þegar við
vorum að dunda okkur í drátt-
arvélaviðgerðum, minningin lifir
elsku afi:
Þar má sjá,
þegar sólin súnkar í hafið
og býður góða nótt.
Heyra má,
þegar takturinn rumskar í rjóðrinu
og fæðist ofurhljótt.
Innst í orðsins spá,
lífsins speki í letikasti lá.
(Bjartmar Guðlaugsson)
Elvar Árni Þrastarson og
Jón Ingi Þrastarson.
Elsku langafi og langalangafi,
þú mikli höfðingi og gæðablóð.
Nú sitjum við hér með brotið
hjarta, en hjarta fullt af minn-
ingum og kærleiksstundum sem
við munum aldrei gleyma.
Allra helst koma upp minning-
ar úr Fljótunum, þar sem þú
undir þér best: Þú á dráttarvél-
inni með öll barnabörnin og
barnabarnabörnin sem komust
fyrir á kerrunni fyrir aftan, tefl-
andi skák, öll hátíðahöldin og all-
ar fjölskylduferðirnar okkar
saman, þar sem þið amma nutuð
ykkar alltaf í faðmi fjölskyldunn-
ar innan um þennan stóra hóp
sem við höfum alltaf verið og
verðum alltaf stolt af að tilheyra.
Við getum verið ævinlega þakk-
lát fyrir að þú og amma hafið
haldið svona vel utan um þennan
glæsihóp.
Sárt er fyrir okkur öll að þú,
höfðingi þessa hóps, sért fallinn
frá, minning þín lifir ávallt í
hjörtum okkar allra.
Megir þú hvíla í friði, takk fyr-
ir allt, góða ferð elsku afi.
Þín langafabörn og langa-
langafabarn,
Fannar Freyr, Brynhildur
Ósk, Rakel Svala, Lísa
Margrét, Jónas Aron,
Jóhann Daði, Magnea Petra,
Thelma Ósk og Guðlaugur
Gísli.
Kær mágur og föðurbróðir,
Haraldur Hermannsson frá
Ysta-Mó í Fljótum, er látinn.
Haraldur var sjöundi í röð níu
barna þeirra hjóna Elínar Lár-
usdóttur og Hermanns Jónsson-
ar, fæddur 1923. Á uppvaxtarár-
um Haraldar var
bernskuheimilið jafnan mann-
margt, því auk níu barna þeirra
Elínar og Hermanns áttu margir
þar athvarf um lengri eða
skemmri tíma. Barnahópurinn
var líflegur og uppátækjasamur
og fara margar sögur af
skemmtilegum atvikum og sam-
skiptum þeirra í milli og lét Har-
aldur ekki sitt eftir liggja. Ysti-
Mór bernskunnar var því fullur
af lífi og fjöri. Þar var afar gest-
kvæmt, systkinin níu voru fjör-
mikil og höfðu skoðanir á hlut-
unum sem engin ástæða var að
fara leynt með. Haraldur stofn-
aði snemma bú á jörðinni ásamt
konu sinni Guðmundu Her-
mannsdóttur. Þar bjuggu þau
lengst af með sauðfé og kýr eins
og hefðin bauð þá. Þau eignuðust
níu mannvænleg börn og afko-
mundur þeirra hjóna eru orðnir
margir. Ysti-Mór er reisulegt
tveggja hæða hús og bjuggu þau
Haraldur og Guðmunda með
börn sín á efri hæðinni en þau
Elín og Hermann á neðri hæð-
inni.
Þótt systkini Haraldar flyttust
að heiman og stofnuðu sín heimili
annars staðar voru böndin sterk
og þau ásamt fjölskyldum sínum
héldu áfram að sækja heim að
Mó. Barnahópur systkinanna frá
Ysta-Mó var stór og því má
nærri geta að oft var líf og fjör
þegar hópurinn kom saman í
Fljótunum. Öll eigum við afar
góðar minningar um dvölina á
Ysta-Mó. Gestrisni og þolinmæði
þeirra Guðmundu og Haraldar
var einstök og óhætt að segja að
barnahópurinn hafi fengið nokk-
uð frjálsar hendur í uppátækjum
sínum. Frjálsræðistaumurinn
var nokkuð langur en þegar
kippt var í og Haraldur birtist
vissu allir að mál var að linnti.
Enginn gekk lengra en Haraldur
leyfði.
Haraldur var mikill félags-
málamaður og réttlætiskenndin
var rík. Hann var vel fróður,
glöggur og fylgdist vel með þjóð-
málum. Hann lét sig velferð
sinna nánustu mikið varða og
fylgdist vel með hópnum sínum.
Í spjalli við Harald leið börnum
eins og þau væru að tala við jafn-
ingja sinn, hann hafði lag á að
láta þeim líða vel og ræða hlutina
á málefnalegan hátt. Þótt hann
brygði búi og flytti á Krókinn var
hugurinn þó einatt í Fljótunum.
Hann vildi sveit sinni vel og var
umhugað um lífið þar. Hann
reisti sér hús við Hópsvatn og
þar dvöldu þau hjón eins mikið
og þau gátu. Þegar hann lést var
hann örugglega farinn að huga
að varpinu við vatnið, en hann
annaðist það af miklum mynd-
arskap.
Að leiðarlokum kveðjum við
Harald með virðingu og þökk
fyrir samfylgdina og allar góðu
stundirnar. Við Sæmundarfólkið
sendum Guðmundu og fjölskyldu
hlýjar samúðarkveðjur. Megi
Haraldur hvíla í friði.
Ása S. Helgadóttir
og fjölskylda.
Elskulegur móðurbróðir
minn, hann Haraldur, hefur yf-
irgefið leiksvið lífsins, örugglega
til að taka við öðru hlutverki í
annarri vídd. Hann var sá ötul-
asti maður sem ég hef kynnst,
það var ekki hans háttur að
slóra. Haraldur var skarpgreind-
ur og minnugur og gaman að
vera með honum á góðri stund.
Ég sótti mikið í nærveru hans og
hans góðu konu, Mundu, á mín-
um yngri árum. Ferðir í dásam-
legu veðri, að fá að vera með í
fyrirdrætti var ævintýri líkast. Í
minningunni var afli alltaf mikill
og góður. Ferðir í æðarvarp, sem
var heimur út af fyrir sig, við
töku æðardúns og eggja. Þar var
gengið um með aðgát. Það að
vera bóndi á hans yngri árum var
ekki auðvelt. Endalaus verkefni
sem þurfti að hyggja að og leysa
daga og jafnvel nætur við sauð-
burð. Þegar ég lít til baka finnst
mér að þau Munda og Haraldur
hafi aldrei sofið á sumrin. Yzti-
Mór í Fljótum var mannmargt
heimili, enda tvíbýli eftir að
Munda og Haraldur fóru að
stunda búskap. Foreldrar Har-
aldar voru Elín Lárusdóttir og
Hermann Jónsson. Heim að Mó
sóttu afkomendur þeirra, gestir
og gangandi – allir velkomnir.
Þessar fátæklegur línur eru
þakklæti mitt fyrir alla þína ást-
úð og vináttu. Far þú í friði,
frændi minn.
Það er svo gott að liggja í mjúkum
mosa,
mæna upp í himininn og brosa.
Hugsa bara þetta: Rosa rosa,
rosalega er gott að liggja í mosa.
(Þórarinn Eldjárn.)
Margrét Lára Friðriks-
dóttir (Maddý).
Fallinn er frá, föðurbróðir
minn, eftir gæfuríka og gjöfula
ævi. Að Haraldi stóð stór ætt,
ástríkir foreldrar auk 8 systkina
frá Ysta Mó. Oft var gestkvæmt
á bænum og dvöldu frændfólk og
aðrir þar um skemmri og lengri
tíma. Þá var þröng á þingi, allir
þurftu að deila kjörum og hjálp-
ast að við bústörf. Eitt ættarein-
kenna þeirra systkina frá Ysta
Mó voru sterkar skoðanir og gott
minni sem þó var ekki alltaf sam-
stillt. Í æskuminningum brá mér
stundum þegar systkinin komu
saman og ræddu gamla tíma.
Ekki var alltaf einhugur um
staðreyndir, sem í mínum huga
hafði ekki úrslitaáhrif á sagnar-
gildið. Oft var tekist á og með
þeim hætti að ég sem ungur
drengur dró þær ályktanir að um
stórátök væri að ræða, slíkur var
hitinn í umræðum og raddbeit-
ingu. Oft átti Dóra elsta systirin
síðasta orðið en ekki möglunar-
laust af þeim bræðrum. Síðan
var tekið upp annað tal eða farið
að spila eins og ekkert hafi í
skorist. Það var auðséð að á milli
þeirra ríkti mikil og gagnkvæm
virðing.
Er hugur leitar til þröngs
sambýlis á fyrri hluta síðustu
aldar kemur í hugann máltækið
„sjaldan fellur eplið langt frá eik-
inni“ því Haraldur og Guðmunda
eða Munda, eignuðust 9 börn og
deildu þau lengst af húsnæði á
Ysta Mó með afa, ömmu og
Georg. Ekki var minna gest-
kvæmt á þeim bæ. Raunar svo að
maður á bágt með að skilja
hvernig allur þessi gestaskari
komst fyrir. Stór hópur frænd-
systkina, systkinabörn Haraldar,
á öllum aldri, minnast þess sama,
enda miklar líkur á að þau ættu
sér jafnaldra í barnahópi Har-
aldar og Mundu. Þannig gekk
þetta í áratugi í þeirra búskap.
Misprúð og misuppátektarsöm
börn dvöldu á þeirra heimili í
lengri eða skemmri tíma og þáðu
allan viðurgjörning hjá þeim
hjónum.
Ég var trúlega einn af þeim
uppátektarsömu sem minna
gagn var af en þess meiri fyr-
irhöfn. Mig rekur minni til þess
eitt sinn er ég vildi gera gagn,
heyskapur stóð sem hæst og
börn Haraldar skiptu með sér
verkum á dráttarvélum. Þessu
vildi ég taka þátt í og fannst ég
órétti beittur þegar því var synj-
að af Haraldi sem þó skýrði út
fyrir mér að hans börn væru al-
vön, hann gæti ekki borið ábyrgð
á mér þar sem þetta væru hættu-
leg tæki og ég ungur að árum.
Nú þegar ég hugsa til baka hefur
þetta verið ærinn starfi hjá
frænda, að sjá til þess að enginn
færi sér að voða við bústörfin.
Minningar frá dvöl minni á
Ysta Mó og í Samtúni eru ótal
margar og sveipaðar ævintýra-
ljóma. Góðar minningar skapast
af þeirri umgjörð sem þeim er
búin. Þar fór Haraldur með stórt
hlutverk. Þó aga hafi stundum
verið beitt þegar þurfti, var það
fyrst og fremst frjálsræðið og
tækifærin til að njóta sín í fal-
legri sveit sem standa upp úr.
Alltaf stóðu dyr opnar og allir
voru velkomnir. Haraldur var
harðduglegur maður og góð fyr-
irmynd. Ég er þakklátur fyrir
þær góðu stundir með honum og
hans fjölskyldu í Fljótum.
Samúð og hlýhug sendi ég
Mundu, börnum þeirra hjóna og
öllum afkomendum.
Hermann Björnsson.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. APRÍL 2014
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Rvík. • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Hinrik
Valsson
Elskuleg systir mín,
ÞÓRUNN EGILSON,
Droplaugarstöðum,
sem lést 15. apríl sl., verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni 23. apríl nk. kl 15. Fyrir hönd
annarra aðstandenda,
Katrín Egilson.
Okkar ástkæra
BEATRICE AÐALSTEINSSON,
Sólvallagötu 18,
lést á LSH 14. apríl sl.
Sálumessa fer fram frá Landakotskirkju
23. apríl kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hinnar látnu er bent
á Barnaspítalasjóð Hringsins.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helga María Garðarsdóttir
Kristín Axelsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HANNES Þ. SIGURÐSSON,
Miðleiti 12,
er látinn. Útförin auglýst síðar.
Margrét Erlingsdóttir,
Sigurður Hannesson, Margrét Karlsdóttir,
Kristín Hannesdóttir, Páll Einar Kristinsson,
Erlingur Hannesson, Halldóra Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.