Morgunblaðið - 25.10.2014, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. OKTÓBER 2014
✝ Herdís KristínBirgisdóttir
fæddist á Húsavík
15. júlí 1926. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga, Húsavík,
16. október 2014.
Herdís var dóttir
hjónanna Aðal-
bjargar Jónsdóttur
og Birgis Stein-
grímssonar. Hún
giftist Sigurði Hallmarssyni
hinn 15. september 1951. Börn
þeirra eru Hallmar, kvæntur
Sigríði Sigþórsdóttur, Katrín,
gift Stefáni Guðmundssyni, og
Aðalbjörg, gift Ragnari Emils-
syni. Barnabörn
Herdísar eru níu
talsins og barna-
barnabörn fjögur.
Herdís bjó lengst
af á Húsavík, var
virkur þátttakandi
í félagslífi staðarins
og áberandi í starfi
Leikfélags Húsa-
víkur um áratugi.
Síðustu ár bjó hún
með manni sínum í
íbúðum aldraðra, Vallholtsvegi
17.
Útför Herdísar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 25. októ-
ber 2014, og hefst athöfnin kl.
14.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma Dísa hefur fengið
hvíldina. Kveð ég hana með mikl-
um söknuði en fyrst og fremst
þakklæti.
Amma Dísa var einstök kona,
mér finnst að allt það góða í
heiminum hafi endurspeglast í
henni. Hún trúði á það góða í
fólki, fordómaleysið var algjört
og nægjusamari manneskju hef
ég aldrei kynnst. Amma var mér
einna kærust og mín fyrirmynd í
lífinu. Ég hef reynt að tileinka
mér hennar lífsviðhorf því hún er
sú sem hefur haft hvað mest
áhrif á líf mitt.
Ég var ætíð velkomin á heimili
hennar og afa Didda, hvort sem
það var til að fá ömmumat, því
mér líkaði ekki „nútímalegi“
maturinn heima hjá mér eða
bara til að njóta samvista með
þeim. Amma Dísa sýndi mér
ótakmarkaða þolinmæði, ég fékk
að taka þátt í lífinu með henni
hvort sem það var að fara með
henni í vinnuna, í leikhúsið kvöld
eftir kvöld eða bara sitja við eld-
húsborðið og spila eða leggja
kapla saman. Hún las heilu og
hálfu bækurnar fyrir mig og
sagði hverja söguna á fætur ann-
arri bara fyrir mig. Aldrei
skammaði hún mig þótt stundum
hafi verið ástæða til. Það var allt-
af gaman hjá ömmu Dísu, ég
hreinlega elskaði að vera hjá
henni. Þar leið manni vel, því
hvar sem hún var skapaðist sér-
stakt andrúmsloft sem maður
fann hvergi annars staðar, ein-
hver ró, friður og öryggi.
Þær eru mér sérstaklega
minnisstæðar helgarnar þegar
afi fór að skemmta og ég fékk að
vera hjá ömmu og „gæta“ henn-
ar. Þá fórum við á litla brúna
bílnum hennar niður í sjoppu og
keyptum töluvert magn af sæ-
tindum og höfðum jafnvel kók-
osbollur í kvöldmat.
Ég var svo heppin að hafa
ömmu lengi í lífi mínu og dætur
mínar náðu að kynnast henni, þó
ég hefði viljað að þær hefðu feng-
ið miklu lengri tíma. Ég mun
segja litlu stúlkunum mínum frá
henni og kenna þeim vísurnar og
sögurnar sem hún kenndi mér.
Elsku besti afi minn, við mun-
um standa saman í að halda
minningu yndislegrar konu á
lofti og ylja okkur við þær.
Katrín Ragnarsdóttir
(Kata litla).
Hér sit ég og reyni að skrifa
mína hinstu kveðju til elsku
ömmu minnar Dísu. Með kökk í
hálsinum og tárin í augunum
rifja ég upp allar dásamlegu
minningarnar sem ég á um hana.
Amma var einstaklega hlý og
blíð svo það var alltaf gott að
vera í kringum hana. Hún vildi
alltaf vita hvernig gengi í skól-
anum og var ætíð tilbúin að
hjálpa. Ég elskaði að vera í pöss-
un hjá ömmu. Það var svo gott að
liggja í holunni hans afa og
hlusta á hana lesa fallegu söguna
sem við lásum alltaf saman.
Amma fór alltaf með ljóð fyrir
okkur barnabörnin, söng og lék
fyrir okkur leikrit. Hún fór með
okkur í berjamó og við bökuðum
alltaf saman fyrir jólin.
Amma Dísa kenndi mér líka
margt í gegnum ævina. Hún
kenndi mér að spila á spil og
tókst með mikilli þolinmæði og
þrautseigju að kenna mér að
prjóna. En það mikilvægasta
sem hún kenndi mér var að koma
eins fram við alla.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þig elsku amma
mín. Takk fyrir að vera alltaf til
staðar fyrir mig, ég er þér óend-
anlega þakklát. Þín
Elín.
Í móðurætt minni er ákveðinn
andi, það er viljinn til hinna góðu
verka og draumurinn um fagurt
mannlíf sem fann frjóan svörð í
aldamótakynslóð ömmu minnar
og afa. Svo sannarlega var ekki
alltaf auðvelt að sjá drauminn
rætast, heimsstyrjöld, farsóttir
og berklar setja sitt mark á þá
kynslóð. En svo kemur betri tíð,
ömmu og afa fæðast þrjú börn á
þriðja áratugnum, eitt til viðbót-
ar síðar en Herdís fæðist sum-
arið 1926. Hún verður auga-
steinn ömmu sinnar og nöfnu,
Herdísar Benediktsdóttur. Þær
eiga saman trúnað og Dísa sem
er næm og áhrifagjörn drekkur í
sig sagnir og ljóð við fótskör
ömmu sinnar. Í Dísu koma list-
rænir hæfileikar og gott náms-
upplag fram, hana langar í
menntaskóla en það tíðkaðist
ekki. En hún fer í leiklistarskóla
til Lárusar Pálssonar í einn vet-
ur. Hún á sér draum og kynslóð
hennar á sér draum og hann er
sá að láta loks drauma kynslóð-
anna á undan rætast í sér.
Dísa var hógvær, laus við alla
tilgerð, minnug og ræðin og
fangaði athygli með sterkri nær-
veru. Hún var viðkvæm og næm
og heilsaði manni alltaf af slíkum
hlýleika að mér fannst ég ekki
hafa unnið fyrir honum. En hún
var líka sterk og heilsteypt, ein-
staklega vel gerð manneskja og
þessir eðliskostir ásamt fallegri
söngrödd gerðu hana að hæfi-
leikaríkri leikkonu, hún lék fjöl-
mörg stór hlutverk með Leik-
félagi Húsavíkur, oft á móti
manni sínum, Sigurði Hallmars-
syni. Hún var eins og tíðkaðist
húsmóðir með stórt heimili en
hafði listina í hjáverkum. Sterk
réttlætiskennd, einurð og seigla
skilaði henni hinsvegar ævinlega
burðarhlutverki hvar sem hún
fór.
Og í mínum æskuheimi var
Dísa í einu af stóru hlutverkun-
um, mamma og pabbi og Dísa og
Diddi voru aldavinir og áttu sam-
veru heilu sumrin. Á þá vináttu
bar aldrei skugga og oft var
ótrúlega glatt á hjalla, ískrandi
kátína þar sem farið var á kost-
um í sögu og leik. Á heimili Dísu
á Álfhól á Húsavík var opið hús
fyrir gesti og gangandi og eng-
inn lykill til að húsinu. Lengi var
hægt að sækja þann heim heim,
hann reis á ný í hverri heimsókn
til þeirra hjóna, fullur af sögum,
fjöri og kynt undir á harmon-
ikku. En svo vinnur tíminn sitt
verk, heimurinn stendur um sinn
þó kvarnist úr, ástvinum fækkar,
við segjum af þeim sögur og bæt-
um þeim við í huganum og sam-
verunni, en svo koma tímamót,
heimurinn hverfur nema í minn-
ingunni, það verða aðrir tímar.
Það er til mynd af Dísu frá því
hún er ung, hún er undurfríð
með sérstakt gleðiblik í augun-
um. Þar gat líka jafnskjótt birst
annað blik af angurværð, en það
var kennd sem hún viðurkenndi
að læddist auðveldlega að henni.
Á síðari árum þegar systurnar
hittust þrjár og fóru saman í
berjamó eða ferðalög var gleðin
ævinlega með þeim, þær rifjuðu
upp gamla tíma og þá gat það
auðveldlega gerst að Dísu vökn-
aði um augu, því það er þannig
að bestu minningunum fylgir oft
sárasta eftirsjáin. Og okkar nú
að kenna á angurværðinni, Dísu
fylgja góðar minningar, hún átti
gott og langt líf fullt af gleði og
góðum verkum, afrekum á sviði
listar og lífs. Hafi hún þökk fyrir
samfylgdina, hlýjuna og sín góðu
verk.
Hermann Þórðarson.
Meira: mbl.is/minningar
Herdís Birgisdóttir móður-
systir okkar var ein af þessum
mikilvægu manneskjum barn-
æskunnar á Húsavík, þar eydd-
um við sumrum og allt var best.
Fjölskyldan dvaldi þar öll svo
mánuðum skipti, og stundum
bjuggum við á Hólnum hjá Dísu
og Didda. Dísa giftist ung Sig-
urði Hallmarssyni og saman
settu þau mark sitt á menningar-
lífið á Húsavík. Heima hjá þeim
var spennandi að vera, allar dyr
upp á gátt, umferð af fólki, tón-
list, hlátur, tilfinningar og líf.
Lykt af terpentínu, leiklistarum-
ræða, falleg handavinna á stól,
ekki endilega regla á hlutunum.
Fiskur í hjalli fyrir utan, suð í
flugum, Dísa er annars hugar,
kannski er sýning í kvöld, eða
kóræfing, kannski er bara mikið
að gera á stóru heimili. Hún
strýkur vangann og manni hlýn-
ar, hún er eftirlát og á erfitt með
að segja nei, æ þurfið þið nú
endilega að gera það elskurnar,
svo herjar maður út kókópöffs og
fer sínu fram. Í öllu hinu dásam-
lega húsvíska úniversi var mót-
staðan við voðaleg áform barna
minnst á Hólnum.
Mikið lifandis ósköp hefur
mér nú þótt vænt um Dísu systur
um ævina. Ég gat alltaf treyst á
hana, hún var svo hjálpsöm. Eins
og amma litla. Mamma situr ann-
ars hugar, margs er að minnast
frá samskiptum systra, hún rifj-
ar upp atvik, segir sögur og við
dætur hennar leggjum okkar til.
Það lék allt í höndunum á Her-
dísi Birgisdóttur, leiklist, hand-
verk, tónlist, systkinin úr Bergi
fengu gott veganesti. Hún var
falleg, vel gefin og metnaðar-
gjörn, allt þarf Dísa mín að gera
betur en aðrir, sagði Aðalbjörg í
Bergi um dóttur sína ögn
áhyggjufull því þannig fólk getur
verið svo viðkvæmt. Mamma
brosir og segist gjarnan hafa
strítt Dísu, við könnumst ekkert
við það, munum bara einstaklega
ljúf samskipti systranna og
þeirra systkina, þau voru úr
Bergi, það er einhver undurvið-
kvæmur strengur í brjósti þeirra
sem þar ólust upp, klökkvi yfir
dásemdum lífsins og fegurð hins
stóra sem smáa, almennileg
stríðni nær þar engri fótfestu.
Við flissum saman yfir þeim
systrum sem smurðu vandvirkn-
islegt húsmæðraskólagengið
nesti og fóru með sínum heitt-
elskuðu upp á heiði, þeir
gleymdu kostinum á stéttinni en
mundu vel eftir vasapelanum. Og
fengu að vita hvar Davíð keypti
Bergsölið. Við rifjum upp nota-
lega nærveru Dísu, skemmtilega
veturinn sem við bjuggum öll
saman í Reykjavík, sumrin á
Húsavík, lautarferðir, berjamóa
og fjallagrasaferðir þar sem Dísa
tíndi ævinlega langmest, við
minnumst leiksigra hennar á
sviði og einstakra frásagnarhæfi-
leika, hún var minnug á fólk og
málefni.
Dísa frænka var í burðarhlut-
verki í hverju sem hún tók sér
fyrir hendur í lífinu en gagnvart
okkur systkinunum var hún bara
systir mömmu og gerði lífið
skemmtilegt á Hólnum. Þar var
allt hægt að gera. Setja upp leik-
sýningar, stökkva ofan af svöl-
unum, byggja hús í garðinum og
eiga sér drauma um stórvirki.
Alla tíð sýndi hún okkur einlæg-
an áhuga, kom fram við okkur af
einstakri ljúfmennsku og kallaði
fram væntumþykju í brjóstinu.
Við þökkum fyrir samfylgdina.
Aðalbjörg, Gyða og
Þórdís Þórðardætur.
Líf okkar byggist á því sem
aðrir hafa skapað, þess vegna
ber okkur að gefa, líkt og við höf-
um þegið. Ég þáði ríkulega frá
Herdísi Birgisdóttur sem kvödd
er í dag til heimferðar.
Dísa hans Didda, eins og við
kölluðum hana, var lifandi vitn-
isburður þeirra sem vörðuðu líf,
drauma og árangur fjölmargra
barna á Húsavík. Hæfileikar
hennar voru augljósir og hún
ávaxtaði „talentur“ sínar af-
burðavel, gróf þær ekki í jörðu
eða gortaði sig af þeim heldur.
Hún var vinkona mömmu minn-
ar heitinnar, Ástu Ottesen, og
saman gengu þær okkur krökk-
unum á „Hólnum“ í móðurstað
báðar jafnt, ásamt mágkonu
Dísu, Karítas Hermannsdóttur.
Samyrkjubú? Já, eitthvað í þá
áttina vil ég segja. Ekki skipti
máli hvar við krakkarnir borð-
uðum, sváfum, lékum okkur eða
spiluðum á spil við okkur eldra
fólk, enginn taldi það eftir sér að
hugsa um okkur og aldrei var
efast um það hvar við vorum
hverju sinni. Okkur var treyst!
Dísa og mamma saumuðu eins
jólakjóla og svipaða fermingar-
kjóla á okkur dæturnar, mig og
frábæra æskuvinkonu mína,
Katrínu Sigurðardóttur, sem nú
kveður móður sína. Við vorum
óaðskiljanlegar alla barnæskuna
líkt og yngri systur okkar urðu
líka.
Elsku Kata vinkona, minning-
anna eldur brennur og nú þegar
við kveðjum mömmu þína þá er
efst í huga mér þakklæti. Eins og
okkur var innrætt, að bera virð-
ingu fyrir okkur eldra fólki, þá er
svo komið að okkar kynslóð er
tekin við, við erum „gamla fólk-
ið“. Eigum að vera til staðar allt-
af, hvort heldur í meðbyr eða
mótlæti.
Að spila á spil, taka laufa-
brauð og slátur, sauma, þrífa,
gera hreint, veggi og loft, fara í
útilegur, baka og hlúa að menn-
ingu, tónlist og leiklist er vissu-
lega meira eins og draumur frek-
ar en raunverulegur lífsmáti í
dag. Svo mikið hefur lífið breyst.
Við vitum að mamma þín hafði
mikinn metnað fyrir okkar allra
hönd og vildi sjá það fagra og hið
fullkomna. Þótt tímarnir hafi
breyst þá breytist aldrei kær-
leikurinn, hann lifir og er eilífur.
Slátur fyrri tíma er ef til vill hlýj-
ar kveðjur á facebook í dag, en
þar erum við og ber okkur að
þakka hvort heldur sem okkur
finnst gangan hafi verið til góðs
eða komin út í tóma vitleysu.
Við gerum okkar besta af virð-
ingu við þær „gömlu“.
Ég elska mömmu þína og bið
Guð að taka hana í fangið, elsku
vinkona, og við aðra í fjölskyld-
unni langar mig að segja: Ég er
þakklát fyrir ykkur öll. Þið hafið
blessað líf mitt ríkulega.
Hundrað sinnum á dag minni ég sjálf-
an mig á, að bæði hið innra og ytra líf
mitt byggist á því sem aðrir, lifandi og
liðnir, hafa skapað. Þess vegna verð ég
að leggja mig allan fram við að gefa í
sama mæli og ég hefi þegið.
(Albert Einstein)
Jónína Benediktsdóttir.
Herdís Kristín
Birgisdóttir
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Hinrik
Valsson
STOFNUÐ 1996
STOFNUÐ 1996
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
STURLA GUÐBJARNASON,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
mánudaginn 20. október.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 29. október kl. 13.00.
Diljá Sjöfn P. Snæfeld,
Guðlaug R. Sturludóttir Snæfeld,
Sölvi Sturluson Snæfeld, Hilda Björk Línberg,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRARINN SIGFÚSSON ÖFJÖRÐ,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 14. október.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum sýndan samhug.
Helga Signý Helgadóttir,
Helgi Rafn Þórarinsson,
Ellen Þórarinsdóttir, Róbert Jónsson,
Dagný Þórarinsdóttir, Kjell Arne Henriksen,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
SIGURDÍS SKÚLADÓTTIR,
Háaleitisbraut 45,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild LSH í Kópavogi
miðvikudaginn 22. október,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 30. október kl. 13.00.
Sigríður Jóhannsdóttir, Haraldur Hermannsson,
Sigurdís Haraldsdóttir, Rosa Sarvarova,
Svava Jóhanna Haraldsdóttir, Brynjar Örn Ólafsson,
Jóhann Haraldsson,
Sigurdís Ásta Brynjarsdóttir,
Sveinn Skúlason Erna Valsdóttir,
Sigríður Á. Skúladóttir, Ari K. Sæmundsen
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGA JÓNA KRISTJÁNSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum Háskólasjúkrahúsi
laugardaginn 20. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Gunnhildur Ragnarsdóttir,
Eygló Ragnarsdóttir, Eiður Skarphéðinsson
Guðrún Vigfúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.