Morgunblaðið - 13.11.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2014
að þjóna – og varð sú áhersla for-
gangsatriði. Iðntæknistofnun
varð að þverfaglegu tengslaneti,
bæði hér og erlendis. Starfsmenn
kynntust aðstæðum á vettvangi
og úr varð gagnvirkt samstarf,
þar sem ólík menntun og reynsla
einstaklinga var metin jafngild.
Starfið fólst eins mikið í að kynn-
ast aðstæðum og uppfylla óskir
og að veita ráðgjöf og leiðbeina.
Verkefnin voru afar mismun-
andi. Á Keldnaholti var ákveðið
að setja á stofn rannsóknarsetur í
líftækni þar sem m.a. var ætlunin
að rannsaka eiginleika hitakærra
örvera og koma þeim í verð. Á
sama stað var þróað vinnuvél-
anámskeið, útfærðar verklags-
reglur fyrir þrif á vinnustöðum,
þróun á málningu sem dró úr
hættunni á alkalískemmdum.
Meira að segja var fenginn sér-
fræðingur frá Kauphöllinni í
London til að fjalla um leikreglur
hlutabréfamarkaða. Nýsköpun
náði að hans mati til allra þátta
atvinnustarfsemi en ekki aðeins
til sjálfrar tækninnar, sem þá var
hið almenna viðhorf.
Ingjaldur var einarður tals-
maður markmiðssetningar og eft-
irfylgni. Á þessum tíma var við-
varandi verðbólga. Algengt var
að stjórnendur opinberra stofn-
ana færu aðeins fram úr fjárhags-
áætlunum og drægju þar með úr
skaðsemi verðminni krónu fyrir
þá sem fjárveitinguna fengu.
Hann lagði á hinn bóginn mikið
upp úr því að áætlanir væru tekn-
ar alvarlega og að eftir þeim væri
farið. Nokkuð sem var einkenn-
andi fyrir starfshætti hans alla
tíð. Ingjaldur hafði líka mikla trú
á mikilvægi menntunar. Ef þeir
sem með honum störfuðu áttu eft-
ir að ljúka námi þá var hann tilbú-
inn til að aðstoða og hliðra til ef
þess þurfti með.
Hér hef ég beint athyglinni
sérstaklega að samstarfi okkar
fyrr á árum í tengslum við Iðn-
tæknistofnum. En atorka, ein-
lægni og skilvirkni eru orð sem
lýsa ævistarfi hans öllu, bæði í
vinnu og frítíma. Í þau þrjátíu ár
sem við höfum þekkst, unnið sam-
an og ekki síst í þeim fjölmörgu
ferðum sem við höfum farið sam-
an um heiminn er einlægni og
hlýja það sem eftir stendur í
minningunni. Hans er sárt sakn-
að.
Örn D. Jónsson.
Dauðinn er stundum skrýtin
skepna. Nú hefur hann kallað
Ingjald Hannibalsson – á besta
aldri, fullan af starfsorku og lífs-
gleði.
Ingjaldur var einn nánasti
samverkamaður minn í Háskóla
Íslands undanfarin ár og áratugi.
Sérstaklega var samstarf okkar
náið eftir að Félagsvísindasvið
Háskóla Íslands var stofnað árið
2008. Auk deilda sem áttu rætur í
gömlu Félagsvísindadeild komu
lagamenn og viðskipta- og hag-
fræðingar inn á hið nýja svið. Ég
var forseti sviðsins fyrstu fimm
árin; í stjórn þess sátu auk þess
deildarforsetarnir sex og fulltrúi
nemenda. Ingjaldur sat þar sem
forseti Viðskiptafræðideildar
þennan tíma. Hann var afar þarf-
ur liðsmaður – og raunar var svið-
ið almennt heppið með deildarfor-
seta. Það var ekki sjálfgefið að
nýtt svið – myndað af ólíkum
deildum – yrði sterk og jákvæð
eining. En það tókst. Ingjaldur
átti ekki minnstan þátt í því.
Hann var óvenju áhugasamur,
hugkvæmur og skipulegur – og
barðist vel fyrir sína deild, Fé-
lagsvísindasvið og Háskólann all-
an. Alltaf lagði hann gott til mála.
Oftast voru tillögur hans skyn-
samlegar. Segja má að Ingjaldur
hafi helgað líf sitt uppbyggingu
Háskóla Íslands.
Við Ágúst Einarsson áttum ár-
angursríkt samstarf við Ingjald
um bygginguna á Gimli. Páll
Skúlason, þáverandi rektor, beitti
sér fyrir byggingu Háskólatorgs.
Við félagsvísindamenn lögðum
áherslu á að nýtt húsnæði fyrir fé-
lagsvísindi yrði byggt samhliða –
enda húsnæðisskortur þar mikill.
Hugmyndin um að byggja á bíla-
stæðinu við Odda mætti and-
stöðu: sumir töldu of þétt byggt.
Samt varð ofan á að byggja þar og
jafnframt að tengja Odda, Gimli,
Lögberg og Háskólatorg þannig
að innangengt yrði milli allra
þessara bygginga. Í upphafi var
gert ráð fyrir að Gimli yrði bara
tvær hæðir þannig að ekki yrði
skyggt á Odda; þegar hæðirnar
tvær voru komnar sáu flestir að
skynsamlegt væri að bæta þriðju
hæðinni við. Ingjaldur var í for-
ystu um þessar framkvæmdir –
hann var vakinn og sofinn um
hönnun bygginganna – og fjár-
mögnun. Nýju byggingarnar og
tengingin milli þeirra ollu
straumhvörfum í starfi félagsvís-
indamanna í HÍ – og raunar skól-
ans alls. Þær urðu sannkallað
hjarta Háskólans. Sérstakt
áhugamál Ingjalds var seminar-
stofan G-101 í Gimli: hún byggðist
á bestu fyrirmyndum úr fremstu
háskólum Bandaríkjanna. Frá
upphafi kölluðum við ýmsir hana
Ingjaldsstofu – nú fær hún það
heiti formlega. Þann virðingar-
vott á Ingjaldur sannarlega skil-
inn.
Ingjaldur tók mikinn þátt í fé-
lagslífi háskólamanna og var jafn-
an hrókur alls fagnaðar. Hann
var líka mikill áhugamaður um
tónlist. Við hjónin hittum hann
gjarnan á sinfóníutónleikum og
óperusýningum – ekki síst eftir
að Harpa reis. Frú Hjördís og
Ingjaldur höfðu bæði sótt óperur
í öllum helstu óperuhúsum ver-
aldar. Gaman var að hlusta á
lærðar og ástríðufullar samræður
þeirra um efnið.
Ingjaldur Hannibalsson var
ekki bara fyrsta flokks samstarfs-
maður. Hann var líka frábær fé-
lagi og góður drengur. Hans er
sárt saknað – en góð verk og
minningar lifa.
Ólafur Þ. Harðarson.
„Tungumál eru lykill að heim-
um“ er titill bókar sem út kom hjá
Stofnun Vigdísar Finnbogadóttur
í erlendum tungumálum fyrir
nokkrum árum. Samstarfsmaður
okkar Ingjaldur Hannibalsson
var heimsborgari sem átti marga
slíka lykla. Þegar þær dapurlegu
fréttir bárust mánudaginn 27.
október að Ingjaldur væri fallinn
frá vissum við, starfsfólk við
Deild erlendra tungumála, bók-
mennta og málvísinda, að horfinn
væri öflugur bandamaður okkar
og háskólasamfélagsins alls. Ingj-
aldur var alla tíð talsmaður þess
að íslenskir mennta- og fræði-
menn hefðu erlend tungumál á
valdi sínu – helst nokkur. Og hann
lét sér ekki nægja að prédika um
mikilvægi tungumála, – hann
lagði sjálfur stund á þau. Hann
talaði ensku og dönsku, auk þess
sem önnur Norðurlandamál voru
honum hugleikin. Hann hafði góð
tök á þýsku og lærði að auki
spænsku um nokkurra ára skeið.
Á ferðalögum hans um heiminn
reyndist góð tungumálakunnátta
honum drjúgt veganesti.
Innan Háskóla Íslands barðist
Ingjaldur fyrir því að tungumál
væru kennd við deildir og greinar
þar sem nám lýtur að alþjóðasam-
skiptum og viðskiptum því hann
taldi að með hæfni í tungumálum
öðlaðist fólk menningarlegt
innsæi og slíkt væri forsenda far-
sælla samskipta. Ingjaldur lagði
mörg lóð á vogarskálar tungu-
málanáms og -kennslu við skól-
ann. Hann beitti sér mjög fyrir
því að Tungumálamiðstöð Há-
skóla Íslands varð að veruleika en
þar gefst nemendum við allar
deildir og starfsmönnum skólans
kostur á að stunda nám í tungu-
málum. Framlag hans til stefnu-
mótunar og starfsemi miðstöðv-
arinnar verður seint fullþakkað.
Ingjaldur hafði sérstakt dálæti
á löndum Asíu, ekki síst Kína sem
hann heimsótti fjölmörgum sinn-
um. Hann var stjórnarformaður
Asíuseturs Íslands sem komið var
á laggirnar árið 2005 og sat í
stjórn Konfúsíusarstofnunarinn-
ar Norðurljósa allt frá stofnun
hennar árið 2008. Ingjaldur sýndi
kínverskum fræðum ævinlega
mikinn stuðning og tók m.a. virk-
an þátt í samstarfinu við Ning-
boháskóla um sameiginlega
námsgráðu í viðskiptatengdri
kínversku sem nú er í bígerð.
Samstarfsfólk Ingjalds, ekki
síst við í Deild erlendra tungu-
mála, hefur misst góðan vin, mik-
ilvægan talsmann tungumála,
kíminn, hugmyndaríkan og ávallt
uppbyggilegan kollega. Hans
verður minnst með virðingu og
þakklæti.
F.h. samstarfsfólks við Deild
erlendra tungumála, bókmennta
og málvísinda við Háskóla Ís-
lands,
Hólmfríður Garðarsdóttir,
deildarforseti.
Kveðja frá
verkefnastjórn NLSH
Haustið 2009 var skipuð verk-
efnastjórn um byggingu Nýs
Landspítala. Fulltrúi Háskóla Ís-
lands var Ingjaldur Hannibals-
son, sem við kveðjum nú hinsta
sinni. Helsta verkefni þessa verk-
efnahóps, sem Ingjaldur starfaði
með, var að skilgreina og fram-
kvæma forval og samkeppnis-
gögn að forhönnunar- og deili-
skipulagssamkeppni vegna
byggingar Nýs Landspítala við
Hringbraut. Kom strax vel í ljós
reynsla Ingjalds af öðrum bygg-
ingarverkefnum á háskólasvæð-
inu, en mikilvægt var að taka
ákvörðun strax á frumstigum
hvort núverandi hús læknadeild-
ar yrði hluti af heildaruppbygg-
ingunni eður ei. Sú varð raunin.
Ingjaldur lagði sig allan fram í
þessu verkefni, þekking hans var
hópnum dýrmæt, og sumarið
2010 þegar verkefnastjórnin lét
af störfum og NLSH ohf. tók við
tilnefndi HÍ Ingjald sem annan af
tveimur fulltrúum sínum í bygg-
ingarnefndina til að gæta hags-
muna Háskóla Íslands. Nú liggur
fyrir forhönnun og eru allar
skipulagsáætlanir samþykktar
fyrir nýtt hús heilbrigðisvísinda-
sviðs, sem Ingjaldur ásamt öðru
fagfólki vann að á árum 2010-
1013. Við sem störfuðum með
Ingjaldi þökkum honum fyrir góð
kynni, fagmennsku og áreiðan-
leika. Sendum við ættingjum, vin-
um og samstarfsfólki samúðar-
og kærleikskveðjur. Hvíl í friði.
Gunnar Svavarsson.
Ingjaldur Hannibalsson var
einn traustasti maður sem ég hef
kynnst. Hann var sannur og aldr-
ei falskur. Þó hann hafi aldrei
formlega verið kennari minn þá
eru fáir sem ég hef lært eins mik-
ið af. Þannig eru raunverulegir
háskólaborgarar, góðar fyrir-
myndir og sannir jafningjar. Það
sem dregur saman alla þessa
þætti eru þau mörgu góðu ráð
sem hann veitti.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast því flókna kerfi sem Há-
skólinn er, undir handleiðslu hans
og manni þykir vænna um stofn-
unina vegna þess. Ingjaldur unni
Háskólanum. Ráðleggingar og
ráðgjöf eru sennilega það verð-
mætasta sem Ingjaldur gaf mér,
bæði varðandi nám og störf, og al-
veg ljóst að ég væri ekki það sem
ég er í dag nema fyrir hans ráð.
Við Ingjaldur kynntumst árið
2001 og naut ég þeirra forréttinda
að fá að vinna náið með honum
um nokkurra ára bil. Þá skapaðist
með okkur djúpstæð vinátta, sem
maður kannski stundum áttar sig
á aðeins of seint. Minnast má
margs, en sérstaklega ýmissa
ferða, til dæmis í Saabinum á
mikilvæga fundi, í flugvélum milli
landa og í Gautaborgaróperuna,
sem og nokkrar en of fáar mjög
góðar máltíðir. Ingjaldur kunni
að njóta lífsins á fallegan hátt.
Það sem stendur upp úr er
náttúrlega að hafa fengið að taka
þátt í því með honum að breyta
Háskólanum, skipulaginu og
byggingunum. Það mun minna
mann á hans verk alla tíð, enda
helgaði hann líf sitt háskólanum,
bæði innra starfi á mörgum svið-
um og hinni ytri umgjörð stofn-
unarinnar. Sú þrautseigja og
hjálpsemi sem hann sýndi og
veitti í öllu sem hann gerði er
ákaflega mikilvægt framlag til
þess að gera heiminn aðeins betri.
Ásgeir Brynjar Torfason.
„Komdu sæll, Guðmundur,
hefur þú mikla reynslu af stjórn-
un?“ voru fyrstu orð Ingjalds
þegar við hittumst í fyrsta sinn.
Við vorum staddir inni á skrif-
stofu Páls Skúlasonar rektors ár-
ið 2003 og til stóð að ég tæki við
starfi framkvæmdastjóra hjá Há-
skóla Íslands en Ingjaldur hafði
gegnt því starfi tvö ár á undan.
Ingjaldur var að reyna að átta sig
á af hverju ég en ekki einhver
annar væri að taka við starfinu af
honum. „Nei, eiginlega ekki,“
minnir mig að svarið hafi verið og
bætti svo við einhverju á þá leið
að líklega hefði Páll verið svona
ánægður með að ég hefði ekki
dottið af hestbaki þessa tvo reið-
túra sem við höfðum farið saman
með öðrum úr Háskólanum. Ingj-
aldur brosti góðlátlega að þessari
meintu fyndni.
Við fundum fljótt að okkur
gekk vel að vinna saman. Þótt
Ingjaldur hyrfi til fyrri starfa í
Viðskipta- og hagfræðideild
samdist svo um að við Silla, skrif-
stofustjóri á Framkvæmda- og
tæknisviði HÍ, gætum leitað til
hans þegar með þyrfti. Silla
þekkti Ingjald frá fyrri tíð sem
nemandi í MBA námi við HÍ þar
sem Ingjaldur gegndi mikilvægu
hlutverki í kennslu og skipulagi
námsins.
Það var ósjaldan sem við þurft-
um að leita til Ingjalds um mál-
efni sem snertu sviðið. Hann var
verkfræðingur en í honum lúrði
arkitekt og hann sagði oftar en
einu sinni við okkur að hann hefði
vel getað hugsað sér að verða
arkitekt á sínum tíma. Það var því
ákaflega gott að leita til Ingjalds
þegar kom að þarfagreiningu á
húsnæði fyrir ýmsar einingar
skólans, skipulagsmálum, lóða-
málum, kostnaðargreiningu og
yfirleitt öllum verkefnum á veg-
um Framkvæmda- og tæknisviðs.
Djúphygli, yfirvegun og trúnaður
einkenndi ávallt aðkomu hans að
sameiginlegum verkefnum okkar.
Ingjaldur hafði sem kunnugt
er mikla ánægju af ferðalögum
um heimsins álfur og ljómaði nán-
ast eins og barn á jólum þegar
hann greindi frá ævintýrunum
sem hann hafði lent í. Þá var
áhugi hans á klassískri tónlist og
óperum mjög mikill en hann hafði
hins vegar lítinn sem engan
áhuga á íþróttum eða dægurtón-
list. Í mesta lagi hefði hann getað
hugsað sér að hlusta á einstaka
lag með Bítlunum. Að þessu hlóg-
um við oft og gerðum góðlátlegt
grín hvert að öðru fyrir mismun-
andi smekk. Við þekkjum engan
annan sem fór tvisvar til þrisvar á
ári í helgarferðir til Evrópu eða
Bandaríkjanna, jafnvel í báðar
heimsálfur í sömu ferð, til að
hlusta á klassíska tónlist eða óp-
erur. Hæfileika Ingjalds til að
skipuleggja ferðalög var við
brugðið og hreint ótrúlegt hvað
hann náði að komast yfir í hverri
ferð. Þessi hæfileiki nýttist í fjöl-
mörgum nemendaferðum sem
hann skipulagði og tók þátt í. Það
var því ekki úr lausu lofti gripið
að hann var stöku sinnum kall-
aður „Fargjaldur“.
Andlát Ingjalds bar fyrirvara-
laust að og er enn óraunverulegt í
okkar huga. Það er eins og enn
heyrist ákveðið fótatak hans á
ganginum fyrir utan skrifstofur
okkar í Aðalbyggingu, við lítum
upp og í dyragættinni stendur
Ingjaldur, rétt til að athuga
hvernig við höfum það, hvort eitt-
hvað sé í fréttum eða til að seilast
í súkkulaðirúsínurnar í skápnum
hans Guðmundar. Ingjaldur bjó
yfir mikilli þekkingu og reynslu,
var fljótur að hugsa og koma auga
á skynsamlegar lausnir. Við erum
ákaflega þakklát fyrir að hafa átt
hann sem góðan samstarfsmann,
fræðara og vin öll þessi ár.
Guðmundur R. Jónsson.
Sigurlaug I. Lövdahl.
Við sem unnum undir stjórn
Ingjalds Hannibalssonar hjá Út-
flutningsráði Íslands á árunum
1988-1993 trúðum því vart þegar
við fréttum að þessi atorkumikli
maður væri farinn yfir móðuna
miklu, liðlega sextugur að aldri.
Ingjaldur var maður stefnufastur
og hafði nýlega náð þeim merka
áfanga í lífinu að ferðast til allra
193 landa Sameinuðu þjóðanna.
Það hafði lengi verið markmið
hans og við fylgdumst ætíð með
þeirri áætlun hans.
Ingjaldur var góður yfirmaður,
hreinskiptinn og sagði sínar skoð-
anir umbúðalaust. Hann hafði
mikinn metnað fyrir hönd Út-
flutningsráðs og var óþreytandi
að minna okkur á að við værum að
vinna að framgangi íslensks sam-
félags. Ingjaldur gerði miklar
kröfur, bæði til sjálfs sín og sam-
starfsmanna sinna. Þrátt fyrir að
vera áberandi nærsýnn var hann
afar glöggskyggn. Það var til
dæmis lífsins ómögulegt að skila
til hans skýrslu án þess að hann
kæmi með skarplegar tillögur að
endurbótum. Ingjaldur var eld-
snöggur að setja sig inn í flóknar
aðstæður og það var ótrúlegt að
sjá hann brjótast í gegnum
hnausþykka, flókna doðranta og
draga saman niðurstöður á góðri
íslensku á skömmum tíma. Hann
var líka leiftursnöggur að reikna
og kom iðulega með rétt svör á
undan samstarfsmönnunum sem
þurftu að leita á náðir reiknivéla
og tölva.
Ingjaldur hafði góða kímnigáfu
og tók því ekki illa þó að við sam-
starfsmennirnir værum stundum
að gantast á vinnustaðnum, jafn-
vel þótt gríninu væri beint að hon-
um sjálfum. Sem víðsýnn stjórn-
andi vissi hann að glettni og gleði
eru orkulindir sem auðga sam-
skipti og ýta undir skapandi
lausnir. Það er til dæmis ógleym-
anlegt atvik þegar við „fótósjopp-
uðum“ myndir af honum í prufu-
eintaki af ársskýrslu
Útflutningsráðs. Ingjaldur hélt í
fyrstu að þetta væri endanlegt
eintak af skýrslunni og rauk fram
til að koma í veg fyrir að svo
hörmulegt og ímyndarspillandi
kynningargagn færi í dreifingu.
Þegar hann gerði sér grein fyrir
því að við vorum að fíflast í hon-
um, hló hann manna hæst. Sömu-
leiðis láku tárin niður kinnarnar á
Ingjaldi þegar við kvöddum hann
með smá leiksýningu er hann
hætti hjá Útflutningsráði.
Þó að Ingjaldur væri glaðlynd-
ur og legði mikið upp úr góðum
starfsanda, hikaði hann aldrei við
að etja starfsmönnum saman til
að skerpa á umræðunni um mik-
ilvæg mál. Það var eitt af verk-
færum hans til að ná fram há-
marksárangri í viðkomandi
verkefnum. Ingjaldur var al-
mennt mjög lausnarmiðaður í
starfi sínu og var sífellt að leita
nýrra leiða til að auka árangur og
gagnsemi Útflutningsráðs Ís-
lands. Þar má til dæmis nefna
verkefnið „Útflutningsaukning
hagvöxtur“ sem var írskt að upp-
runa en Ingjaldur fékk leyfi til að
innleiða og laga að íslenskum að-
stæðum. Nú, mörgum árum síðar,
er þetta verkefni enn flaggskipið í
menntaáætlun Íslandsstofu, arf-
taka Útflutningsráðs.
Það húmaði skjótt að Ingjaldi
Hannibalssyni. Eftir sitja ljóslif-
andi myndbrot af lærdómsríku
samstarfi við skemmtilegan fé-
laga sem mun aldrei líða okkur úr
minni. Við þökkum samfylgdina
og vottum aðstandendum samúð.
Helga Eysteinsdóttir og Jón
Þorvaldsson, f.h. starfsfólks
Útflutningsráðs Íslands.°
Ingjaldi kynntist ég sem nem-
andi hans í Viðskiptafræðideild
HÍ fyrir margt löngu þegar hann
kenndi framleiðslustjórnun.
Kennsluaðferðir hans þóttu oft á
tíðum nýstárlegar og minnist ég
helst þess þegar reikna átti stað-
altíma í prófi, þá lét hann nem-
endur brjóta saman blað sem átti
að mynda hatt. Ég tók verkefnið
skrefinu lengra og braut blaðið í
bát sem eru nokkur handtök til
viðbótar. Það olli mér töluverðu
hugarangri hvort Ingjaldur
mundi lækka einkunnina mína
fyrir að fara ekki nákvæmlega
eftir réttum fyrirmælum. Svo
varð ekki og fékk ég góða ein-
kunn hjá honum.
Ég endurnýjaði síðan kynni
mín við hann þegar ég hóf nám
hjá honum í meistaranámi í al-
þjóðaviðskiptum og markaðs-
fræði. Ingjaldur hafði lítið breyst
í útliti á þeim áratug sem liðinn
var frá því hann kenndi mér síð-
ast nema hárið stóð aðeins hærra
upp í loftið. Þar sem við deildum
miklum áhuga á Kína og ég hafði
stundað nám í Austur-Asíufræð-
um ákvað ég að skrifa meistara-
ritgerðina hjá honum. Við áttum
góða fundi á skrifstofu hans þar
sem Kína var oft til umræðu.
Honum þótti ekkert tiltölumál
þótt ég þyrfti að verja ritgerðina í
gegnum Skype hinum megin á
hnettinum. Hann var með þá
tækni alla á takteinum og gekk
það snurðulaust fyrir sig.
Hann var stoltur af því að hafa
heimsótt öll lönd heimsins og á
skrifstofu hans var stórt kort þar
sem var samviskusamlega merkt
inn á hvert landið á fætur öðru
sem hann kláraði. Ég sagði hon-
um að þessar heimsóknir allar
væru efni í góða bók sem ég
hlakkaði til að lesa.
Ég sat með honum í afmælis-
nefnd, hollvinasamtökunum og nú
síðast í sjálfsmatsnefnd Við-
skiptafræðideildar þar sem hann
stýrði fundum af röggsemi eins
og honum var lagið. Hann hafði
mikinn metnað fyrir hönd Við-
skiptafræðideildarinnar og vildi
sjá deildina vaxa og dafna.
Sjálfsagt þykir hann hafa verið
sérviskulegur í sumu en ég hafði
ávallt gaman af því að spjalla við
hann enda var hann vel að sér um
margt. Síðast þegar við ræddum
saman var það um mögulegt
rannsóknarefni fyrir mig á kín-
verskum vörumerkjum. Þegar
Ingjalds nýtur ekki lengur við
þarf að finna þeirri hugmynd nýj-
an farveg. Hann hvarf alltof fljótt
af sjónarsviðinu en hann náði þó
markmiði sínu að klára listann
með löndunum öllum.
Aðstandendum votta ég sam-
úð.
Margrét Kristín
Sigurðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ingjald Hannibalsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.