Morgunblaðið - 13.11.2014, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2014
✝ Helgi HemmertSigurjónsson
fæddist á Húsavík
29. ágúst 1951.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans 5. nóv-
ember 2014.
Helgi var sonur
Sigurjóns Jóns-
sonar sjómanns, f.
20. júní 1903, d. 7.
desember 1968, og
Rósu Árnadóttur húsmóður, f.
15. maí 1906, d. 12. nóvember
1977.
Systkini Helga eru Jón Sigur-
jónsson, f. 1939, Björg Kristín
Sigurjónsdóttir, f. 6. september
1942, d. 2. febrúar 1957, Árni
Gunnar Sigurjónsson, f. 21. apríl
1945, d. 27. febrúar 2000, og Sig-
Sveinbjörnsdóttur, f. 1981, eig-
inmaður hennar er Jósef Zarioh,
f. 1973, og Guðrúnu Láru Svein-
björnsdóttur, f. 1983, unnusti
hennar er Christian Mivumbi, f.
1990.
Barnabörn Helga eru þau
Bjarmi Már Helgason, f. 1997,
Axel Jósef Zarioh, f. 2001, Að-
alheiður Lára Jósefsdóttir, f.
2003, Halla Margrét Helgadóttir,
f. 2003, Kristjana Nótt Lárudótt-
ir, f. 2012, og óskírður Jósefsson,
f. 2014.
Helgi ólst upp á Melstað á
Húsavík. Hann lærði húsasmíði
hjá Trésmiðjunni Fjalari á Húsa-
vík og lauk sveinsprófi frá Iðn-
skólanum í Hafnarfirði 1975 og
starfaði sem húsasmiður alla sína
ævi. Tónlist átti hug hans allan
frá unga aldri og stofnaði hann
sína fyrstu hljómsveit á ferming-
araldri þar sem söngur og gít-
arspil spilaði stórt hlutverk hjá
honum og einnig fram eftir aldri.
Helgi verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju í dag, 13. nóv-
ember 2014, kl. 13.
þór Sigurjónsson, f.
1947.
Börn Helga úr
fyrri hjónaböndum
eru Þóranna Helga-
dóttir, f. 26. maí
1971, d. 31. júlí
1972, Helgi Þór, f.
1974, kvæntur Guð-
björgu Erlínu Guð-
mundsdóttur, f.
1974, Dagbjört Rós
Helgadóttir, f. 1981,
unnusti hennar er Fáfnir Árna-
son, f. 1982, Halldór Þór Helga-
son, f. 1985, sambýliskona hans
er Tinna Björk Halldórsdóttir, f.
1985.
Eftirlifandi eiginkona Helga
er Kristjana Þráinsdóttir, f.
1953, og á hún tvær dætur frá
fyrra hjónabandi, Katrínu Sjöfn
Elsku pabbi, það er svo
óraunverulegt að þú sért fallinn
frá og svo hrikalega erfitt að
sætta sig við það að geta ekki
fengið að njóta nærveru þinnar
lengur.
Við áttum saman ótal
skemmtilegar stundir í gegnum
tíðina og mér fannst fátt
skemmtilegra á mínum yngri
árum en að fá að hjálpa þér að
smíða allt milli himins og jarð-
ar, hvort sem það var í Þrúð-
vangi eða uppi í bústað.
Skemmtilegri pabbi er vand-
fundinn, alltaf stutt í húmorinn
og það var einfaldlega ekki
hægt að vera í vondu skapi í
kringum þig þar sem þér
fannst alltaf svo gaman að fífl-
ast og gleðja aðra. Það var allt-
af jafn gaman að fara með þér í
bústaðinn og sjá hvað þér þótti
vænt um að vera í Villingadal,
njóta kyrrðarinnar og komast
úr amstri hversdagsins. Við
eigum ófáar minningarnar úr
bústaðnum og við munum öll
halda þínum heiðri þar á lofti
um ókomin ár.
Þú hafðir alltaf nóg að gera
og varst alltaf að búa til alls-
konar fallega hluti inn á milli.
Vandvirknin og sköpunarkraft-
urinn var svo ríkjandi og þú
kenndir mér að vanda til verks
í hverju því sem ég tek mér
fyrir hendur. Þegar á móti blés
í lífinu þá tókstu á málunum af
jafnaðargeði og yfirvegun, slóst
því jafnan upp í grín og hélst
svo áfram ótrauður.
Mér þykir svo óendanlega
sárt og óréttlátt að hafa þurft
að kveðja þig eftir þessa ógn-
vænlega stuttu baráttu við
veikindin, en ég er fullviss um
að þú sért kominn á betri stað
núna.
Við fjölskyldan áttum með
þér fallega kveðjustund þar
sem við fengum að segja þér
allt sem okkur fannst mikil-
vægt að þú vissir og um leið
þakka þér fyrir samfylgdina í
gegnum lífið.
Að fá að halda í hönd þína og
fylgja þér alveg til enda var
mér dýrmæt stund sem ég mun
varðveita til æviloka.
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
þín verður sárt saknað. Þinn
sonur,
Halldór Þór Helgason.
Mikið ótrúlega getur maður
orðið máttvana og sorgmæddur
þegar elskulegur vinur og föð-
urbróðir veikist skyndilega og
er fljótt, snögglega, farinn og
dáinn, frá elskandi eiginkonu
sinni, mannvænlegu börnunum
sínum, barnabörnum og vinum.
Eftir stöndum við sem elsk-
uðum hann og söknum þess að
geta ekki fengið lengur faðmlag
og horfið inn í stóru, sterku og
hlýju armana hans, en aldrei
hitti maður Helga án þess að fá
knús og faðmlag. Það verður
skrítið að heyra hann ekki
hlæja og grínast en það var
alltaf stutt í glensið og oft
fylgdu brandarar með. Helgi
hefur alltaf verið stór partur af
lífi okkar í fjölskyldunni minni
og hans verður sárt saknað.
Helgi var glæsilegur maður á
velli, hár, sterkur og með stíðn-
isglampa í augum. Hann var
alltaf liðlegur og prúðmannleg-
ur í öllum samskiptum og vildi
öllum vel, Helgi var smiður af
Guðs náð og handverk hans má
víða sjá í húsunum sem hann
byggði og breytti, t.d. í Hafn-
arfirði og við Heytjörn og í un-
aðsreitnum þeirra Kittýjar fyr-
ir vestan. Við hjá
Bakarameistaranum nutum
verkkunnáttu hans í áraraðir,
hvar sem gengið er um fyr-
irtækið má sjá handbragð hans.
Helgi var einstaklega lausnar-
miðaður í sinni vinnu og hlut-
irnir voru úthugsaðir og svo
framkvæmdir.
Ekki er hægt að minnist
Helga án þess að tala um tón-
listina sem var honum í blóð
borin. Helgi spilaði vel á gítar,
hafði fallega söngrödd, enda í
mörgum hljómsveitum í gegn-
um tíðina, auk þess sem hann
greip í sögina og spilaði á sög,
þ.e. ef gítarinn var ekki nálæg-
ur.
Við Helgi deildum áhuga á
óhefðbundum lækningum og
andlegum málefnum við fórum
saman á miðilsfundi og sjálfs-
ræktarnámskeið, þetta var
skemmtilegur tími og Helgi fór
á tímabili út í heilun, en hann
naut þess að hjálpa öðrum eins
og allir vita. Það er margs að
minnast og ekki verða fleiri
happy hour teknir með frænda
í sveitinni en þessi orð úr
Hávamálum finnst okkur eiga
einstaklega vel við Helga:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Kittý, missir þinn er
mikill, að sjá á eftir móður
þinni og eiginmanni með dags-
millibili er mjög sárt, en megi
allar góðar vættir vaka yfir þér
og fjölskyldunni ykkar á þess-
um erfiðu tímum. Helga Þór,
Dagbjörtu, Halldóri, Katrínu
og Láru og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigurbjörg Rósa og
Vigfús Kristinn.
Elsku vinur. Lífið tekur
stundum óvænta stefnu og ekki
alltaf eins og við viljum.
Undanfarnir dagar hafa ver-
ið dapurlegir. Hér sitjum við,
vinir þínir, og skiljum hvorki
upp né niður. Þú greinist með
illkynja mein fyrir mánuði og
svo ertu farinn. Það er ógleym-
anlegt þegar við hittumst fyrst
hjá Trésmíðaverkstæði Hákons
og Kristjáns, við horfðumst í
augu og síðan höfum við ekki
litið hvor af öðrum. Minning-
arnar streyma upp í hugann.
Þú komst með vestur í brjáluðu
haustveðri og féllst algjörlega
fyrir dalnum og ákvaðst að
byggja. Byrjuðum næsta sum-
ar, húsið reist og gert fokhelt
og þú fórst í bæinn og hittir
stóru ástina í lífi þínu, hana
Kittý, sem passar svo vel í hóp-
inn okkar. Við fjögur höfum átt
yndislegar stundir, sérstaklega
í Villingadal, borðað saman og
glens og gaman, þú spilar og
við syngjum, hvert með sínu
nefi. Syngjum kallinn sem varð
alltaf að syngja í dalnum og þú
búinn að kenna barnabörnun-
um. Okkar eigin þjóðhátíð með
varðeldi og brekkusöng. Þú
alltaf tilbúinn að hjálpa þegar
hjálpar er þörf, hvort sem það
er að parketleggja, smíða eða
flytja. Þú átt örugglega eftir að
halda tónleika í nýjum heim-
kynnum og taka á móti okkur
þegar þar að kemur með kall-
inum.
Elsku Kittý, Helgi Þór, Dag-
björt, Halldór, Katrín, Lára og
barnabörn, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímum.
Anna og Guðlaugur (Gulli).
Helgi Hemmert
Sigurjónsson
kenndi allar samræður.
Eyjó starfaði með RÓ í félag-
inu Arkídea frá árinu 2005. Það
tímabil sem á eftir fylgdi er tví-
mælalaust eitthvert það óvæn-
tasta sem við arkitektar höfum
gengið í gegnum í sögu stétt-
arinnar; uppgangur, væntingar
og hrun. Í kjölfarið fluttu Eyjó
og Kristín til Noregs í leit að
nýjum tækifærum og fengu þar
góð störf. Stuttu eftir komuna
til Noregs kom í ljós að Eyjó
var alvarlega veikur.
Eyjólfur var góður fagmaður
og segja má að manngerð hans
hafi auðveldað honum að mæta
þeim breytingum sem urðu í
þjóðfélaginu. Glettni, afslappað
viðhorf og góð nærvera ein-
kenndu þennan góða dreng.
Hann var vænn og traustur fé-
lagi og ávallt gaman að hitta
hann.
Við minnumst Eyjólfs með
hlýhug og sendum Kristínu og
fjölskyldu innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Gunnarsson,
Hildigunnur Haraldsdóttir
og Ragnar Ólafsson.
Allt var létt og ljúft í sam-
skiptum okkar Eyjólfs Einars
Bragasonar arkitekts og aldrei
héldu menn uppi þrefi eða þrasi
nema í mesta lagi okkur til
skemmtunar.
Það eru rétt 40 ár síðan við
Eyjólfur kynntumst í Árósum
og er mér ljúft og skylt að
minnast hans með fáeinum orð-
um, enda hélst vinskapur okkar
óskertur frá upphafi þótt við
höfum stundum alið manninn í
nokkurri fjarlægð hvor frá öðr-
um.
Við hófum nám á sama tíma í
Arkitektaskólanum og bjuggum
í upphafi á Skjoldhjöj-stúdenta-
görðunum í Brabrand. Þarna
var ágætt að vera, í hæfilega
stórri borg, í nýlegum og áhuga-
verðum skóla.
Fagleg samskipti okkar voru
alltaf töluverð á námsárunum og
menn báru saman bækur sínar
enda völdum við Eyjólfur nokk-
uð mismunandi áherslur í nám-
inu sem áhugavert var að gera
samanburð á.
Af mörgum góðum atvikum
var ferð okkar Eyjólfs til Kaup-
mannahafnar, með Jens múrara
Bertelsen, dönskum skólabróð-
ur, um margt minnisstæð. Við
skröltum yfir sundin á gömlum
pallbíl með múraraáhöld félaga
okkar meðferðis. Góður viður-
gjörningur beið okkar á heimili
systur hans og mágs á Amager,
enda var þetta fólk af góðum
jóskum bændaættum þar sem
gestrisni var í heiðri höfð. Jens
var að fara í múrverk og flísa-
lögn í húsinu en hann hvatti
okkur til að njóta ferðarinnar.
Þessa helgi gafst okkur sveita-
mönnunum tækifæri til að
kanna nokkrar hliðar stórrar
borgar og höfðum til þess frjáls-
ar hendur og pallbíl til ráðstöf-
unar eftir þörfum. Við gerðum
út góða dagtúra í miðborgina og
þegar kvölda tók þótti við hæfi
að hafa svolítinn jægermeister
við höndina.
Í lok ferðar vildum við efna
til sæmilegrar máltíðar fyrir
gestgjafa okkar og keyptum við
því góðan skammt af kjúklinga-
bitum, franskar kartöflur og sal-
at í boxi. Ekki vorum við fróðir
um drykkjarföng til meðlætis en
niðurstaðan var sú að fjárfesta í
stórri flösku af Svendborg-áka-
víti ásamt einhverjum gos-
drykkjum. Þetta fannst Dönum
svolítið fyndið en tóku þessu vel.
Þessi ferð er minnisstæð
vegna þess að hún hafði upp á
margt að bjóða, allt frá léttleika
borgarinnar til ákveðins klaufa-
skapar og loks umræðu um
þjóðarleyndarmál Dana. Konan
í húsinu var sagnfræðingur að
mennt og hafði áhuga á
tengslum Danmerkur og Íslands
á nýlendutímanum. Hún hafði
haft spurnir af Jörgen Jörgen-
sen hundadagakonungi og
spurði ítarlega um tiltæki hans
á Íslandi. Hún upplýsti að þessa
manns væri annars hvergi getið
í opinberri danskri sögu. Reynd-
ar er í „Nordisk konversations
leksikon“ ein setning um þenn-
an atburð, sem segir þó fátt.
–Margt annað skemmtilegt bar
á góma þetta góða kvöld.
Tveir af mínum nánustu fé-
lögum úr Arkitektaskólanum í
Árósum eru nú fallnir frá, þeir
Einar Sveinsson og Eyjólfur.
Ég átti góðar stundir með þess-
um mönnum og fjölskyldum
þeirra í leik og starfi.
Minning um góðan dreng
mun lifa og votta ég Kristínu,
börnum hennar og öðrum nán-
um aðstandendum innilega sam-
úð mína og kveð kæran vin. Við
sem eftir lifum getum yljað okk-
ur við góðar minningar.
Benedikt Björnsson
Bjarman.
Kynni okkar Eyjólfs hófust í
Laugalækjarskóla þegar hann
flutti á Rauðalæk um 1960.
Hann var fimm dögum eldri,
fæddur 19. en ég 24. febrúar. Á
sumrin veiddum við á klóakröri
sem var útaf Kirkjusandi við Ís-
landsbanka, sem þá var frysti-
húsið Júpiter og Mars. Við stóð-
um á enda rörsins, meðan
flæddi að eða frá og hirtum ufsa
og kola, sem mæður okkar vildu
aldrei elda.
Oft gengum við fjöruna, fyrir
Laugarnesið, sættum lagi á
fjöru að komast fyrir klettana
við síldarbræðsluna og Sanitas
og lékum okkur í skipsflökum í
Vatnagörðum. Það var margt að
sjá fyrir unga stráka, gamla
herflugvél bak við síldarbræðsl-
una, þar sem við fundum kex og
dósamjólk frá stríðsárunum og
ónotuð skot í vélbyssur. Við
unnum í Júpíter og Mars, þegar
Eyjó var ekki í sveit.
Á vetrum, 13 til 16 ára, fórum
við flestar helgar í skíðaskála
Ármanns í Jósepsdal og gistum
í skálanum frá föstudegi til
sunnudags. Oftar en ekki nest-
islausir, skíðuðum mikið, keppt-
um í mótum og unnum til verð-
launa, sem við nenntum
sjaldnast að sækja.
Öll unglingsárin vorum við
skotnir í stelpum, stundum
sömu og oftast mörgum í einu.
Uppteknari af vinum okkar og
sprelli en náminu í Menntaskól-
anum við Tjörnina. Allt þurftum
við að prófa, gerðum allt eins og
Bítlarnir sem við dáðum, keypt-
um gítara og reyndum að spila
og gerðumst hippar með hár
niður á herðar.
Eyjólfur kynntist konu sinni
Kristínu og hvarf til Árósa í
arkitektúr. Þegar þau komu
heim frá námi keyptu þau Krist-
ín sér íbúð í blokk í Garðabæ,
það gerðum við Guðný kona mín
líka.
Þá hafði ég ekki heyrt í Eyjó
síðan eftir stúdentspróf. Við
höfðum ekki hugmynd hvor um
annan fyrr en við hittumst þar í
stigaganginum. Þá byrjaði allt
aftur.
Eyjó kenndi mér að veiða á
flugu, við keyptum eins hagla-
byssur og fórum að veiða rjúpur
og gæs, fannst sárt að drepa
rjúpurnar, fengum okkur báðir
hunda.
Keyptum aftur gítara og spil-
uðum Bítlalög. Ákváðum að
stunda sund, hittast í Árbæj-
arlauginni kl. 8 hvern morgun,
synda 500 m og mæta í vinnu kl.
9. Góð markmið, en við þurftum
að fá okkur kaffi og rúnnstykki
og tala saman. Áttum við þar
margar góðar stundir. Eyjólfur
átti oft erfitt með að sitja á
strák sínum. Einu sinni bað
maður í næstu sturtu Eyjó um
sjampó, en hár mannsins var
farið að þynnast.
Eyjó rétti manninum sjamp-
óbrúsann og hann löðraði því í
hárið. Þá hnippti Eyjó í mann-
inn og bað hann að fyrirgefa sér
því hann hefði óvart látið hann
fá háreyðingarkrem.
Maðurinn hrökk við og skol-
aði í ofboði, þar til Eyjó sagði
honum að þetta hefði bara verið
grín og svo hlógum við og hlóg-
um oft að þessu síðar.
Eftir hrunið fluttu Eyjólfur
og Kristín til Noregs. Lífið
blasti við þeim. Eyjólfur fékk
vinnu á stórri arkitektastofu og
var settur yfir verkefni við
hönnun breytinga á Gardermo-
en-flugvelli í Ósló.
En skjótt skipast veður í lofti.
Þegar Eyjó hringdi og sagði
mér að hann væri með krabba-
mein hélt ég að þetta gæti ekki
verið alvarlegt, því hann átti til
að spauga með ótrúlegustu
hluti, en smátt og smátt áttaði
ég mig á alvarleika málsins.
Eyjó hringdi í mig í byrjun
október og bað mig að koma í
heimsókn því hann ætti líklega
ekki langt eftir. Ég keypti því
flugmiða fyrir okkur Guðnýju á
netinu meðan ég talaði við hann
í símann, flugið átti að vera 30.
október. Eyjólfur lést þann 27.
Ferðin var aldrei farin. Ég
sakna hans.
Magnús Árnason.
Vinur okkar og Rótarýfélagi
Eyjólfur Einar Bragason arki-
tekt lést í Noregi 27. október sl.
Eyjólfur hefur verið félagi í
Rótarýklúbbnum Görðum í
Garðabæ frá 18. nóvember 1991.
Félagar í Rótarýklúbbnum í
Görðum munu minnast Eyjólfs
Einars Bragasonar sem góðs fé-
laga. Hann flutti til Noregs 2011
en vildi þrátt fyrir það vera
skráður í klúbbinn sem sýnir
velvild hans og ósk um að halda
sambandi við félaga þó hann
væri fluttur af landi brott.
Eyjólfur var í stjórn klúbbs-
ins árið 2001 til 2002 sem gjald-
keri og sýndi Rótarýstarfinu
mikinn áhuga og var virkur og
öflugur félagi þann tíma sem
hann var í klúbbnum og bjó á
Íslandi.
Eyjólfur vildi byggðarlagi
sínu, Garðabæ, vel og sýndi það
í verki með virkri þátttöku í
skipulagi byggingasvæðis fyrir
Félag eldri borgara þegar til
stóð að byggja íbúðir fyrir fé-
lagsmenn í Garðabæ. Hann
gerði m.a. líkan af svæðinu til
að kynna skipulagið fyrir yf-
irvöldum. Honum þótti miður að
ekki tókst að klára verkefnið.
Við Rótarýfélagar sendum
Kristínu, eftirlifandi eiginkonu
hans, börnum þeirra og barna-
börnum svo og öllum aðstand-
endum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minning lifir um
góðan félaga.
F.h. Rótarýklúbbsins Görð-
um,
Eiríkur K. Þorbjörnsson,
forseti 2014-2015.
Við Eyjólfur kynntumst fyrir
rúmum 30 árum í tengslum við
störf okkar beggja. Sá kunn-
ingsskapur þróaðist í gott sam-
starf og vináttu. Það er sárt að
hugsa til þess að Eyjólfur sé
fallinn frá langt um aldur fram.
Eyjólfur var góður fagmaður og
indæll drengur. Hann hafði
notalega nærveru og alltaf var
gott að spjalla við Eyjólf hvort
sem var um alvarleg málefni,
vinnuna eða daginn og veginn
og alltaf stutt í húmorinn.
Ég á ótal góðar minningar
frá samverustundum okkar Eyj-
ólfs í leik og starfi. Fyrr á þessu
ári heimsótti ég Eyjólf og Krist-
ínu í Ósló þar sem þau bjuggu
og eyddum við Eyjólfur deg-
inum saman. Hann bar sig vel
og aðdáunarvert æðruleysi hans
þrátt fyrir veikindin. Ég er
þakklátur fyrir þennan dag sem
við áttum saman í Ósló, en því
miður voru það síðustu sam-
verustundir okkar.
Ég votta Kristínu, Pétri, El-
ísabetu, Eddu og öllum aðstand-
endum Eyjólfs mína dýpstu
samúð. Megi Guð blessa ykkur
og styrkja.
Jón Richard Sigmundsson.
Elsku faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR Á. JÓHANNESSON
blikksmíðameistari,
Jökulgrunni 10,
lést 8. nóvember. Jarðarförin mun fara fram
í kyrrþey að hans ósk. Við þökkum
starfsfólki líknardeildar Landspítalans í Kópavogi frábæra
umönnun. Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningarsjóð
líknardeildarinnar.
.
Halldóra Ólafsdóttir,
Helga Ólafsdóttir, Magnús Jónsson,
Ólafur Jón Magnússon, Kristín Rut Ragnarsdóttir,
Kristín Sigrún Magnúsdóttir,
Hjalti Jóel Magnússon.